கி.மு பக்கங்கள்

பழங்குடியின மக்கள் சார்ந்த அடிப்படை அறிவிற்கு கூட காரணம் இரா.முருகவேள் தான் என்று சொல்வேன். அவருடனான உரையாடல்களும், நாளி ஆவணத் திரைப்படமும் ஆவணங்களை தேடிச் செல்லும் முறைகள் சார்ந்து அவருடன் கொண்ட உரையாடல்களும் இன்றும் எனக்கு படிப்பினையாக இருக்கிறது. இந்த பட்டியலில் அவருடைய இன்னுமொரு நூல் சேர்ந்து கொள்ளவிருக்கிறது. அது அவருடைய கட்டுரைகள் அடங்கிய சிறிய தொகுப்பான “கார்ப்பரேட் என்.ஜி.ஓ-க்களும் புலிகள் காப்பகங்களும் – என்ன நடக்கிறது இந்தியக் காடுகளில்” என்பதாகும்.

இச்சிறுநூலின் ஆரம்பத்தில் ச.பாலமுருகனின் நீண்ட அணிந்துரை இடம்பெறுகிறது. அக்கட்டுரையே நூலின் தலைப்பிற்கேற்ப எல்லா விஷயங்களையும் சொல்வது போல் அமைந்திருந்தது. வாசிக்கும் போது வியப்பு மேலிட்டாலும் இவரே எல்லாம் சொல்லிவிட்டாரே உள்ளேயும் இதே விஷயங்கள் அசை போடப்படுமோ என பயந்தேன். ஆனால் பயத்திற்கு எதிர்மறையாய் பழங்குடியின பிரச்சினைகள் சார்ந்த ஆய்வாக இந்நூல் முழுமைப் பெறுகிறது. நூல் அளவில் சிறியதாக இருப்பினும் உள்ளிருக்கும் விஷயங்களை கடந்து செல்வதற்கு வெகு நேரம் நிச்சயம் பிடிக்கும். ச.பாலமுருகனின் கட்டுரையும் தனித்தே தெரிகிறது.

நாளி ஆவணப்படத்திலேயே மலைவாழ் மக்களின் விவசாய முறை வேறானது. அவற்றினோடு தவறாக இடையீடு செய்யும் போது காட்டினை அவர்கள் அழிப்பதாக பொருள் கொள்ளப்படும் எனக் கூறியிருப்பார். உதாரணமாக குறிப்பிட்ட மலைப்பகுதியில் சில காலம் வாழ்ந்து பயிர்கள் விளைவித்து பின் அங்கிருந்து செல்லும் போது அவ்விடத்தை எரித்துவிட்டு செல்வர். மீண்டும் அவ்விடத்திற்கு வர நெடுங்காலம் ஆகும் என பதிவு செய்திருப்பார் அவரும் லக்ஷ்மணனும். இதே விஷயத்தை தன்னார்வ தொண்டு நிறுவனங்களும் பன்னாட்டு நிறுவனங்களும் எப்படி தங்களின் லாப நோக்கத்திற்காக மாற்றிக் கொள்கிறார்கள் என்பதை அதன் வேர்வரை எளிமை கலந்து தெளிவாக இந்நூலில் கூறியிருக்கிறார்.

பழங்குடியின மக்களின் பகுதிகளிலும் மலைவாழ் மக்களிடையேயும் அரசு வந்தேறிகளாகத் தான் புகுந்திருக்கிறது. அவர்கள் தத்தமது வாழ்வாதாரங்களுடன் போராடி வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் போது அரசு உள்நுழையாமல் இருந்தது. ஆனால் ரிஸர்வ் காடுகள் என முழக்கத்தை அரசு அறிவித்த போது அதனூடே பொதுநலம் இருப்பதாக ஊருக்கு சொல்லப்பட்டது. அது காடுகள் அழிந்து வருகின்றன. அதனால் அதை பாதுகாக்க அரசே தலைமை ஏற்கும் என்னும் கோஷங்கள். இதனால் காடுகள் அரசின் பிடிகளில் நுழைய ஆரம்பித்தன. மேலும் அரசின் பிடிக்குள் வரப்படும் காடுகளில் வாழும் மக்கள் வெளியேற்றபடுகிறார்கள். அவர்களுக்கான வாழ்வாதாரத்திற்கோ அரசு எந்த வழியும் செய்யவில்லை. அன்றுவரை வாழ்ந்து வந்த வாழ்க்கையும் தொழிலும் இல்லாமலாக்கப்பட்டது. (இதை வாசிக்கும் போது நிலம் கையகப்படுத்தும் மசோதாவே நினைவில் எழுந்தது. அங்கே பழங்குடியின மக்கள் என தனித்து இருந்தவர்களை அரசு குறிவைத்தது. இன்றோ அதிகம் தெரியும் மக்கள் கூட்டத்திடம் குறியை மாற்றியிருக்கிறது.)

இதன் பிறகு 1990களில் வன உரிமை சட்டம் கொண்டுவரப்பட்டது. இது பழங்குடியின மக்களுக்கு சாதகமாக அமைந்தது. தெளிவாக சொல்ல வேண்டுமெனில் லாபக் கனவுகளில் மூழ்கி இருந்தவர்களுக்கு பாதகமாக அமைந்தது. இச்சட்டத்தில் பழங்குடியின மக்களுக்கு அன்றுவரை வாழ்ந்த வாழ்வாதரத்தையொத்த நிலையை அரசு செய்துகொடுத்த பின்னரே அவர்களின் நிலத்தை கையகப்படுத்த வேண்டும் என்று. இங்கு தான் என்.ஜி.ஓ(தன்னார்வ தொண்டு நிறுவனங்கள்) நுழைகின்றன. அவர்களுடன் பன்னாட்டு நிறுவனங்களும் புலிகளின் கதைகளும் உள்நுழைகின்றன.

இந்தியாவில் புலிகளின் எண்ணிக்கை குறைந்து வருகிறது என்பதை பாடபுத்தகத்திலிருந்தே படித்து வருகிறோம். அதை காப்பாற்ற அல்லது முற்றிலும் அழிந்திடாமல் இருக்க ப்ராஜெக்ட் டைகர் அரசால் உருவாக்கப்பட்டது. இதை ஒட்டி என்.ஜி.ஓக்கள் பல வாதங்களை முன்வைத்தனர். அவர்கள் சொல்வதாவது காடுகளில் பழங்குடியின மக்களும் புலிகளும் இருக்கின்றனர். இவற்றில் புலிகளால் மக்களுக்கு ஆபத்து நேரிடும். ஆதலால் மக்களை அப்புறப்படுத்த வேண்டும் என. இதை நிரூபிக்க பல கட்டுக் கதைகளை அவர்கள் பேச்சினூடே ஏற்றியிருக்கின்றனர். அவை எல்லாமே சுவாரஸ்யமானவை.

ஜியாங் ரோஙின் ஓநாய்க் குலச் சின்னம் நாவலின் அடிநாதத்தை அப்படியே திருப்பி வணிக நோக்கங்களுக்கான விஷயமாக அவர்கள் மாற்றியிருக்கிறார்கள். அஃதாவது பழங்குடியின மக்கள் நெல்லிக்காய்களை அதிகமாக பறிக்கிறார்கள். இதனால் அவற்றை உண்ணும் மிருகங்கள் குறைந்துவிடுகின்றன. அப்படிக் குறைவதால் புலிகளுக்கான் இரை காணாமலாகிறது என. முன் சொன்ன நாவலிலோ புல்-மான்-ஒநாய். ஆனால் அங்கிருக்கும் அரசியல் வேறு. மேலும் இந்த கட்டுக்கதைகளை தக்க ஆதாரங்களுடனும் ஆய்வுகளுடனும் முருகவேள் மறுதலிக்கிறார்.

மனிதர்களின் நடமாட்டத்தால் புலிகளின் இனப்பெருக்கம் பாதிக்கப்படுகிறது எனக் கூக்குரலிடும் மக்களுக்கு சுற்றுலா துறையின் கட்டுமானங்களாலும் பயணிகளாலும் இனப்பெருக்கம் பாதிக்கப்படாதா என முன்வைக்கும் கேள்விக்கு பதில் அமைதியாக மட்டுமே இருக்கிறது. என்.ஜி.ஓக்கள் புலிகள் காப்பகத்தின் கொடிகளை தூக்கி பிடிப்பதற்கு முக்கிய காரணம் பழங்குடியின மக்களை வெளியேற்றுவதே. அதே நேரம் அவர்களுக்கான மானியங்களும் சென்று சேரக்கூடாது. அவர்களை வெளியேற்றுவதால் இவர்களுக்கு என்ன லாபம் ?

இந்த கேள்விக்கான பதில் மிக விரிவாக நூலில் இருக்கிறது. அதை வாசிக்கும் போது என்னடா சம்மந்தமில்லாத பகுதிகள் வருகிறதே என எண்ணம் ஏற்படும். அங்கு தான் கியாட்டோ ஒப்பந்தம் நூலில் வருகிறது. அந்த ஒப்பந்தத்தின் விரிவாக்கம் யாதெனில் உலகில் உள்ள தொழிற்சாலைகள் அதிகமான அளவு கார்பன் டை ஆக்ஸைடை வெளியிடுவதால் சுற்று சூழல் மாசுபடுகிறது. இதனால் எல்லா தொழிற்சாலைகளுக்கும் குறிப்பிட்ட அளவிலான பெர்மிட்டுகள் தரப்படும். அந்த அளவு மட்டுமே வெளியேற்றலாம் என. இந்நிலையில் மூன்றாம் உலக நாடுகளில் இருக்கும் தொழிற்சாலைகள் பெர்மிட்டுகளில் இருக்கப்படும் அளவினை விட குறைவாகவே வெளியிடுகிறது. இதனால் மீதமுள்ள பெர்மிட்டினை வளரும் நாடுகளுக்கு விற்கலாம். இதனாலேயே வளரும் நாடுகள் மூன்றாம் உலக நாடுகளில் குறைவான வாயுவை வெளியேற்றும் தொழிற்சாலைகளை நிறுவுகின்றன. (இங்கே இரண்டு கேள்விகள். 1. தற்போது MAKE IN INDIA வழியே உள்நுழையும் தொழிற்சாலைகள் மூலமாக மூலதனம் செய்யும் நாடுகள் தங்களுக்கான பெர்மிட்டுகளை அதிகமாக வாங்கிக் கொள்ளுமா ? 2. தொடர்ந்து தொழிற்சாலைகளை நிறுவுவதன் மூலம் (என்னதான் பெர்மிட்டுகளை அளித்தாலும்) வெளியேற்றப்படும் வாயு அதிகமாகத்தானே இருக்கும் ? ஒரு கட்டத்தில் கியாட்டோ ஒப்பந்தம் வருவதற்கு முன் எந்த நிலையில் இருந்ததோ அதே நிலைக்கு தொழிற்சாலைகளின் பெருக்கத்தால் வாயுக்கள் வெளியேற்றப்படலாம் அல்லவா ? தெரிந்தவர்கள் பதில் சொல்லுங்கள். அறிந்து கொள்ள கேட்கிறேன்.)

இந்நிலையில் கார்பன் டை ஆக்ஸைடை மரங்கள் உறிஞ்சு கொள்கின்றன. அந்த மரங்களில் இருக்கும் கார்பனின் அளவினை பொறுத்து அவற்றின் விலையும் அதிகமாகிறது. இந்த வணிகத்திற்கு உள்நாட்டிலிருந்து என்.ஜி.ஓக்கள் உதவி செய்கிறார்கள். மேலும் அவர்களின் உதவிகளைக் கொண்டு பன்னாட்டு நிறுவனங்கள் வணிகம் செய்கின்றன. மேலும் காடுகளை தனியார்மையமாக்கும் முனைப்பினில் இந்த கூட்டுகளும் இருக்கின்றன. இங்கே இவர் எழுப்பும் கேள்வி இதனால் அங்கிருக்கும்/ அங்கிருந்து வெளியேற்றப்படும் பழங்குடியின மக்களின் வாழ்வாதாரம் ? சின்ன நூலினூடே எண்ணற்ற கேள்விகள் நிறைந்து உள்ளன. அவற்றில் சில கேள்விகள் மட்டுமே பதிலுடன் இருக்கின்றன என்பது வருத்தமான விஷயம்.

காடுகளும் புலிகளும் பழங்குடியின மக்களின் வாழ்வாதாரமாக இருந்த காலம் மாறி அரசினாலும் நிறுவனங்களின் வணிக நோக்காலும் அதுவே அவர்களின் நரகமாய் மாறியிருக்கிறது என்பதை இந்நூல் எடுத்துணர்த்துகிறது. நூலின் கடைசியில் சத்தியமங்கலத்தில் நிறுவப்படும் புலிகள் காப்பகம் எப்படி அரசு விதிமுறைகளை மீறுகிறது என்பது குறித்த தீர்மானம் அத்துமீறலை தெளிவாக கூறுகிறது. நூலை எளிதில் கடந்து செல்ல முடியவில்லை என ஆரம்பத்தில் சொன்னது பலவிதத்தில் உண்மையாக இருக்கிறது.

இரா.முருகவேளின் எழுத்தில் இவ்விஷயம் சார்ந்து அறிவுள்ளவர்களுக்கும் சரி அடிப்படை விஷயமே அறியாதவர்களுக்கும் சரி பிரச்சினையின் வேர்வரை பயணிக்க எளிதாய் உதவுகிறது. நம்மைச் சுற்றியிருக்கும் இயற்கை வளங்களுக்கு அதிகார வர்க்கத்தால் என்ன ஆகிறது என்பதை அறிய துணைபுரிகிறது. தொழில் நுட்ப ரீதியில் அறுவடையாகும் காய்கறிகளை நோக்கி பயணிக்கும் நவீனத்தின் பின்னே பொதிந்திருக்கும் வணிகத்தையும் அதனூடான லாபத்தை அடைய போராடும் நிறுவனங்களையும் ஆதாரங்களுடன் கண்முன் கொணர்கிறது இந்நூல்.

இரா.முருகவேள் எழுதிய மிளிர் கல் நாவல் சார்ந்து எழுதிய பதிவிற்கு “ஆய்வு இரக்கமற்றது” என்று தலைப்பிட்டிருந்தேன். அதன் எதிர்த்திசையிலான – இரக்கமற்றவர்களை ஆய்வு செய்கிறது இச்சிறு கட்டுரைத் தொகுப்பு.

காதல் முடிவில்லாதது, அதன் முதலை அறியவும் முடியாது.
முதலில்லாததும் முடிவில்லாததும் காமம், முடிவில்லாததும்
முதலில்லாததும் காதல் ஆகையால் காமம் என்றால் காத-"

கதையளவில் பார்க்கும் போது நாவல் மூன்றாக பிரிந்திருப்பதாக தோன்றுகிறது. ராமண்ணா ஒரு எழுத்தாளன். அவனது மனைவி சரளா. அவள் நோய்வாய்ப்பட்டு படுத்திருக்கிறாள். அவளுக்கு சிசுருஷை செய்வதற்காக ஊரிலிருந்து அவளுடைய தங்கை குமுதாவை அழைக்கின்றனர். அவள் மீது மோகிக்கிறான் ராமண்ணா. இறப்பதற்குள் ராமண்ணாவிற்கு இன்னுமொரு மணம் செய்து பாத்துவிட வேண்டும் என நினைக்கிறாள் சரளா. ராமண்ணாவிற்கும் குமுதாவிற்குமான காமம் திருமணத்தில் முடிகிறது. கிட்டதட்ட இந்த மணம் தான் நாவலின் மையம். இந்த மணத்திற்கு முன்னும் பின்னும் ராமண்ணா மற்றும் குமுதாவின் மன ஓட்டங்கள் எப்படி இருந்தன என்பதை விவரிப்பதிலேயே நாவல் முழுமைக்கும் நகர்கிறது.

இந்தக் கதை எப்படி மூன்றாக பிரிந்திருக்கிறது எனில் முதலில் ராமண்ணா-சரளா உறவு. சரளாவின் மேல் ராமண்ணாவிற்கு காதல் இருக்கிறது. அதே நேரம் குமுதாவுடனான கள்ள உறவு சரளாவிற்கு தெரிந்துவிடுமோ என்னும் பயமும் இருக்கிறது. தான் செய்தது தவறோ எனும் எண்ணத்தையும் கொள்கிறான். சரளாவிற்கு துரோகம் இழைக்கக்கூடாது என அவளுடனேயே இருக்கிறான். சரளாவிற்கு எப்படியும் கணவன் சந்தோஷமாக இருக்க வேண்டும் என்னும் எண்ணம். அதற்காக மணம் செய்து கொள்ள சொல்கிறாள். இந்த கேள்வி ராமண்ணாவிற்கு அவனுடைய நடத்தை சார்ந்து எழுப்பப்பட்ட கேள்வியாக அமைகிறது. இதன் முடிவில்லா தர்க்கத்தில் அவன் திளைக்கிறான். இந்தக் கதையை மையக்கதையின் பின்புறம் நிழலாட விட்டிருப்பது அற்புதமாக இருக்கிறது.

இரண்டாவது ராமண்ணா-குமுதாவுடனான உறவு. இந்த உறவிலும் தன்னையே கேள்வி கேட்டுக் கொள்கிறான். எது தன்னை குமுதாவின் பக்கம் இழுத்தது என. குமுதாவுடனான உறவு நிகழ்ந்த உடன் ஏற்படும் குற்றவுணர்வு சரளா பக்கம் ராமண்ணாவை சாய்க்கிறது. குமுதா தன்னை விபச்சாரியாக கற்பிதம் கொள்வதில் குறியாக இருக்கிறாள். இந்த அடையாளத்தை உடைக்க வேண்டுமெனில் சரளாவுடனான உறவிலிருந்து ராமண்ணா வெளிவர வேண்டும். இந்த எண்ணம் கொடுமையானதல்லவா ? ஆனாலும் இந்த எண்ணத்தால் முன்னும் பின்னும் ஆட்டிவைக்கப்படுகிறாள் குமுதா. அவளுக்கு இல்லற வாழ்க்கையின் சூட்சுமம் காமம் மட்டுமல்ல என்பதை மாமியார் கற்றுக் கொடுக்கிறார். அந்த படிப்பினைகள் மூலமே அவள் தான் காமத்தின் சொரூபம் மட்டுமே என்பதை அறிந்து கொள்கிறாள். கிட்டதட்ட வீழ்ச்சியிலிருந்து வெளிவர முயலும் பெண்ணாக குமுதா நாவலில் இருக்கிறாள்.

மூன்றாவது ராமண்ணா. அவன் எழுத்தாளன். அவனால் ஆணின் பார்வையை மையப்படுத்தி மட்டுமே எழுத இயலும். உண்மையிலேயே பெண்கள் வசம் இருந்த பிரச்சினைகள் என்ன அவர்களின் தேவைகள் என்ன என்பதை அவனால் ஒருக்காலும் எழுதவியலாது என்பதை சரளா கூறுகிறாள். துஷ்யந்தன் – சகுந்தலையின் கதையை மையமாக கொண்டு நிகழ்த்தப்படும் எல்லா விவாதங்களுமே படைப்பினூடாக தெரியும் ஆணாதிக்க குணத்தை வெளிப்படையாக்குகிறது. உறவுகளின் சிக்கலை அவனால் ஒருபோதும் புரிந்து கொள்ள முடிவதில்லை. கொள்கையின் சிறுவட்டத்தினுள் சிக்கிக்கொண்டிருக்கிறான் என்பதையே படைப்பு ரீதியான அவனது வாழ்க்கை நாவலினூடே வெளிச்சமாகிறது.

இந்நாவலின் அற்புதமான விஷயங்களுள் ஒன்று இதன் கட்டமைப்பு. தெளிவாக சொல்ல வேண்டுமெனில் முதல் அத்தியாயத்தில் இரண்டு பாத்திரங்களால் நிறைந்த சம்பவமொன்று நிகழ்கிறது என்று வைத்துக் கொள்வோம். அதை ஆண் பாத்திரத்தின் வாயில் அவர் கூறுகிறார். அடுத்த அத்தியாயத்தில் அதே சம்பவம் அங்கிருந்த பெண்பாத்திரத்தின் வாயிலில் கூறப்படுகிறது. பின் அடுத்த சம்பவம் அங்கேயே தன் ஆரம்பத்தை கொள்கிறது. சங்கிலித் தொடர் போல மிகச் சிறிய சம்பவங்களும் அங்கே இருந்த கதைமாந்தர்களின் குணங்களும் என பிண்ணிப்பிணைந்து முழுமையை சென்றடைகிறது. இதை வாசிக்கும் பட்சத்தில் நாவல் சோர்வினை ஏற்படுத்துமோ என எண்ணம் எழக்கூடும். ஆனால் ஒவ்வொரு பாத்திரமும் அந்த சம்பவங்கள் நிகழும் இடங்களில் என்ன மனநிலையில் இருந்தன என்பதை துல்லியமாக காட்டியிருக்கிறார்.

நாவலில் இரண்டு பெரும் குறைகள். இந்நாவலை எழுதப்பட்ட காலத்தில் மட்டுமே வைத்து பார்க்க முடியும். காரணம் பெண்களை முடக்கி வைக்க நினைக்கும் ஆணாதிக்கத்தனங்களை நியாயப்படுத்துகிறது நாவல். இரண்டாவது நாவலின் கரு. ஜெயமோகனின் இணையதளத்தில் தஞ்சை பிரகாஷுடன் ஶ்ரீரங்க செய்த உரையாடல்கள் இருக்கின்றன. அதில் தஞ்சை பிரகாஷ் இந்நாவல் சார்ந்து கூறிய விஷயம் மிகச் சரியானது.  அது,

"ஒரு கூழாங்கல் இன்னொன்றுடன் உரசும் சம்பவத்தைச் சொன்னாலும் கூட பிரபஞ்ச இயக்கம் தரும் பெருவியப்பை அதில் காட்டிவிட கவிஞனால் முடியவேண்டும். உங்கள் நாவல் மானுடஉறவின் கதை மட்டுமே. `உறவு’ என்ற ஆன்மிக பிரச்சினையின் கதை அல்ல’’

குறைகள் இருந்தாலும் நாவலில் இருக்கும் வசீகரம் ஈடுஇணையற்றது என்பதற்கு என்வசம் மாற்றுக்கருத்து இல்லை.

வரலாற்றை புனைவுடன் இணைக்கும் இடங்கள் சுவாரஸ்யமானவையும் ஆபத்தானவையும் ஆகும். அதற்கு இன்னுமொரு காரணம் யதார்த்தமும் கற்பனையும் கலக்கின்றன என்பதாகும். அப்படியானதொரு நாவலை வாசிக்க நேரும் பட்சத்தில் ஒன்று வரலாற்றை வாசகன் அறிய நேர்கிறான். ஏற்கனவே அறிந்துவைத்திருக்கும் வரலாற்றுடன் ஆசிரியர் முன்வைக்கும் வரலாற்றினையும் சேர்த்துக் கொள்கிறான். வரலாறே தெரியாதவன் வாசிக்க நேரும் பட்சத்தில் அதையே வரலாறென கொள்கிறான். புனைவினூடே முழு வரலாற்றையும் ஆசிரியன் எடுக்க வேண்டும் என்னும் அவசியம் இல்லை. பொதுவாகவே இப்படியானதொரு புனைவில் வரலாற்றின் பன்முகத் தன்மைகளுக்கும் ஏற்ற பாத்திரங்களை படைத்துவிடுவர். அதனை முன்வைத்து வெற்றியையும் வீழ்ச்சியையும் முன்வைப்பர். அதுவே வரலாற்றை நிர்மாணிக்கும். இந்த முகத்தில் அணுகும் போது ஏதோ ஒரு வரலாற்று ரீதியான கொள்கை வெற்றியடைகிறது. மற்றொன்று தோல்வியடைகிறது. அங்கே வாசகனுக்கு நாவலில் இருக்கக் கூடிய உண்மைத்தன்மையை தேடி செல்ல வேண்டிய நிர்பந்தம் ஏற்படுகிறது.

மேலும் பல நாவலில் வரலாற்றினை மையநீரோட்டமோடு இணைக்க மறுக்கின்றனர். பி.ஏ.கிருஷ்ணன் எழுதிய புலிநகக் கொன்றை நாவலை எடுத்துக் கொண்டால் அதில் வரலாறு குடும்பம் என்பதன் பிண்ணனியில் மட்டுமே நிற்கிறது. திருநெல்வேலியின் வரலாற்றுச் சம்பவங்கள் நிகழ்ந்த காலத்தில் அங்கிருந்த குடும்பங்களில் ஒன்றைத்தான் அவர் முன்வைப்பது. அக்னி நதி நாவலில் ஓரிடத்தின் காலமாற்றத்தை தொடர்ந்து பல்வேறு காலகட்டத்தொற்கொப்ப காட்ட முனைகிறார் ஆசிரியர். அங்கேயும் வரலாறு முண்ணனியில் இல்லை. சிப்பியின் வயிற்றில் முத்து நாவல் வரலாற்றை கதைசொல்லல் தன்மையிலும் நினைவோடையிலுமே தக்க வைத்துக் கொள்கிறது. புயலிலே ஒரு தோணி வரலாற்றை நாவலுக்குள் நிகழும் தன்மையாக மாற்றியிருக்கும். ஆனால் அந்த வரலாற்றிற்கும் மறுபக்கம் என்பது உண்டு என்பதை நம்மால் வாசிப்பினூடே உணரவும் முடியும். தமிழிலக்கியத்தில் இப்படியான பல எடுத்துக்காட்டுகளை கூறிக் கொண்டே செல்லலாம். 

வரலாறு எல்லாமே ஏதோ ஒரு கொள்கைகளை ஸ்தாபித்துக் கொண்டே வந்திருக்கிறது. இந்தியாவின் வரலாற்றை எடுத்து பார்த்தால் எண்ணற்ற அரசியல் கட்சிகளின் எழுச்சியும் வீழ்ச்சியும் இங்கு ஒருங்கே நிகழ்திருக்கின்றன. உலக வரலாற்றின் கொள்கைகளின் சாயைகள் இந்தியாவில் எந்த அளவிற்கு தன்னுடய தன்மையை காட்டியிருக்கிறது என்பதையும் நம்மால் அறிந்து கொள்ளமுடிகிறது. ஆனால் எல்லா கொள்கைகளின் பக்கத்திலிருந்து பேசும் பட்சத்தில் எல்லாமே சரியென்னும் எண்ணமும் நம்முள்ளே உருவாக ஆரம்பிக்கிறது. 

மக்களுக்கு நலம் பயக்க வேணும் என்னும் எண்ணத்திலேயே மார்க்ஸீயம் கம்யூனிஸம் சோஷலிஸம் போன்ற அரசியல் கோட்பாடுகள் உருக்கொண்டன. ஆனால் அவற்றினுள்ளே ஏற்பட்ட வீழ்ச்சிகள் பிரதான கடமைகளை செய்யாமல் கடந்து சென்றன. ஏதோ ஓரிடத்தில் ஏற்பட்ட பிரச்சினைகள் எல்லா இடங்களிலும் பிரதிபலித்தன. அதன் விளைவாகவே வெற்றியும் வீழ்ச்சியும் உருவாகின. இந்த எல்லா விஷயங்களையும் ஒருங்கே ஒரு நாவல் பேசியதை வெகு ஆச்சர்யமாகவே நம்மால் காண முடியும். அப்படியான ஒரு நாவலே மலையாளத்தில் வெளிவந்த தகழி சிவசங்கரப்பிள்ளையின் “ஏணிப்படிகள்”. தமிழில் சி.ஏ.பாலன் மொழிபெயர்த்துள்ளார். 

கேசவப்பிள்ளை என்னும் ஒற்றை மனிதனின் சுயவரலாற்றை கூறும் நாவல் என ஒரே வரியில் கூறமுடியுமாயினும் இந்நாவல் அவ்வளவு எளிதாக கடந்து செல்லக்கூடிய எந்த கூற்றினையும் கொண்டிருக்கவில்லை. மாறாக காலநேரத்திற்கொப்ப நிகழ்ந்த அரசியல் மாற்றங்களையும் அதனூடான கொள்கை கோஷங்களையும் அதற்கே உரிய தர்க்கங்களுடன் ஒரு நிலவியலை நம் கண்முன்னே கொண்டுவருகிறது. 

இங்கே சொல்லப்பட்ட இச்சுறுக்கமும் மேலே சொல்லப்பட்டது போலவே வரலாற்றை பின்புலமாக மட்டுமே வைத்திருக்கிறதோ என்னும் எண்ணம் எழலாம். வாழ்க்கையின் சுழற்சியில் எதன்மீதோ பிடிப்பொன்றை வைத்துக் கொண்டு அதையே தமது கொள்கையாக்கி கண்மூடித்தனமாக பிரயாணிக்கிறோம். அதன் இழுவைகளுக்கெல்லாம் நம்மை இழுத்துக் கொண்டு நகர்கிறோம். அதன்படியே இந்நாவலிலும் கேசவப்பிள்ளை அரசியலிலும் அதிகாரத்திலும் தம்முடைய பிடிப்பை நிறுவிக் கொள்கிறார். அதன் ஆட்டத்தில் எண்ணற்ற கொள்கைகளோடு முரண்பட்டும் கைகோர்த்தும் நகர ஆரம்பிக்கிறார். அதனூடே கேசவப்பிள்ளை தன்னையே சிருஷ்டித்துக் கொள்கிறார். கடந்த காலத்தில் செய்த செயல்களுக்கான வினைகளும் அவரை பின்தொடர்கின்றன. சிலவற்றை மறைத்தும் சிலவற்றை பகிரங்கமாக வெளிக்காட்டியும் அவர் செய்யும் நீளமான பயணம் மாபெரும் வீழ்ச்சியை சித்தரிக்கிறது. மாபெரும் வீழ்ச்சியிடையே கடந்த காலம் மட்டுமே ஸ்திரமாக நிற்கிறது. 

கேசவப்பிள்ளை குமாஸ்தாவாக இருப்பது முதல் கதை ஆரம்பமாகிறது. தனக்கு பக்கத்து இருக்கையில் இருக்கும் தங்கம்மாவின் மீது ஏற்படும் மோகம் அவரை அவள்பாலான ஈர்ப்பினை அதிகப்படுத்துகிறது. அதே நேரத்தில் ஊரில் அவருக்கான திருமண ஏற்பாடுகள் நிகழ்ந்துவிடுகிறது. கார்த்தியாயினியுடன் திருமணமும் ஆகிறது. அதை விடுத்து தங்கம்மாவுடன் இருந்து அவள் மூலம் கிடைக்கும் சிபாரிசுகளால் வேலையில் பதிவி உயர்வுபெற்று முன்னேறுகிறார். தங்கம்மாவிற்கு கார்த்தியாயினின் கதையே தெரியாது. அதே போல் கார்த்தியாயினுக்கும். இதற்கு மேல் அவரின் பயணத்தினூடே மட்டும் தான் கதையை அறிந்து கொள்ள வேண்டும். ஏறிவந்த ஏணிப்படிகளை புறந்தள்ளிவிட்டு அவர் செல்லும் பாதைகள் முழுக்க கடந்த காலம் தீராகசப்பாய் துரத்திக் கொண்டிருக்கிறது. 

திருவாங்கூர் சமஸ்தான அரசியலில் கேசவபிள்ளை காட்டும் திடீர் ஈடுபாடு அவருடைய முன்னேற்றத்திற்கு பெரும்பங்கு ஆற்றுகிறது. இந்தியாவின் சுதந்திரத்திற்கு முன்பு கதை ஆரம்பம் கொள்வதால் சமஸ்தான ராஜ்ஜியத்திலேயே திருவாங்கூர் நகர்கிறது. அந்நிலையில் இந்தியாவில் காங்கிரஸின் ஆட்சி நிலவுவதற்கு நிறைய சாத்தியங்கள் ஏற்படுகின்றன. அப்போது திவானின் ஆட்சி தகர்ந்துவிடும் என்னும் பயத்தில் பெரும் கலவரங்கள் நிகழ்கின்றன. காங்கிரஸ்காரர்கள் ஒடுக்கப்படுகிறார்கள். காங்கிரஸிற்கும் திவானுக்குமான பனிப்போராக மாறுகிறது. அதற்கு மையமாக இருப்பவர் கேச்வப்பிள்ளையாக இருக்கிறார். திருவாங்கூர் தனித்தேசமாக வேண்டும் என்னும் முனைப்பில் நிறைய போராட்டங்கள் நிகழ்கின்றன. 

இதற்கு பிறகான அரசியலில் திருவாங்கூர் தன் கம்பீரத்தை இழந்து காங்கிரஸுடன் இணைய ஆரம்பிக்கிறது. அதற்கு மூலக்காரணமாக இருப்பது மக்களிடம் கிடைக்காத ஆதரவு தான். அப்போது கேசவப்பிள்ளையும் காங்கிரஸ்காரர் ஆகிறார். அப்போது அவருக்கு எதிரியாவது கம்யூனிஸ்டுகள். கம்யூனிஸ்டுகள் உழைக்கும் வர்க்கத்தை மையப்படுத்தியே எல்லா கோட்பாடுகளையும் வைக்கின்றனர். அதே நேரம் காங்கிரஸ்காரர்களை எதிர்ப்பதில் குறியாய் இருக்கின்றனர். இந்த முரண்பாடுகளை பல்வேறு கதாபாத்திரங்களின் மூலம் ஆசிரியர் முன்வைக்கிறார். எப்படியெனில் காங்கிரஸ்காரரின் தம்பி கம்யூனிஸ்டு. கங்கிரஸ்காரரின் மாப்பிள்ளை கம்யூனிஸ்டு என உணர்வு ரீதியான துவந்துவங்களை நாவலில் அங்கங்கு வைத்தே நகர்கிறார். 

இந்த எல்லா கொள்கைகள் சார்ந்தும் எல்லா கதாபாத்திரங்களும் பேசுகின்றன. அவை எல்லாமே அவரவர்களின் குணத்திலிருந்தும் சுயத்திலிருந்தும் வெளியாபவை. கார்த்தியாயினுக்கு அரசியல் விஷயங்கள் எதுவுமே தெரியாது. முழுக்க முழுக்க கிராமத்துக்காரி. ஊழலில் என்ன தவறு இருக்கிறது என தர்க்கம் செய்பவள். என்ன ஆட்சி வந்தாலும் பரவாயில்லை ஆனால் உயிர்ச்சேதமே ஏற்படக்கூடாது என்பதில் முனைப்புடன் இருக்கிறாள். பழமைவாதத்தை எங்குமே மீறாமல் இருக்கும் பாத்திரமாக கார்த்தியாயினி இருக்கிறாள். அவளுக்கு எதிர்ப்பதம் தங்கம்மாள். எல்லா இடங்களிலும் மீறலை கைக்கொள்கிறாள். சம்பிரதாயங்களை, ஒரு இடத்திற்கான ஒழுங்குகளை அவள் மீறல் மூலமாக மட்டுமே கடந்து சுகத்தை காண்கிறாள். தன்னுடைய மீறலுக்காக அரசியல் வளையக்கூடுமெனில் அதை வளைப்பதில் தவறென்ன உள்ளது என நினைப்பவள். அரசியல் நிலைப்பாடுகள் அவளிடம் தோல்வியையே தழுவுகின்றன. 

சங்கரப்பிள்ளை காங்கிரஸின் தியாகி. காங்கிரஸின் கொள்கைகளுக்காக ஏகப்பட்ட முறை போராட்டத்தில் ஈடுபட்டு சிறை சென்றுள்ளார். அப்படி சென்றவருக்கு கிடைக்க வேணடிய உரிய தொகை காங்கிரஸின் ஆட்சியில் கிடைப்பதில்லை. அப்போது அவருக்கு நிறைய பேர் கொடுக்கும் அறிவுரைகள் கம்யூனிஸ்டுகள் இப்படி செய்யமாட்டார்கள் என்பதாகவே இருக்கிறது. ஆனாலும் தன்னுடைய கொள்கைகளில் தளர்ச்சியில்லாமல் மீண்டும் போராடவே செல்கிறார். இதே போன்று இன்னுமொரு பாத்திரம் கோபாலன் நாயர். தனக்கான நிலத்தை எப்படியும் மீட்க வேண்டும் என்று எப்படியெல்லாமோ போராடுகிறார். கேசவபிள்ளையின் வளர்ச்சியால் தனக்கு நன்மையே ஏற்படும் என மேலதிகமாக நம்புகிறார். ஆனால் அவருக்கு கிடைப்பது எல்லாமே புறமுதுகுகள் மட்டும் தான். அரசியலால் துப்பி எறியப்பட்ட சக்கையாக கோபாலன் நாயர் இருக்கிறார். 

ஒவ்வொரு கதாபாத்திரமாக சொல்வதன் காரணம் எல்லோருக்கும் அரசியலில் குறிப்பிட்ட கொள்கைகள் சார்ந்து அசையாத நிலைப்பாடுகள் இருக்கின்றன. அப்படி எந்த நிலைப்பாடுமே இல்லாத ஒரே கதாபாத்திரம் கேசவப்பிள்ளை. சந்தர்ப்பத்தினாலும் தன்னுடைய இருத்தலையும் இரகசியங்களையும் நிலைநாட்டவும் அவர் மேற்கொள்ளும் விஷயங்கள் தான் அரசியல் கொள்கைகளாக மாற்றம் கொள்கின்றன. அவருடைய வீழ்ச்சியை அறிந்த ஒரே பிறவி மனைவி கார்த்தியாயினியாக இருக்கிறாள். அவரை மட்டுமே அறிந்த பிறவியாக தங்கம்மா இருக்கிறாள். 

இடையே தங்கம்மா சாமியாராக மாறும் பகுதிகளென நிறைய வருகின்றன. அவ்விடங்களிலெல்லாம் தங்கம்மா கேசவப்பிள்ளையின் பார்வையில் எப்படி இருக்கிறாள் என்பதாகவே நாவல் நகர்வு கொள்கிறது. இந்நாவல் உண்மையாகவே மிக நீளமான பயணம் என்பதை எந்நிலை வாசகராலும் உணர்ந்து கொள்ளமுடியும். வரலாற்ரையும் தனிமனித வாழ்க்கையினையும் பிண்ணிப் பிணைத்து இரண்டிலும் இருக்கும் வீழ்ச்சிகளை ஒருங்கே சமைத்திருக்கிறது இந்நாவல். நாவலின் கடைசியில் இருக்கும் மௌனம் இன்னமும் காதினுள் அடர்த்தியினை கொடுத்துக் கொண்டிருக்கிறது.

ஏணிப்படிகளில் ஏறிச் செல்லும் கேசவப்பிள்ளைக்கு ஒரு படியிலுமே தெரியவில்லை மேலே இருப்பது மகத்தான வீழ்ச்சியென்று!

பி.கு : இந்த நாவலை அன்பளிப்பாக அளித்த யுவகிருஷ்ணாவிற்கு இத்தருணத்தில் நன்றி கூற கடமைப்பட்டிருக்கிறேன்.

தேவிபாரதியிடம் சமீபமாக உரையாடிக் கொண்டிருக்கும் போது அவருடைய நிழலின் தனிமை நாவலை நெடுங்கதை என்றே சொன்னார். இன்னமும் தெளிவாக எனில் சிறுகதையாக எழுத ஆரம்பித்தது பக்கங்களை கடந்து சென்றது என்றார். யோசித்துப் பார்க்கையில் உண்மைதான் என்றே தோன்றுகிறது. நாவல் வாழ்க்கையின் பெரும் பகுதியை, காலத்தை பேசுகிறது. அதையும் பன்முகப் பார்வையில் பேசுகிறது. சிறுகதை வாழ்க்கையின் சின்னதான அசைவை கூறுகிறது. நிழலின் தனிமை அப்படியானதொரு படைப்பு தான். பழிவாங்குதலை மையமாக வைத்து அதை நோக்கிய குறுகிய கால நகர்வை மையப்படுத்துகிறது. அதனூடே தர்க்கங்களையும் தத்துவார்த்தங்களையும் பேசுகிறது. ஜெயமோகன் தன்னுடைய நாவல் கோட்பாட்டிலும் இதையே முன்மொழிந்திருப்பார். இங்கே இதைக் கூறுவதன் காரணம் சிறுகதையான மையத்தை பெரிய அளவில் எழுதப்பட படைப்பொன்றை இன்று அணுக நேர்ந்தது. அது இந்தி மொழியில் 1965இல் வெளியான ஜைனேந்திர குமாரின் “அற்றது பற்று” நாவல். என்.ஶ்ரீதரன் தமிழில் மொழிபெயர்த்துள்ளார். இந்நாவல் சாகித்ய அகாதெமி விருது வாங்கியது முக்கியமான விஷயமாகும். 

கொள்கைவாதிகளின் அன்றாட வாழ்க்கை எப்படி இருக்கும் ? இந்தக் கேள்வி மூன்றாமவனாக யோசிக்கும் போது சுவாரஸ்யமாக இருக்கிறது. அதற்கு காரணம் கொள்கைவாதி எதிலும் தன்னுடைய வார்த்தைகளையும் கோட்பாடுகளையும் காண விரும்புகிறான். அடுத்தவர்களின் சுதந்திரத்தைத் தாண்டி தன்னுடைய விஷயங்களை நிலைநாட்ட எண்ணுகிறான். அதில் தனிமனித சுகம் காண்கிறானா எனில் நிச்சயம் இல்லை. அர்த்தமற்ற தேடலாகவே முடிகிறது. அதை ஒருவன் உணர்ந்தும் அதை நோக்கிய பயணத்தையே மேற்கொள்கிறான். கொள்கை காலநேரத்திற்கொப்ப தளர்க்கப்படவும் வேண்டும். இல்லையெனில் யதார்த்த வாழ்க்கையுடனான தொடர்பில் நீளமானதொரு இடைவெளி ஏற்படுவதற்கான பெரிய வாய்ப்புகள் இருக்கின்றன.

இதே கொள்கைவாதி ஒருக்கணம் கொள்கையினின்று தளர்த்திக் கொண்டு உலகை பார்த்தால் எப்படி இருக்கும் ? அவனுக்குள் இருக்கும் கொள்கைகளால் சூழப்பட்ட உலகை விட்டு யதார்த்தமான உலகின் மேல் பற்று கொண்டால் ? அத்தருணத்தில் கொள்கைகளால் கிடைத்த மனிதர்களின் மனநிலை எப்படி இருக்கும் ? உண்மையில் யதார்த்தம் அந்த மனிதனை ஏற்றுக் கொள்ளுமா ? இப்படியான முரண்பட்ட எண்ணற்ற கேள்விகளை விளக்குகிறது அற்றது பற்று நாவல்.

ஸஹாய் அரசியலிலிருந்து விலகுவதாக முடிவெடுக்கிறார். இங்கு தான் நாவல் ஆரம்பம் கொள்கிறது. ராஜஶ்ரீ அவருடைய மனைவி. கணவனின் வாக்குகளை அப்படியே ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும் என்பதில் முனைப்புடன் இருப்பவள். அதே நேரம் நாசூக்காக தன்னுடைய விமர்சனங்களையும் முன்வைப்பவள். டாகுர் ஸஹாயின் வலக்கை போன்று. அவரால் அரசியலில் முன்னேற்றம் அடைந்தவர். குடும்பத்தில் நன்மதிப்பை பெற்று குடும்பத்துடன் அன்னியோன்யமாக இருப்பவர். வீரேஸ்வர் ஸஹாயின் மகன். ஆனால் பற்று இல்லாமல் இருக்கிறான். அப்பாவின் அதிகாரத்தினடியில் இருக்கக் கூடாது என நினைப்பவன். அதே நேரம் அவனுடைய சுய சிந்தனைக்கு அப்பாவே முட்டுக் கட்டையாக இருக்கிறார். ஸஹாயின் மாப்பிள்ளை தொழிற்சாலையில் வேலை செய்பவர். கிட்டதட்ட முதலாளி போன்று. நீலிமா ஸஹாய்க்கு பழக்கமான பெரிய இடத்துப் பெண். இவர்களை மையப்படுத்தி நிகழும் சம்பவங்களே நாவலாகின்றன.

ஸஹாயின் அரசியல் வாழ்க்கையில் கிடைக்கும் அதிகாரம் கொண்டு பலர் வாழ நினைக்கின்றனர். அதில் சிலர் நேர்மையாக இருக்கின்றனர். ஸஹாய்க்கு ஆன்ம ஞானத்தை தேடி செல்ல வேண்டும் என்னும் முடிவில் ஸ்திரமாக இருக்கிறார். வகிக்கும் பதவியை ராஜினாமா செய்துவிடலாம் என எண்ணுகிறார். அதற்கு காரணம் காந்தியின் பாதையில் முழுமையாக தன்னை அர்பணிக்க எண்ணுகிறார். காந்தியின் பாதை அகம் சார்ந்தது. அகம் அமைதியாக இருக்கும் பட்சத்தில் முழுமையாக போராட்டத்தில், அஹிம்ஸையில் லயிக்க முடியும் என்னும் முடிவில் இருப்பவர். மேலும் உழவர்களுடன் இணைந்து அவர்களின் அன்றாடப் பிரச்சினைகளை அறியும் முனைப்பிலும் இருக்கிறார். இது காலைப்பனி போல ஸ்திரமாக இல்லாமல் இருக்கிறது.

மகன் வீரேஸ்வரை டாகுர் தன்னுடைய பண்ணையில் வைத்திருக்கிறார். அதற்கு காரணம் ஸஹாய் தன்னுடைய மகனை விவசாயத்தில் ஈடுபட ஆர்வமுடன் இருக்கிறார். அதற்கான காரணம் மக்களுடனான, மக்களுக்காக நேரடி உழைப்பை நல்குவது விவசாயம் தான் என்பதில் தீர்க்கமாக இருக்கிறார். ஆனால் மாப்பிள்ளை கம்பளி போர்வையினை உள்ளுரிலேயே தயாரிக்கலாம் என்னும் முடிவில் வீரேஸ்வரை தன்னுடன் இணைத்துக் கொள்ள நினைக்கிறார். மேலும் நவீனத்திற்கு ஏற்றாற் போலவும் வீரேஸ்வரின் படிப்பிற்கு ஏற்பவும் தொழிற்சாலையில் வேலையில் சேர்க்கலாம் என மாப்பிள்ளை முடிவு செய்கிறார். ஸஹாய்க்கும் மாப்பிள்ளைக்குமான மோதல் இந்த கருத்து ரீதியில் நிலைகொள்கிறது.

ஸஹாயினை சுற்றியே நாவல் முழுக்க நகர்கிறது. யாரிடமிருந்து தப்பித்துக் கொள்ள பார்க்கிறார் அவர் என்பதற்கான பதிலாகவே ஒவ்வொருவருடனான உறவும் நாவலில் பேசப்படுகிறது. எல்லா உறவுகளிலும் அவருடைய வீழ்ச்சிக்கான காரணம் கொள்கையாகவும், அவருடைய தேவைக்கான காரணம் வகிக்கும் பதவியாகவும் இருக்கிறது. இந்நிலையில் தனிப்பட்ட முடிவான பதவியினை துறப்பது சார்ந்து அவர் வைக்கும் முடிவு பலரின் பேராசைக் கனவுகளை சீர்குலைக்கிறது. எல்லோரும் முனைந்து அவரின் முடிவை பரிகசிக்கிறார்கள், விமர்சிக்கிறார்கள், ஆமோதிக்கிறார்கள். எல்லாமே அவரவர்களின் தேவைகளை பொறுத்தும் அவர்களிடையே உருக்கொண்டிருக்கும் ஸஹாயின் குணத்தை பொறுத்தும் அமைகிறது. இந்நிலையில் முடிவு என்ன ஆகிறது என்பதை நோக்கிய தர்க்கங்களாக நாவல் நகர்ந்து முழுமையினை பெறுகிறது. முடிக்கும் போது தான் சிறுகதைக்கான பிரதான உணர்வான சின்னதான நகர்வை நம்மால் உணர முடிகிறது.

நாவலில் இருக்கும் பிரதான குறை ஒற்றத்தன்மையில் பயணிப்பது. மேலும் உரையாடல்களும் உயிர்ப்புடன் இல்லை. கதையின் கடைசியில் ஸஹாயின் முடிவு யாதாக இருக்கும் என்னும் ஒற்றை நோக்கமே வாசிக்க வைக்கிறது. இதற்கு தோதாய் நாவலின் கடைசியில் ஜைனேந்திர குமார் இலக்கியம் சார்ந்து எழுதிய சின்ன பத்தியையும் கொடுத்திருக்கிறார். அதில் இலக்கியம் ஆழம் நோக்கி செல்ல வேண்டும். அதில் எப்பிழை இருப்பினும் அதை பொருட்படுத்த தேவையில்லை என்றார். அதனால் வாயடைத்து எதிர்விமர்சனத்தை குறைத்துக் கொள்கிறேன்.

ஸஹாயின் குழப்பவாத நொடிகளை அதிகமாக ரசித்தேன். தர்க்கங்கள் மூலமாக கதாபாத்திரத்தை உருக்கொடுக்க முடியும் என்பதையும் இந்நாவலில் அறிந்தேன். தனிமனித சித்தாந்தங்கள் தோல்வியுற்று மனிதர்களுக்கான போராட்டமாக மாற்றுவதை இலக்கியம் அதிகமாக பார்த்திருக்கிறது. இந்நாவல் அதன் எதிர்த்திசையில் பயணிப்பது நிச்சயம் சவாலான ஒன்று தான். அற்றதின் மீதான பற்று இறுக்கமாக இல்லாமல் இருக்கிறது என்பதே என் சின்ன ஏமாற்றம்.