நான் கவிதைகள் எழுதி பல நாட்கள் மாதங்கள் ஆகிறது. பள்ளியில் படிக்கும் போது கட்டுரைகள் கதைகளை விட கவிதைகள் தான் அதிகம் எழுதுவேன். எந்த மனச்சிக்கலில் எப்படி போனது என தெரியவில்லை நான் எழுதி வைத்திருந்த கவிதைகள் என்னை விட்டு காணாமல் போய்விட்டன. அதன் பின் நான் கவிதைகளை சிந்தித்து எழுத முடியவில்லை. இந்த வார்த்தையே தவறு. சிந்தித்து எழுதுதல் கவிதையே ஆகாது என நம்புபவன் நான். கவிதை ஒரு சிருஷ்டி. முன்முடிவுகளும் கட்டமைப்புகளும் தீர்மானம் செய்து கொண்டு உருவாக்கப்படும் பிரதி அல்ல.

மேலும் எனக்கு கவிஞர்களின் மேல் பொறாமை இருப்பதுண்டு. எத்தனையோ விஷயங்களை அப்படியே சில வரிகளுக்குள் பொதித்து அதில் சொல்லமுடியாத தனிப்பட்ட வாசிப்பு அனுபவத்தினையும் அளிக்கிறார்கள். எனக்கு அவ்வப்போது கனவுகள் போல், எங்காவது சென்று கொண்டிருக்கும் போது கவிதைகள் தோன்றும். அப்படி தோன்றியதை செல்போனில் வைத்துக் கொள்வேன் அல்லது அதனை எனக்குள்ளேயே சொல்லிக் கொண்டே வீட்டிற்கு வரும் போது எழுதிவிடுவேன். சமீபத்தில் கூட என் நண்பனொருவன் என்னிடம் ஒரு கவிதையினை கேட்டான். தலைப்பு மறுஜென்மம் வேண்டாம் என. இதனை முகநூலில் பகிர்ந்திருந்தாலும் இங்கே ஒரு சின்ன பகிர்வு








என் அழகான ராட்சசியே. . . 

கவிதை தீர்ந்தது.