கி.மு பக்கங்கள்

(போட்டோ : சக்தி செல்வி)

முந்தையவர்களின் பேச்சை வாசிக்க - http://www.kimupakkangal.com/2013/09/blog-post_6877.html

நாஞ்சில் நாடனை நான் வேறு கோணத்திலே தான் அணுக நினைக்கிறேன். சமீபத்தில் கூட சாரு நிவேதிதா நாஞ்சில் நாடனையும் வேறு சில எழுத்தாளர்களையும் சேர்த்து இவர்கள் மொழியில் நன்கு கைதேர்ந்து பின் எழுத வந்தனர் என குறிப்பிட்டிருந்தார். இன்று நாஞ்சில் நாடனைப் பார்க்கும் போது, அவருடைய பேச்சை கேட்கும் போது நான் எழுத்துகளை மட்டுமே கற்றிருக்கிறேன், இந்த மொழியோ பல தொன்மைகளை சூட்சுமமாக வைத்துக் கொண்டிருக்கிறது. அதை கண்டறிந்து கண்டறிந்து எழுதி கொண்டிருக்கிறேன் எனக் கூறும் ஒரு சஞ்சாரியைத் தான் காணமுடிகிறது.

கனடா சென்று வந்த அனுபவத்தை அவர் சொன்னார். அதில் கோபமும் பகடியும் அதிகமாக இருந்தது. உதாரணம் அவர் ஒரு கேரளத்து எழுத்தாளருடன் பேசிக் கொண்டிருந்தாராம். அங்கே ராயல்டி எப்படி என்று கேட்டாராம். அது தானே எழுத்தாளனுக்கு அதி முக்கியம் என. அவர்கள் சொன்னார்களாம் இங்கே அரசாங்கமும் இந்த ராயல்டியை கொடுப்பதில் பங்கு வகிப்பதால் எழுத்தாளானுக்கு ராயல்டி முறையாக வந்து சேர்ந்துவிடுகிறது என்று. உடனே நாஞ்சில் நாடன் அந்த எழுத்தாளரிடம் அங்கு மைக்ரேஷன் ஆவதற்கு ஏதேனும் முறைகள் இருக்கிறதா என்று கேட்டிருக்கிறாராம்!!!

அவருக்கு சாகித்ய அகாதமி விருது கொடுத்த போது சந்தோஷம் இருப்பினும் அந்த தேர்வு முறை மீது ஒரு வெறுப்பு இருந்து கொண்டே வந்ததாம். அவருக்கு முன் பேசியவர் சொன்னார் சாகித்ய அகாதமியின் மீது இடதுசாரிகளின் ஆதிக்கம் அதிகமாக இருக்கிறது என்று. இவர் அதையே ஆதரித்து தேர்வு முறையை மாற்ற சொல்கிறார். தேர்வு குழுவில் இருக்கும் ஒவ்வொருவருக்கும் இருபது இருபது நூல்களை அளியுங்கள். அவர்களுக்கு வேண்டுமெனில் தாமாக கூட சில நூல்களை சேர்த்துக் கொள்ளலாம் என சொல்லுங்கள். அதிலிருந்து ஒரு பட்டியலிட சொல்லுங்கள் பிறகு தெரியும் சிறந்த நூலாக எது வருகிறது என சொல்கிறார்.

போன முறை சாகித்ய அகாதமி வாங்கிய தோல் நாவலை அவரால் இருபது பக்கங்கள் கூட வாசிக்க முடியவில்லையாம். அதே செல்வராஜின் முந்தைய நூல் பிடித்திருந்தது என்கிறார். இவர் கேட்கவும் செய்திருக்கிறார் இதைவிட சிறந்த நூல்கள் உள்ளதே என. அதற்கு தேர்வுக்குழு அளித்த பதில் அடுத்த முறை சேர்த்துக் கொள்ளலாம் என்பதே. அதே சாகித்ய அகாதமி விருது வாங்குவதற்காக தங்கியிருந்த இடத்தில் மராத்தியில் ஒரு கவிதை சொன்னாராம் மராத்திய கவிஞர். அதற்கு சொல்கிறார் இதைவிட நூறு கவிஞர்கள் என் நாட்டில் இருக்கிறார்களே என.

வேறு ஒரு சமகாலத்திய இலக்கியவாதியையும் குறிப்பிட்டார். அவரிடம் வந்து சமகாலத்தில் சிறப்பாக இருக்கும் இலக்கியங்களை பரிந்துரை செய்க என்ற போது அவர் சமகாலத்தில் பரிந்துரை செய்யுமளவு எந்த ஒரு இலக்கியமுமே இல்லை என்றிருக்கிறாராம். நாஞ்சில் நாடனின் கோபமே இங்கு தான் உள்ளது. சமகாலத்திய இலக்கியவாதிகளே இப்படி பதில் சொல்லும் போது தான் தமிழ் மொழி நீர்த்துப்போகும் என்னும் விஷயம் உண்மையாகிறது. உணமையில் சமகாலத்தில் இலக்கியங்களே இல்லையா என விளிக்கிறார் ?

அவர் ஒரு கதையும் சொன்னார் - ஒரு வேசி. அவள் பகல் முழுக்க வாடிக்கையாளர்களை புணர்ந்து மிகுந்த அயற்சியில் ஒரு தெருவின் இடையில் படுத்துக் கொள்கிறாள். அப்போது ஒருவன் வந்து அவளைப் புணர்வதற்கு கால்களை விரிக்கிறானாம். தூக்கத்தில் இருந்து எழுந்த அவள் வெகுண்டு வைகிறாள். என்னிடம் அனுமதி கேட்காமல் எப்படி என்னை தீண்டலாம் என கேட்டிருக்கிறாள். உடனே அவன் நான் கடவுள் என்றானாம். சரி கடவுளாகவே இருந்து கொள் ஆனால் என்னிடம் கேட்க வேண்ட்டுமல்லவா என்றாளாம். இந்த பிரச்சனையை ஒதுக்கிவிட்டு அவள் சொன்னாளாம் கடவுளே ஆனாலும் காசு வேண்டும் உன்வசம் காசு இருக்கிறதா என. உடனே கடவுள் அருகிலிருக்கும் மாரியம்மன் கோயிலுக்கு சென்று அங்கிருக்கும் உண்டியலை எடுத்து வந்து சில்லரையாக கொட்டினாராம். கடவுள் எடுத்தால் தவறில்லை. வேசி ஒரு மாதிரி பார்த்திருக்கிறாள். இப்போது புணர்ச்சிக்கு ஆயத்தமாகும் போது வேசி சொன்னாளாம் உனக்கு நான்கு கைகள் இருக்கிறதே… கைகள் மட்டும் நான்கா குறிகளும் நான்கா என வேசி கேட்டிருக்கிறாள். எதற்கு கேட்கிறாள் எனில் குறிக்கேற்ற காசு என்று வேசியே சொல்வதாக சொல்லி முடித்தார்.

இதை சொல்லி தமிழ் சமூகம் எழுத்தில் அடுத்தடுத்த நிலைக்கு சென்று கொண்டிருக்கிறது. இன்னுமொரு வார்த்தையையும் சேர்த்துக் கொள்ள வேண்டும் அந்த முன்னேற்றம் யார் கண்ணுக்கும் தெரியாமல் சென்று கொண்டிருக்கிறது. அவரே சொல்கிறார் சில எழுத்தாளர்கள் தங்கள் கதையை/நூலை விருதுகளுக்கு கொண்டு செல்லுங்கள் நாங்கள் பார்த்துக் கொள்கிறோம் என்கிறார்களாம்.

தமிழின் ஆளுமைகள் இப்போதும் நிகழ்ந்து கொண்டு தானிருக்கிறது என்கிறார். மேலும் அவர் ஒன்று சொன்னார் நான் எழுத வேண்டிய விஷயங்கள் நிறைய இருக்கிறது. இப்பொழுது கூட ஒரு ஆய்வு நூலை எழுதி கொடிருக்கிறேன். ஒன்றல்ல மூன்று. கம்பனைப் பற்றி ஒன்று. அது சில வாரங்களில் வெளி வரும் என்றார். அடுத்து சமையலைப் பற்றி.

அப்துல் ரகுமான் நாஞ்சில் நாடனை நேரில் சந்திக்கும் போது கேட்டாராம் நீங்கள் ஏதோ சமையல் குறிப்பை எழுதி கொண்டிருக்கிறீர்களாமே என. நாஞ்சில் சொன்னராம் நான் எழுதுவது எத்தனை அளவு மல்லி, எத்தனை மிளகாய் போன்ற சமாச்சாரம் அல்ல. நமது பண்பாட்டுடன் கலந்து இன்றுவரை மக்களுக்கு தெரியாமல் இருக்கும் சாப்பாட்டின் மரபு சார் தொகுப்பு அவை. இதை ஏழு ஆண்டுகளாக எழுதி வருகிறாராம்.

சிற்றிலக்கியங்கள் பற்றியும் ஒன்று சொன்னார். அதைப் பற்றியும் ஒரு ஆய்வு நூல் எழுதி வருகிறாராம். அதில் பிள்ளைத்தமிழ் மீது அவர் அளவு கடந்த ஈர்ப்பு கொண்டுள்ளார். இதுவரை பெரிதாக பேசப்படும் பிள்ளைத்தமிழ் இலக்கியங்கள் திருச்செந்தூர் பிள்ளைத்தமிழ் மற்றும் மீனாட்சியம்மை பிள்ளைத்தமிழ். குமரகுருபரரிடமே ஒரு வசீகர தமிழ் ஆளுமை இருக்கிறது என்கிறார். ஆனால் இவையனைத்தயும் தாண்டி பிள்ளைத்தமிழ் இலக்கியம் ஒன்று இருக்கிறதாம். அது ஆண்டாள் பிள்ளைத்தமிழ். எழுதியவர் யாரென்றே தெரியவில்லை. அதில் பதின்மூன்று பருவங்களும் இருக்கிறதாம். அநேகமாக அதுதான் கடைசி பிள்ளைத்தமிழாக இருக்கலாம் என்றும் சொன்னார். அதற்கான ஆவணங்கள் இருவரிடம் மட்டுமே இருந்ததாம். அவையும் இப்போது இல்லை!

அப்போது அவர் சொன்ன ஒரு விஷயம் - “கடவுளுக்கு அருகில் இருப்பது ஞானம். ஞானத்திற்கு அருகிலிருப்பது கவிதை. அதனால் தான் தமிழின் முக்கிய ஆளுமைகளான குமரகுருபரர் ஆண்டாள் பட்டினத்தடிகள் போன்றவர்கள் கவிதை எழுதியவர்களாக இருக்கிறார்கள்”

இதையெல்லாம் சொன்னதன் காரணம் தமிழில் சமகாலத்தில் ஏகப்பட்ட இலக்கியங்கள் முன்னுதாரணமாக இருக்கிறதாம். கேட்டால் எல்லோரும் மௌனி என்கிறார்கள். அப்படியென்ன மௌனி செய்துவிட்டார் ? வெறும் இருபத்தியோரு கதைகள்! இக்காலத்தில் அவரைக் காட்டிலும் சிறந்த எழுத்துகள் தமிழில் வந்து கொண்டிருக்கிறது. ஆனால் யாரும் அதை சீண்ட மறுக்கிறார்கள். இதனால் தான் சொன்னேன் தமிழ் மெல்ல இனிச் சாகும் என. கனடா சென்ற போது அங்கே ஈழத்துக்கதைகளை தொகுப்பாக கொடுத்தார்களாம். அது 400 கிராம். அவரால் எடுத்து வரமுடியாதே என்று அங்கேயே வாசித்தாராம். பன்னிரெண்டு சிறுகதைகளும் அட்டகாசமாம். இவை ஏன் இவர்கள் கண்களுக்கு தெரியவில்லை என்று கேள்வி எழுப்புகிறார்.

என்னை கூப்பிட்டாலும் நான் சாகித்ய அகாதமியின் தேர்வுக்குழுவில் இருக்க மாட்டேன் என்கிறார். இலக்கியவாதியானது எல்லாம் ஒரு தற்செயல் சம்பவங்கள். ஆனால் என்னிடம் சொல்ல ஏகப்பட்ட விஷயங்கள் இருக்கிறது. அவைகளை சொல்லாமல் செல்ல மாட்டேன் என்பதை கர்வமாக பதிவு செய்தார். அப்போது அவர் சொன்ன விஷயம் - எனக்கு அறுபத்தி ஐந்து வயது ஆகிறது. எப்போது வேண்டுமென்றாலும் இறக்கலாம் ஆனால் அதற்குள் நான் வைத்திருக்கும் பாக்கிகள் அதிகம். அவைகளை தீர்க்க வேண்டும்.

அவரின் ரௌத்திரமான பேச்சைப் பற்றி அவரே ஒரிடத்தில் சொல்கிறார். என்னை சென்ற வருடம் அமேரிக்கா அழைத்தனர். சென்று வந்தேன். ஒன்றரை லட்சம் கிடைத்தது. என் இரு குழந்தைகளுக்கான கடனை அடைத்தேன். இப்போது கனடா சென்று அங்கிருக்கும் ஈழத்து இலக்கியங்கள் சார்ந்த கூட்டத்தில் கலந்து வந்தேன். ஒன்றரை லட்சம் கிடைத்தது. மீண்டும் கடனை அடைத்தேன். இப்போது அடைக்க வேண்டிய கடன் லட்சத்தில் இருக்கிறது. வட்டியை எட்டாயிரமாக கட்டிக் கொண்டிருக்கிறேன். இந்த நெருக்கடியிலும் நான் யாருக்காகவும் பொய் சொல்ல மாட்டேன் சமகாலத்திய இலக்கியம் வளரவில்லை என. சமகாலத்திய இலக்கியம் வளர்கிறது. யாருக்கும் தெரியாமல் போவதால் தமிழ் நீர்த்துப் போகிறது. அவர் சொன்ன ஒரு விஷயம்

“என் வசம் நிலபலமோ சொத்து பலமோ பணபலமோ இல்லை. நான் எழுத்தால் வாழ்கிறேன்”

யாருக்கும் பயம் கொள்ளாத அவருடைய நேர்மையான பேச்சு அதிகமாக கவர்கிறது. மேலே இருக்கும் வசனம் கூட அவர் சாகித்ய அகாதமி பற்றிய அவரின் கருத்துக்காகத் தான்.

பின் குறிப்பு 1 : நாஞ்சில் நாடன் ஒரு ஸ்பானிய நூல் ஒன்றைப் பற்றியும் பேசினார். அந்த நூலை அவர் துணைப்பாடமாக 160 பக்கங்களில் வாசித்தாராம். அந்த நூலின் பெயரும் அதை எழுதியவரின் பெயரும் அவரின் வேகமான பேச்சில் என்னால் நினைவில் வைத்துக் கொள்ள முடியவில்லை. ஆனால் அந்த நூல் 1200 பக்கங்கள் கொண்டதாம். உலக இலக்கியத்தில் அதி முக்கியமான ஒரு படைப்பு அது, நம்மிடையே மறைக்கடிக்கப்பட்ட படைப்பு என்றார். அந்த எழுத்தாளர் முதல் பகுதி எழுதி முடித்து சில ஆண்டுகள் கழித்தே அடுத்த பகுதியை எழுதினாராம். அதற்குள் வேறு யாரோ ஒருவர் அதன் இரண்டாம் பாகத்தை எழுதிவிட்டாராம். அது அவருக்கே தெரியாமல் இருந்ததாம்!

பி.கு 2 : புறநானூற்றுப்பாடல் ஒன்றையும் அவர் இடையில் சொல்லி பொருள் சொன்னார் அவர் குரலில் கேட்கவே அவ்வளவு அற்புதமாக இருந்தது.

'தோல்தா ; தோல்தா' என்றி ; தோலொடு

துறுகல் மறையினும் உய்குவை போலாய்;

நெருநல் எல்லைநீ எறிந்தோன் தம்பி,

அகல்பெய் குன்றியின் சுழலும் கண்ணன்,

பேரூர் அட்ட கள்ளிற்கு

ஓர் இல் கோயின் தேருமால் நின்னே.

பாடியவர் : அரிசில் கிழார்

திணை : தும்பை துறை

பொருள் : நேற்று நீ போரில் கொன்றவனின் தம்பி உன்னைக் காண வந்திருக்கிறான் என்பதை வர்ணனை மிகுதியாக சொல்லும் பாடலே மேற்கண்ட பாடல்

பி.கு 3 : இங்கேயும் நாஞ்சில் நாடனின் ஒரு வரிகள் சொல்லி முடிக்கிறேன் - நான் என் வாழ்நாளில் ஒரு வரியைக் கூட மொழிபெயர்க்க மாட்டேன். காரணம் என்வசம் எழுதவே நிறைய விஷயங்கள் செவ்வியல் தன்மையுடன் இருக்கின்றன.  

தமிழ் மரபு சார் கர்வமாக இதை வரவேற்கிறேன்.

சிற்றிலக்கியம் மற்றும் கம்பனின் நூலிற்காக காத்திருக்கத் தொடங்கிவிட்டேன். நாஞ்சில் நாடன் பேசியது இன்னமும் பாக்கிகளாக என்னுள் மீதமிருக்கிறது.

பி.கு 4 : எச்.பீர்முஹம்மது என்று ஒருவரும் பேசினார். அவர் எஸ்.ராமகிருஷ்ணனைப் பற்றி சொன்னார். எஸ்.ரா ரியலிஸத்திற்கு பிரதிபலித்தலும் பிரதிநிதித்துவபடுத்துதலும் என்று அர்த்தபடுத்தினாராம். அதை எதிர்த்து மேஜிகல் ரியலிஸத்தை முயன்றவர் எஸ்.ரா என்றும் சொன்னார். இதை என்னால் ஏற்கவே முடியவில்லை. உறுபசி என்னும் நாவல் முழுக்க முழுக்க ரியலிஸத்தை தானே பேசுகிறது ?

எப்போதும் போல் இம்மாதமும் இலக்கிய சந்திப்பிற்கு செல்லலாம் என்று முடிவுடன் இருந்தேன். இம்முறை தனியொரு ஈடுபாடும் இருந்தது. அதற்கு காரணம் நாஞ்சில் நாடன். ஒரே ஒருமுறை அவருடைய பேச்சை கேட்டிருக்கிறேன். அவரின் பேச்சில் ரௌத்திரம் எப்போதும் இருக்கும். ஒரு முறை கேட்டதிலேயே அப்படியொரு ஈர்ப்பு எனக்கு ஏற்பட்டுவிட்டது. இந்த முறை அவரை என்னால் முழுதாக புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. காலையில் அம்மா அழைத்து என்னை எழுப்பியது கூட தெரியாமல் உறங்கியிருக்கிறேன். காலை உணவு உட்கொள்ள நண்பன் என்னை எழுப்பும் போது தான் மணி பார்த்தேன். எட்டு! அவசர அவசரமாக குளித்துவிட்டு பிய்க்க முடியாத பூரியை அவசரத்தின் பலம் கொண்டு பிய்த்து தின்று கிளம்பினேன். எப்போதும் பேருந்திற்கு அதிக நேரம் காத்திருக்க வேண்டும். இன்றோ என்னை காத்திருக்கவிடாமல் பேருந்து வர வெகு சீக்கிரமே சென்றுவிட்டேன்!

அங்கே இளஞ்சேரல் எல்லாவற்றையும் எடுத்து வைத்துக் கொண்டிருந்தார். என்னிடம் நர்சிம் என்பவரின் நூல் ஒன்றை கொடுத்து அடுத்த மாதம் பேசுகிறீரா எனக் கேட்டார். எனக்கு கேட்க மட்டுமே ஆசை என்பதால் இல்லை என்று மறுத்துவிட்டேன். அதே நேரம் விழா ஆரம்பிக்கும் வரை வாசிக்கலாமா என்று கேட்டு வாசிக்க ஆரம்பித்தேன். அவர் ஒரு கார்ப்ரேட் நிறுவனத்தில் பணிபுரிபவர். அவர் எழுதிய சிறுகதை தொகுதி அது - ஒரு வெயில் நேரம். அதில் முன்னுரை எழுதியிருந்தவர் கல்கியின் துணை ஆசிரியர் அமிர்தம் சூர்யா. அதில் எனக்கு இரண்டு கேள்விகள் எழுந்தன. 

 1. அவர் அதில் இத்தொகுப்பின் இடையில் சினிமா திரைக்கதை போன்று வசனங்கள் வருவது அழகாக இருக்கிறது என்று குறிப்பிட்டிருந்தார். ஒரு கதை சீறாக செல்லுவதன் அடிப்படை எடுத்துக் கொண்ட மொழியைப் பொறுத்து தான் இருக்கிறது. சாரு நிவேதிதா போன்ற எழுத்தாளர்கள் எழுதும் literature of trash என்னும் வகையறாவில் இது கவலை இல்லை. ஆனால் சீறாக செல்லும் மொழி இடையில் சினிமாத்துவமாக மாறினால் அது படைப்பை பாதிக்காதா ? (பதில் தெரிந்தால் சொல்லவும் அடியேனும் அறிந்து கொள்வேன்)

2. வாக்யம் ரஸாத்மகம் காவ்யம்(வாக்கியத்தில் சத்தியத்தின் ரஸம் இருந்தால் அது காவிய அந்தஸ்தை அடையும்). இதுவும் முன்னுரையில் இருந்ததே. இதை எப்படி அர்த்தப்படுத்துவது என்றே தெரியவில்லை. என் கேள்வி குதர்க்கமாக இருக்கலாம். ஆனாலும் அதற்குள் ஒரு நியாயம் இருக்கிறது. ஆதலின் பதில் தெரிந்தால் சொல்லவும். என் கேள்வி - ஒரு நாவல் முழுக்க முழுக்க பொய்யும் புனைசுருட்டும் மையமாகி வாசகனையும் பொய்யை நம்ப வைக்கும் அளவு எழுதப்பட்டிருக்கிறது எனில் மேற்கண்ட விஷயம் அங்கு எப்படி செல்லுபடியாகும் ? இது எல்லா இடங்களிலும் சாத்தியமா ?

எப்போதும் பத்து மணிக்கு தொடங்கும் இலக்கிய சந்திப்பு இன்று பதினோரு மணிக்கு தொடங்கியது. கோவை ஞானியை பாராட்டும் பொருட்டு ஒரு விழா அமைக்க வேண்டும் என்று முடிவு செய்திருக்கிறார்கள். கோவை ஞானி எனும் போது எனக்கு என் பதிப்பாளர் சொன்ன விஷயம் நினைவிற்கு வந்து செல்கிறது. ஏற்கனவே பதிவு செய்திருக்கிறேனா எனத் தெரியவில்லை. இருந்தாலும் எழுதுகிறேன்.

கோவை ஞானி ஒரு வெகுஜன பத்திரிக்கைக்கு தொடர்ந்து கதை எழுதி அனுப்பிக் கொண்டிருந்தாராம். எந்த கதையுமே வெளிவரவில்லையாம். ஒரு நாள் அவருக்கு கோபம் அதிகமாகி அந்த பத்திரிக்கையின் அலுவலகத்திற்கே சென்று என் கதைகள் என்ன ஆனது என சத்தம் போட்டிருக்கிறார். உடனே அவர்கள் ஒரு கோப்பினை எடுத்து அவரிடம் கொடுத்திருக்கின்றனர். அது முழுக்க அவரின் கதைகள். அவர்கள் மேலும் ஒன்றை சொல்லியிருக்கின்றனர். அஃதாவது எங்கள் பத்திரிக்கையை வாசியுங்கள் பின் அனுப்புங்கள் என. தங்களின் கதைகள் அனைத்தும் அருமை ஆனால் எங்கள் பத்திரிக்கைக்கு உகந்தது அல்ல என்றும் சொல்லியிருக்கிறார்கள். அவர் உடனே அந்த பத்திரிக்கையின் கடந்த சில இதழ்களை வாங்கி புரட்டி வாசித்திருக்கிறார். தன் கதைகளில் அங்கங்கு திருத்தங்களை செய்து அந்த பத்திரிக்கைக்கு உகந்தது போல மாற்றி கொடுத்திருக்கிறார். தொடர்ந்து அவருடைய கதைகள் வெளி வந்து கொண்டே இருந்ததாம். அப்படிப்பட்ட அவருடைய படைப்புகளை சில விருதுகளும் கௌரவித்திருக்கின்றன. அவரை கௌரவிக்க ஒரு விழா ஏற்பாடு செய்திருக்கின்றனர். அவரோ அது வேண்டாம் என சொல்லிவிட்டார். அதனால் விழா ஆய்வாளர்களைப் பற்றி திரும்பியது. இதில் ஒருவர் ஞானியின் அனைத்து படைப்புகளையும் இணையத்தில் கொண்டு வரும் முயற்சியில் இருக்கிறார்.

அதற்கு செல்லும் முன் ஒரு விஷயம். நாஞ்சில் நாடன், நாச்சிமுத்து, கோவை ஞானி போன்றவர்கள் விருதுகளை வாங்கியவர்கள். ஆனால் இன்று அங்கு நிகழ்ந்த நிகழ்ச்சிகளின் மூலம் ஒரு உண்மையை கண்டறிந்து கொண்டேன். குறிப்பாக நாஞ்சில் நாடனிடமிருந்து. அது,

"விருதுகள் காலாவதி ஆகும் குணம் உடையது என்பதை படைப்பாளி அறிந்து கொண்டால் மட்டுமே அடுத்தவர்களின் படைப்பை மேடை ஏற்றவோ பரிந்துரைக்கவோ ரசிக்கவோ முடியும்"

மூவரின் பேச்சும் அதிகமாக என்னை ஈர்த்தது. இன்று நிறைய பேர் பேசினார்கள். முதலில் ஜவஹர் என்பவரின் ஆய்வு நூலைப் பற்றி பேசினார்கள். ஆய்வுகள் அதி முக்கியமானவை என்பதையே இன்று தான் என்னால் உணர முடிகிறது. அனைவரின் பேச்சுகளிலிருந்தும் தான் என்னால் இம்முடிவிற்கு வர முடிகிறது. ஆய்வுகள் மட்டுமே நமது தொன்மத்தை அடுத்த வம்சத்திற்கு எடுத்து செல்கிறது. ஜவஹர் என்பவர் தொல்காப்பியரின் திணை கோட்பாட்டை வைத்து உலக இலக்கியங்களை அலசியிருக்கிறார். நம் தமிழில் இருக்கும் அரும்பெரும் இலக்கியங்கள் காலந்தொட்டு நிற்க வைக்கக் கூடிய விஷயம் இந்த ஆய்வுகள் என்கிறார்கள்.

எம்.ஏ.சுசீலா

ஜவஹருக்கு அடுத்து எம்.ஏ.சுசீலா. அவருடைய நூல்கள் பெண்ணியத்தை மையமாக்குபவை. அவரின் நூல்களை பின்வரும் லிங்கில் பார்க்கலாம் - http://www.masusila.com/p/blog-page_31.html. அவருடைய இரண்டு மொழிபெயர்ப்பு நூல்கள் முக்கியமானவை. அவை குற்றமும் தண்டனையும் மற்றும் அசடன். இரண்டுமே தாஸ்தாயெவ்ஸ்கியின் நூல்கள். இப்போது கூட அவரின் வேறு இரண்டு நூல்களை மொழிபெயர்க்கும் ஆசையில் இருக்கிறார். மேலும் க்ரைம் அண்ட் பனிஷ்மெண்ட் நாவலை மொழிபெயர்க்க அவருக்கு ஆறு மாதங்கள் ஆனதாம். அதே இடியட் நாவலை மொழிபெயர்க்க அவருக்கு ஒன்றரை வருடங்கள் ஆனதாம். அது பெரிய அளவிலான ஒரு படைப்பு.

மொழிபெயர்ப்பு பற்றி அவர் சொன்னார். மொழிபெயர்ப்பு உண்மையில் கடினமான வேலை. வாசித்த ஒரு படைப்பை நாம் பலமுறை அணுக வேண்டும். இது ஈடுபாட்டுடன் வருவது அதனால் கவலை இல்லை. ஆனால் மொழிபெயர்ப்பின் பெரிய சவால் மூலத்தில் இருக்கும் உணர்வுகள் இதிலும் இருக்க வேண்டும். அதற்கேற்ற வார்த்தை பிரயோகங்கள் அமைய வேண்டும். அதே போல் அவர் ஆற்றாமையுடன் சொன்னார் மொழிபெயர்ப்பிலேயே இருப்பதால் சொந்த படைப்பை தர இயலாமல் போய்விடுமோ என.

அசடன் நாவல் நான் வாசித்ததில்லை. அதில் அவருக்கு காலம் எடுத்தமைக்கு காரணம் அதிலிருக்கும் பிணைக்கப்பட்ட கதையமைப்பாம். குற்றமும் தண்டனையும் நாவலைப் பற்றி அவர் சொல்லும் போது ஒரு விஷயம் எனக்கு முரண்பாடாய் பட்டது. அந்நாவல் சார்ந்த என் பதிவு - http://www.kimupakkangal.com/2012/08/crime-and-punishment.html. அவர் சொல்கிறார் இக்கதையின் நாயகனுக்குள் நடக்கும் வேதியியல் மாற்றமானது பின்வரும் திருக்குறளை ஒத்தி இருக்கிறது என.

"தன்நெஞ்சறிவது பொய்யற்க பொய்த்தபின்
தன்நெஞ்சே தன்னைச் சுடும்"

இத்திருக்குறளின் படி தவறு செய்தவன் பிராயச்சித்தம் தேடுகிறான் எனில் இது சரியாக இருக்கும். இங்கோ கதையின் நாயகன் ரஸ்கோல்நிகோவ் பிராயச்சித்தம் தேடவில்லையே. தான் செய்த கொலையில் மாட்டிக்கொள்வோமோ என்னும் தன்முனைப்பிலேயே இருக்கிறான். அவனே குற்றங்களை ஆதாரமில்லாமல் செய்வது எப்படி என்று வகைமை படுத்துகிறான். அதை செயல்பாட்டில் கொண்டு வரும் போது அவனுடைய தர்க்கங்களுக்கும் நிஜவாழ்க்கைக்கும் பெரியதொரு முரண்பாட்டுப் போர் நிகழ்கிறது. அப்படியிருக்கையில் எப்படி இத்திருக்குறளுடன் ஒத்துப் போகும் என்று நிகழ்ச்சி முடிந்தவுடன் அவரிடம் கேட்டேன். அவர் சொன்னார் நாயகனின் மனம் இருகூறாக பிரிந்து நிற்கிறது. அவன் மனம் பிராயச்சித்தம் தேடவில்லை. ஆனால் செய்தது தவறு என நினைக்கும் ஒரு பாதி மனத்தை மற்றொரு பாதி எதிர்க்க முனைகிறது. இதைத் தான் நான் அத்திருக்குறளை வைத்துக் கூறினேன் என்றார். ஒருவித ஆச்சர்யம் என்னை அறியாமல் சூழ்ந்தது. மீண்டும் வாசித்த நாட்கள் அப்படியே கண்முன் வந்து சென்றது.

அவர் சொன்ன ஒரு விஷயம் இப்போதும் கேட்கிறது. அது தான் மொழிபெயர்ப்பாளர்களின் உன்னத அனுபவமாக எப்போதுமே இருக்கும். அஃதாவது நான்கைந்து முறை மொழிபெயர்ப்புக்காக ஒரு நூலை வாசிக்கும் போது அந்த இலக்கியவாதி காட்டும் தர்ஸனத்தை என்னால் நேரில் காணமுடிகிறது என்கிறார். எம்.ஏ.சுசீலாவிடம் தாஸ்தாயெவ்ஸ்கி அதிகாரம் செலுத்திக் கொண்டிருக்கிறார். . .

சக்தி செல்வி

இவர் பேசும் போது அவருடைய வெள்ளந்தியான மனப்போக்கை உணர முடிந்தது. அவர் சொன்னதில் ஒரு விஷயம் எனக்கு பிடித்திருந்தது. அவர் எழுதிய கவிதைகளை வாசித்து சிலர் வேறு அர்த்தங்கள் சொல்கிறார்களாம். அதை கேட்கும் போது அவருக்கே புதியதாய் இருக்கிறது என. அது தான் எழுத்தின் வீரியம். நம்மை வைத்து எழுத்து உயிர்வாழுகிறது. நாம் வெறும் ஒரு கருவி. சிலரின் உடல்கள் அந்த எழுத்தின் வீரியத்திற்கு ஈடு கொடுக்க முடியாதபடியால் அவர்களின் படைப்பு சிதிலமடைகிறது.

சு.வேணுகோபால்

இவர் பகடி கலந்து பேசினார். நாஞ்சில் நாடனுக்கு பின் வந்த யாராலும் அவரின் பேச்சிலிருந்து மீளமுடியாமல் இருந்துவிட்டனர். மேலும் நாஞ்சில் நாடனுக்கு போட்டியாய் கம்பன் சார்ந்து தானும் ஒரு நூல் எழுதப்போவதாக சொன்னார். இதைத் தவிர ஜெயலலிதா வெகுஜன பத்திரிக்கை ஒன்றில் எழுதிய மூன்று தொடருக்கு நோபல் கிடைக்காததை நினைத்து வருத்தம் தெரிவித்தார்!!!

(அடுத்த பதிவில் நாஞ்சில் நாடனின் பேச்சை பகிர்கிறேன்... ஒரு வரியில் இங்கு சொல்கிறேன். ஆளுமைகளை தேடும் ஒரு தமிழ்பித்தனின் உரை. உரை முடியும் வரை அவர் எனக்கு தேர்ந்த தேடல் கொண்ட வாசகனாகவே தெரிந்தார்... விரைவில் அடுத்தது. . . )

விமானப் பொறியியல் படித்துக் கொண்டு இதுவரை விமானம் சார்ந்து ஒரு பதிவு கூட எழுதவில்லையே என்று சிறு ஏக்கம் கொண்டிருந்தேன். வாசித்த சில விஷயங்களை தேடி இணையத்தின் உதவியுடன் தமிழில் எழுதலாம் என்று எண்ணம் கொண்டிருக்கிறேன். அதன் தொடக்கமாக கூட இப்பதிவு அமையலாம்.

விமானத்தின் கண்டுபிடிப்புகள் சார்ந்து எந்த கேள்விகள் எழுந்தாலும் அவை ரைட் சகோதரர்களிடமே சென்று சேருகிறது. ஆனால் அவர்களைப் பற்றி ஒரு நம்பிக்கை இருந்து வருகிறது. அஃதாவது ரைட் சகோதரர்கள் செய்தது கண்டுபிடிப்பு அல்ல. மாறாக அவர்களுக்கு முன் இந்த விமானம் சார்ந்து இருந்து வந்த பல கனவுகளின் தேற்றங்களின் விளைவாய் தோன்றிய பழத்தை(பலனை) உலகிற்கு காட்டிய இரு மேதைமைத்தன்மை தான் என்று சொல்லுகிறார்கள்.

இந்த விஷயம் என்னவோ உண்மை தான். நமது புராண கதைகளான இராமாயணத்திலேயே இந்த விமானத்திற்கான வித்து ஆரம்பித்திருக்கிறது. சீதையை கடத்தி செல்ல வேடம் தரித்து வந்து லக்குவன் இட்ட கோட்டினை விட்டு சீதையை வெளியே வரவழைத்து தன் புஷ்பக விமானத்தில் அழைத்து சென்றிருக்கிறார் நமது புராணங்களின் டெக்னிக்கல் வில்லன் ராவணன். அந்த புஷ்பக விமானத்தை பற்றிய விவரிப்பு கூட ஒரு பறவையை ஒத்தியே இருந்திருக்கிறது. காலம் தொட்டே நாம் பறவையை முன்மாதிரியாக வைத்து மட்டுமே நமது விமானங்களை வடிவமைத்து வந்திருக்கிறோம்.

இந்த பறவை விமானம் என்னும் விஷயத்திற்கு வரும் போது என் மனதில் வந்து இருவர் நிற்கிறார்கள். ஒருவர் பதினைந்தாம் நூற்றாண்டின் ஓவியர் லியோனார்டோ டா வின்சி. அவரைப் பற்றி தனியாக எழுதலாம் என்னும் எண்ணம் கொண்டிருப்பதால் இங்கு சின்ன விஷயம் மட்டும் கூறி கிரேக்கத்திற்கு செல்கிறேன். டா வின்சி அவர் காலத்தில் 35000 வார்த்தைகளிலும் 500 வரைபடங்களின் வழியாகவும் மனிதன் பறக்க என்ன என்ன வழிகள் உண்டு என்பதை ஆராய்ந்திருக்கிறார்.

நம் இதிகாசங்களைப் போலவே பழமை வாய்ந்த இதிகாசம் கிரேக்கத்தினுடையது. அங்கும் விமானம் தன் வரலாற்றை சிறுகதையாக கொண்டிருக்கிறது.

ஏதென்ஸ் நாட்டில் எரெக்தியஸ் என்னும் மன்னன் வாழ்ந்து வந்தான். அதே நாட்டில் வம்சாவழியாக ஆண்டு வந்த மன்ன்ன் பன்டியோன் II. எரெக்தியஸிற்கு மகனாய்ப் பிறந்தவன் மெடியோன். இந்த மெடியோனுக்கு மூன்று மகன்கள் பிறந்தார்கள். அவர்கள் யார் யார் எனில் யுஃபாலமஸ், சிசியோன், டெடாலஸ் இதில் நாம் பார்க்கப் போவது முழுக்க டெடாலஸ் தான். இந்த மூவரும் சேர்ந்து பன்டியோன் வம்சத்தை ஏதென்ஸ் நாட்டிலிருந்து தூக்கிவிட்டனர். அவர்களுக்கு தனி கிளைக்கதைகள் உண்டு என்பதால் இங்கு நிராகரித்துவிடலாம்.

இந்த டெடாலஸின் சகோதரன் மகன் டாலோஸ். அவன் ஒரு மீனின் முட்களைப் பார்த்து, குறிப்பாக அதன் அடுக்குகளைப் பார்த்து நாம் தற்போது பார்க்கும் ரம்பத்தை வடிவமைத்திருக்கிறான். அதன் மீது பொறாமைக் கொண்ட டெடாலஸ் அவனைக் கொன்று விடுகிறான். அது ஆளுமைகளுக்கு தெரிந்தவுடன் அவனை க்ரீட் தீவிற்கு நாடுகடத்துகிறார்கள். க்ரீட் தீவில் மினோஸ் என்ற மன்னன் ஆட்சி செய்து வருகிறான். அவனுக்கு அழகான மகள் ஒருத்தி இருக்கிறாள். அவள் பெயர் அரிடேன். அவள் மீது மையல் கொள்கிறான் டெடாலஸ். அரிடேனோ புதிர்களின் மீது தீராத காதல் கொண்டவள். அதே நேரம் மினோஸ் மன்னனுக்கு ஒரு விசித்திரமான மகன் இருந்தான். அவன் பெயர் மினோடார். அவன் பாதி உடல் மனிதனாகவும் பாதி உடல் மிருகமாகவும்(எருது) இருந்தான்.

அந்த குடும்பத்தில் நிகழ்ந்த அதிகார ஆர்பறிப்பினால் மினோடாரை அழிக்க முடிவெடுத்திருந்தனர். அதற்கு ஒரு புதிரை உருவாக்கி அதில் அவனை சிக்க வைக்க வேண்டும். இப்போது மகாபாரதத்தில் வரும் சக்ரவ்யூகத்தை நினைத்துக் கொள்ளுங்கள். அதே போல டெடாலஸ் ஒரு சக்ரவ்யூகத்தை உருவாக்கம் செய்கிறான். அதை உருவாக்கும் போது அவனாலேயே வெளியே வருவது எப்படி என அறிந்து கொள்ள முடியவில்லை. அவ்வளவு கடினமானதாக உருவாக்குகிறான்.

இங்கே ஒரு கிளைக்கதை இருக்கிறது. அஃதாவது தீஸியஸ் என்பவன் அதனுள் நுழைந்து மினோடாரை அழித்து மீண்டும் வெளி வந்துவிட்டான். நமது பிரதான கதை யாதெனில் டெடாலஸ், இதை உருவாக்கியவன். அவன் அதன் சூட்சுமத்தை யாரிடமும் சொல்லிவிடக் கூடாது என்பதற்காக க்ரீட் தீவிலேயே அவனுக்கும் அவனுடைய மகன் இகாரஸிற்கும் சிறை வைக்கின்றனர். மகன் இகாரஸ் அதை வடிவமைக்க உதவி செய்தவன். மினோஸ் கடல் தரை இரண்டையும் பலத்த பாதுகாப்புகளுடன் பாதுகாக்கிறான். இந்நிலையில் எப்படி தப்பிப்பது என தெரியாமல் முழிக்கின்றனர் இருவரும்.

அப்போது டெடாலஸிற்கு ஒரு யோசனை தோன்றியது. கைதேர்ந்த வடிவமைப்பாளன் என்பதால் அவன் ஒரு இறக்கை செய்கிறான். தனக்கும் தன் மகனுக்கும். அந்த இறக்கை முழுக்க பறவைகளின் இறக்கைகளால் ஆனது. இறக்கைகளை சிறு கயிற்றின் மூலம் இணைக்கிறான். சிறிதிலிருந்து பெரிது வரை இறக்கைகளை அடுக்கி பெரிய பரப்பளவை உருவாக்குகிறான். இறகுகளின் அடிப்பகுதியை மெழுகை வைத்து சரி செய்கிறான். கைகளை பறப்பது போல அடிக்க அவன் மேலெழுகிறான். தன் செய்கை வெற்றி கண்டது என்பதை அறிந்தவுடன் மகனுக்கும் எப்படி பறப்பது என்பதை சொல்லிக் கொடுக்கிறான்.

அப்போது ஒரு நிபந்தனையையும் முன்வைக்கிறான். அஃதாவது உயரமாக பறக்கக் கூடாது என. காரணம் அந்த இறக்கைகளில் மெழுகு இருந்தமையால் உயரப் பறக்கும் போது சூரியனின் கதிர்வீச்சில் நெருப்பு பிடிக்கக் கூடும்.

இவ்வாறு மானுடவியலின் பறக்கும் தன்மை இதிகாசங்களில் தொடங்கியிருக்கிறது.

பின் குறிப்பு : தொடராக எழுத ஆசையாக இருக்கிறது. ஆனால் தொடர முடியாமல் சென்று விடுகிறது. அதனால் இந்த பத்திகளில் வரும் வாக்குறுதிகள் நிச்சயம், காலம் தாழ்த்தியோ தாழ்த்தாமலோ நிறைவேறும்.