கி.மு பக்கங்கள்

மீண்டும் விஸ்வரூபத்தின் பிரச்சினை தான். ஆனால் இந்த முறை என் முழு வருத்தங்களையும் தெரிவித்துவிடலாம் என்றிருக்கிறேன். படம் முடிந்தபின் திரையரங்குக்காரர்கள், அதன் பின் இசுலாமியர்கள், அதன் பின் இந்திய சட்டம் அதன்பின் தமிழக முதலமைச்சர் இன்னும் எத்தனை பேர் ஒரு கலையினை கற்பழிக்க காத்திருக்கிறார்கள் என தெரியவில்லை.

என் பதிவுகளை பார்க்கும் போது சிலர் நீ கமல்ஹாசனின் ரசிகன் என்பதை உன் கட்டுரைகளில் நிரூபிக்கிறாய் என்கிறார்கள். நான் கமலின் ரசிகன் என சொல்வதையே இப்போது அபத்தமாக உணர்கிறேன். கமல் இப்படத்தின் மூலம் ஆரம்பித்தது ஓர் உன்னத போராட்டம். அதன் மூலக்குறிக்கோள் - சினிமா ஒரு கலை என்பதே. இந்த் பிரச்சினைக்கு காரணம் கூட தமிழர்களின் கலை ரசனை தான். சினிமாவினை சினிமாவாக பார்க்காமல் கலவரத்தினை உண்டு செய்தே வந்த மனப்பாங்கு இந்த விஷயத்தில் மிக அருமையாக தெரிகிறது. இதில் எனக்கு ஏன் கமலினை பிடிக்கவில்லை எனில் அவர் போராட்டத்தினை ஆரம்பித்த போது துணை என சொல்லிக் கொள்ளுமளவு யாரும் கிடையாது. திரைச்சங்கங்களோ உடன் வரவில்லை. கடைசியில் கண்ணீர் அஞ்சலி செலுத்துவதை போல் ரஜினி அஜீத் என தலைக்காட்டினர். இதனை வைத்து பார்க்கும் போது நிச்சயம் கமல் தன் பக்கத்தில் வெல்வார் என்றே நினைத்துக் கொண்டிருந்தேன். இப்போது அவர் சொல்லியிருப்பதோ இசுலாமியர்களுக்கு இடையூறாக தெரியும் காட்சிகள் அனைத்தும் பரிசீலனைக்கு உட்படுத்தி நீக்கப்படும்!

என்ன கேவலமய்யா இது ? கமல் இந்த பாசாங்கினை போல் செய்தது அனைத்தும் இலவச விளம்பரங்கள் வேண்டித் தானா ? அல்ல தொடர்ந்து மன உளைச்சலினை போல் சுறி சுற்றி அடிக்கப்பட்டதுனல் களைப்பில் இந்த முடிவினை எடுத்தாரா ? அல்லது கலையின் மதிப்பு அவ்வளவு தானா ?

எந்த தொலைக்காட்சி பேட்டியினை எடுத்தாலும் கம்யூனிசம் பற்றி பேசும் கமலிடம் இன்னுமொரு கேள்வியினையும் முன்வைக்க விரும்புகிறேன். அதே கம்யூனிசத்தில் ஒருவரான சே குவேரா ஃபிடல் கேஸ்ட்ரோவும் சகாக்களும் எத்தனை முறை எதிர்த்தாலும் அமேரிக்க ஏகாதிபத்தியத்தினை எதிர்த்தே தீருவேன்  என பொவீலிய காடுகளுக்கு சென்றாரே அது தானய்யா போராட்டம். தங்களுக்கு தங்களாலேயே ஏற்பட்ட கற்பிதங்கள் என்ன ஆனது ? மேலும் கமல் நான் இனி தமிழகத்தில் இருக்கப்போவதில்லை. வேற்று நாடுகளுக்கு செல்கிறேன் அங்கிருந்து என் கலைப்பணியினை தொடர்கிறேன் என்றிருக்கிறார். இதனை ஆதரிக்க வேண்டும் என மனதினில் ஆசை வந்தாலும் சொல்ல தெரியவில்லை. காரணம் தன்னுடைய படைப்பினை சிதைத்து வியாபார வெற்றிக்காக கொடுக்க முடிவினை செய்துவிட்டார். இதனை விட இழிவு என்ன இருக்க முடியும் ? மேலும் தான் தமிழகத்திற்கு கடைசியாக செய்த தொண்டாக விஸ்வரூபத்தின் முதலீட்டினை கமல் சொல்லியிருக்கிறார். இதே விஷயத்தினை சற்று மாற்றி தமிழகத்தினை தவிர மற்ற இடங்களில் நான் வெளியிடுவேன் என சொல்லியிருந்தால் அவரின் போராட்டம் வென்றிருக்கும். அவரோ படத்தினை வியாபாரமாக்கிவிட்டார். அப்படி செய்வதன் மூலமும் படம் நட்டம் அடையப்போவதில்லை என்பது முக்கிய குறிப்பு. காரணம் ஃபெஃப்ரவரி முதல் நாள் ஹிந்தியிலும் தெலுங்கிலும் படம் வெளியாகிறது. சிவாஜி படத்தில் ரஜினி சொல்வது போல் - எப்படி பார்த்தாலும் கமல் பிசினஸ் சக்சஸ். என்ன கொஞ்சம் யோசித்திருக்கலாம்.

இலக்கியங்களில் இது போன்ற கலை சார்ந்த பிரச்சினைகள் ஏகப்பட்டது இருக்கிறது. ஆனால் அவை யாவும் வெளியில் தெரிவதில்லை. சினிமா என்பதால் மட்டுமே தெரிகிறது. மேலும் இந்த விஷயத்தினை ஆதரிக்கும் அரசியல் பிரதினிதிகளை என்னால் எந்த மனோபாவத்தில் சொல்கிறார்கள் என்றே யோசிக்க முடியவில்லை.

சினிமா என்பது என்ன ? ஒரு குறிப்பிட்ட அளவுள்ள திரையில் யதார்த்த வாழ்வினை புனைவுடன் கலந்து அது யதார்த்தத்துடன் ஒன்றாதவாறு மாற்றி ஒரு பிம்பத்தினை அளிப்பது. இதனை எத்தனை சதவிகிதம் செய்கிறார்கள் என்பது மிக முக்கியமான ஒரு விஷயம். இதில் எங்கிருந்து ஐயா Political correctness இனை எதிர்பார்க்கிறார்கள்.

யதார்த்த வாழ்க்கையில் ஒழுக்கத்தினை பற்றி வண்டி வண்டியாக பேசுபவர்கள் உண்மையில் அப்படி தான் இருக்கிறார்களா என்பது எத்தனை சதவிகிதம் உண்மை ? அப்படி இருக்கையில் ஒழுங்கின்மை என்பதனை எப்படி அவர்கள் நிர்ணயிக்கிறார்கள் ? அதை திரையில் காண்பித்தால் எதிர்ப்பதற்கு தைரியம் எங்கிருந்து வருகிறது ? கலை அழகியல் சார்ந்த விஷயம். அதில் அரசியல் செய்யும் அராஜாகம் தமிழகத்திற்கே மாபெரும் அவமானம்.

எனக்கு தெரிந்து இலக்கியத்தில் சாரு நிவேதிதா தான் இனி தமிழில் எழுதப்போவதில்லை என சொன்னார். அடுத்து திரைத்துறையில் கமல்ஹாசன். அடுத்து எந்தத் துறை எந்த ஆள் என்பது மர்மமாக இருக்கிறது. தமிழகம் கலைஞர்களை இழந்து வ்ருகிறது என்பது மட்டுமே இதிலிருந்து தெரியும் ஒரே விஷயம். அதே சமயம் கமல் செய்ததும் தவறே.

ஐரோப்பிய நாடுகளில் இது போன்ற கலைஞர்கள் நாடுகடத்தப்படுதல் சகஜமான விஷயம். அங்கே படைப்பினால் வெளியேற்றப்படுகிறார்கள், இங்கே கலையின் மீது மக்கள் கொண்டுள்ள அபத்த புரிதலினால் அவர்களே வெளியினை தேடி போகிறார்கள்.

சாரு நிவேதிதா எழுதிய கோணல் பக்கங்கள் என்னும் நூலினை வாசித்துக்கொண்டிருக்க்கிறேன். இந்த நூல் ஒரு களஞ்சியம் என்றே சொல்ல விரும்புகிறேன். இதில் சமையல், கலை, இலக்கியம், சினிமா, ஓவியம், இசை, நடனம் என சகலமும் நிறைந்திருக்கிறது. மேலும் இதனை நான் வேறு ஒரு கோணத்தில் அணுகிக் கொண்டிருக்கிறேன். மூன்று தொகுதிகள் என்பதால் சற்று தாமதம் ஆகிறது. வாசித்து முடித்தபின் அதனை பற்றி விரிவாக எழுதுகிறேன்.

அதில் இனவாதத்தினை பற்றி எழுதியிருந்த ஒன்றினை வாசித்தேன். உடனே எனக்கு இரண்டு ஞாபகங்கள் வந்தது. ஒன்று ஆஸ்திரேலியாவில் நடந்த இனவெறி தாக்குதல் மற்றொன்று என் கல்லூரி. ஆஸ்திரேலியாவினி பற்றி அநேகம் பேர் எழுதியிருப்பதால் என் கல்லூரியினை பற்றி எழுதுகிறேன்.

என் கல்லூரியில் தமிழர்களுக்கு சமமாக மலயாளிகளும் படிக்கின்றனர். இந்த தமிழ் மலயாளம் என்னும் பேதத்தில் தான் இந்த இனவாதமே எனக்கு கண்ணில் பட்டது. நான் படிக்கும் விமானப்பொறியியலில் மொத்தம் தொண்ணூறுக்கும் மேல். அதில் நாற்பத்தி ஏழு பேர் என் வகுப்பிலும் மீதம் பேர் இன்னுமொரு வகுப்பிலும் இருந்தனர். இரண்டு வகுப்பிலும் இரண்டு மாநிலக்காரர்களும் கலந்து இருந்தனர். அங்கிருந்த முக்கால் வாசி கேரளாக்காரர்கள் நல்ல மதிப்பெண் எடுத்து பணம் கொடுத்து(management) சேர்ந்தவர்களாக இருந்தனர். ஏன் என விசாரித்த போது தான் அண்ணா பல்கலைகழக கலந்தாய்வில் அவர்களின் விண்ணப்பங்கள் நிராகரிக்கப்பட்டது என்பதனை சொன்னார்கள். என்னால் நம்ப முடியவில்லை காரணம் செய்தித்தாள்களிலும் ஊடகங்களிலும் அண்ணா பல்கலைகழகம் பிற மாநிலத்தாருக்கும் அதிக இடம் அளித்திருக்கிறது என்பதனை ஊர்ஜிதமாக சொல்லியிருந்தனர். அங்கு என்ன அரசியல் நடந்ததோ அது அண்ணாவுக்கே வெளிச்சம்!

இனவாதத்திற்கு வருவோம். அப்படி சேர்ந்தவர்களும் வகுக்கப்பட்ட பின் எந்த வகுப்பினை சென்று பார்த்தாலும் அவர்கள் தனிக்கும்பலாக மட்டுமே இருந்தனர். இது ஆரம்ப காலத்தில். அதன் பின் இணைந்தார்கள் ஆனாலும் அவர்கள் ஏதோ தனி ஒதுக்கீட்டினை கேட்பது போலவே வகுப்பில் இருந்தனர். ஆரம்பத்தில் அவர்களுக்கு இருந்தது மொழிப்பிரச்சினை. போகப்போக ததகா பிதகா தமிழ் அவர்களை காப்பாற்றியது. ஒன்றாக கலந்துவிட்டோம் என முழுமையாக நினைக்கும் போது தான் அந்த சம்பவம் நடந்தது. எங்களை கஞ்சிக்கோடு என்னும் இடத்தில் இருக்கும் Fluid Control Research Institute என்னும் இடத்திற்கு அழைத்து சென்றனர். போகும் போதே பேருந்தில் சத்தமும் கூப்பாடும் ஆரம்பித்தது. விஷயமே அந்த கத்தலில் தான் இருக்கிறது. அதில் ஒருவர் கூட கேரளாக்காரர்கள் கிடையாது. மேலும் அவர்களை வலுக்கட்டாயமாக அழைக்க முடியாது. ஊருடன் கூடிவாழ் என்னும் அபத்த பழமொழியில் நானும் அப்போது சிக்கிக் கொண்டேன். வரும் போதோ அவர்களின் பக்கமும் கூப்பாடு நிறைந்து வழிந்தது. மீண்டும் பாகுபாடு. தமிழர்கள் பேருந்தின் ஒருபக்கமும் கேரளாக்காரர்கள் ஒரு பக்கமும். அப்போது கூட சில கேரளாக்காரர்கள் ஒன்றாக சேர்ந்து கொண்டாடுவோம் என்றனர். மீண்டும் ஊருடன் கூடி வாழ் பழமொழி தான். இந்த பழமொழி சொல்வதோ சொந்த ஊர் மட்டுமே தவிர அயல் ஊர்களெல்லாம் கிடையாது! இவர்களுக்கிடையே ஊசலாடும் இனவெறி என்று மாறுமோ. . .விவேகானந்தர் இப்போதிருந்தாலும் இதையெல்லாம் பார்த்து இளைஞர்களை என்னிடம் அனுப்புங்கள் என்றிருப்பாரா அல்லது தமிழ் இளைஞர்களை என்னிடம் அனுப்புங்கள் என்றிருப்பாரா ?

இவர்களாவது பரவாயில்லை என்றேனும் திருந்தி செய்தத்தற்கு வருந்துவார்கள். ஆனால் சில நாட்களுக்கு முன் ஒரு தீவிரவாத கூட்டம் எங்கள் கல்லூரியில் mass massacre இனை நிகழ்த்தியது. எங்களுக்கு முதலாமாண்டிலிருந்து வேலை கிடைக்குமோ கிடைக்காதோ அது வேற விஷயம் ஆனால் அதற்கான பயிற்சி வகுப்புகள் நடக்கும். அதில் கற்று தருவன எல்லாம் சுயமுன்னேற்ற பாடங்கள் மட்டுமே. எப்படி பேசுவது, எப்படி உடலமைப்பினை பேசும் போது வைத்துக் கொள்வது, பயத்தினை எப்படி போக்கிக் கொள்வது, குழுவாக வேலை பார்க்கும் பொழுது எப்படி ஒற்றுமையினை வளர்த்துக் கொள்வது, கனவுகள் என்பது என்ன, அதை வளர்த்துக் கொள்வது எப்படி என இப்படி பல கேள்விகளுக்கு பதில் அளிக்க மாட்டார்கள் லெக்சர் மட்டுமே கொடுப்பார்கள்.இவர்கள் அளிக்கும் லெக்சரில் ஆழ்ந்து கவனித்தால் புரியலாம் ஆனால் கவனிக்கும் ஆரம்பத்திலேயே தூக்கம் வந்துவிடுகிறது என்ன செய்ய சரஸ்வதியினை விட நித்திரா வேகமாக இருக்கிறாள்!

இதே போல் எங்கள் நேரு குழமத்தின் அமைப்பே ஒரு நிகழ்ச்சியினை நிகழ்த்த வேண்டும் என முடிவினை செய்தது. அதற்கு HR CONFERENCE என பெயரினையும் சூட்டியது. அவர்களின் முக்கிய குறிக்கோள் அனைத்து மாணவர்களும் பங்கு கொள்ள வேண்டும் அதனால் அதற்கேற்றவாறு மாணவர்களை வகுத்தனர். எப்படி எனில் விடுதியிலிருந்து ஆரம்பித்தது. தளத்திற்கு ஏற்றவாறு ஒவ்வொரு நேரம். எனக்கான நேரம் என்ன தெரியுமா - இரவு ஒன்பதிலிருந்து காலை ஐந்தரை வரை! இதில் எங்கள் குழுமத்திலேயே சற்று தொலைவில் இருக்கும் கல்லூரிக்கு செல்ல வேண்டும். எங்களை அழைத்து செல்ல வரும் பேருந்து தாமதம். அதனால் பதினொன்றைக்கு சென்று சேர்ந்தோம். ஒரு ஹாலில் அவர்கள் பாட்டிற்கு கோட் சூட்டுகளை போட்டுக் கொண்டு ஏதேதோ தலைப்பில் பேச ஆரம்பித்தனர். மணி இரண்டினை கடந்தது. நல்ல விஷயம் எதுவெனில் இடையிடையில் கொடுக்கப்பட்ட பப்ஸும் வடையும். அதுவும் எத்தனை வேண்டுமென்றாலும் எடுத்துக் கொள்ளலாம். டீயும் காப்பியும் ஆறாய் எனக்குள் ஓடியது. அந்த நள்ளிரவில் நல்ல தூக்கம் சொக்கியது. பின்னால் திரும்பிப்பார்த்தேன். அங்கு பாடம் எடுக்கும் MBA வாத்தியர்கள் சரக்கடித்தவர்களை போல் உறங்கிக் கொண்டிருந்தார்கள். நானும் அப்படியே என் லேப்டாப்பின் மேல் தூங்கினேன். ஐந்து நிமிடம் கூட இல்லை ஒரு வாத்தியாரிணி என்னை எழுப்பி தூங்குவதாக இருந்தால் வெளியில் போப்பா என சொன்னாள். அவர்களுக்கு மனிதநேயமே இல்லையா. அப்போது தான் எனக்கு அம்மா சொல்லும் கந்தர்வர்களின் கதை நினைவிற்கு வந்தது.

சிறு வயதில் கோடை காலத்தில் வீட்டினுள் புழுக்கம் தாங்காமல் அனைவரும் மொட்டை மாடியில் உறங்குவோம். எனக்கு சீக்கிரத்தில் தூக்கம் வராது. மணி பதினொன்றினை தாண்டிவிட்டால் கந்தர்வர்கள் வரும் நேரம் என சொல்லி தூங்க வைப்பாள். முழித்திருந்தால் என்னை தூக்கி சென்றுவிடுவார்கள் என. அதன் அர்த்தம் அவர்கள் நமது புராணங்களின் படி பிறக்கபோகும் குழந்தை, அதை ஈன்றெடுக்க காத்திருக்கும் பெண், வயோதிகர்கள் முக்கியமாக மரணப்படுக்கையில் இருப்பவர்கள், நோய்வாய்ப்பட்டவர்கள் ஆகியவர்களின் தலையெழுத்தினை எழுதுபவர்கள். அப்படி அவர்கள் செய்வதற்கான நேரம் இரவு பதினொன்றிலிருந்து மூன்று வரையுமாம். அப்போது அதனை நாம் பார்த்தால் நமது தலையெழுத்தினை மாற்றி எழுதிவிடுவார்களாம். அவர்களை நான் எப்படி பார்க்க முடியும் என கேட்டேன். அவர்கள் தான் நட்சத்திரம் என்பார்!!!

இவர்கள் எதனை மாற்றி எழுத என்னை நடு இரவில் வரவைத்திருக்கிறார்கள் ?

இந்த பதிவிற்கு வாசகர்களுக்கு என்று தான் பெயர் வைக்க நினைத்தேன். பிறகு தான் இன்று நடந்த சம்பவம் ஒன்று என் நினைவிற்கு வந்தது. அதனை பின் சொல்கிறேன். இப்பதிவிற்கு முன்பு நான் “சிதைக்கப்படும் நான்” என்னும் பதிவினை இட்டிருந்தேன்.  மேலும் இந்த பதிவில் எனக்கு சில கமெண்ட்டுகளும் கிடைத்தது. இந்த கமெண்ட் என்னும் விஷயத்தில் நான் பெரிய தவறினை இழைத்திருக்கிறேன் என்றே நான் நினைக்கிறேன். இந்த பதிவுதளத்தினை நான் ஆரம்பிக்கும் முன் எனக்கு சில கனவுகள் இருந்தது. அதில் பிரதானமான ஒன்று என் பதிவுதளம் நூலினை போல் இருக்க வேண்டும் என்பதே. நூல் என பார்க்கும் போது நாம் எந்த நூலிலும் நமது கருத்தினை பதிய முடியாது. அப்படியிருக்கையில் இந்த பதிவுதளத்தில் கமெண்ட் என்னும் பதிவினை எப்படி வைப்பது ? அதனால் அதனை ஆரம்பத்திலிருந்து நீக்கினேன். இது நான் செய்த பிரதானமான தவறு. இதனை திருத்தச் சொல்லி பலர் என்னிடம் சொல்லினர். நான் செய்யாமல் காலம் தாழ்த்தி அதனை இப்போது தான் செய்தேன். காரணம் இணையதளம் என வரும் போது கமெண்ட் என்னும் விஷயம் வரவேற்கத்தக்கது. இதன் மூலம் எழுதும் பதிவர்கள் வாசகர்களின் எண்ணங்களை நிச்சயம் அறிந்து கொள்ள முடியும்.

அப்படி நான் கமெண்டினை வைத்தவுடன் எனக்கு சில நல்ல கமெண்டுகள் கிடைத்தது. சதீஷ் மேனன் என்பவர் சொல்லியிருக்கும் விஷயம் - அன்பு நண்பர் கிமு அவர்களே .தங்கள் படைப்புக்கள் மிக அருமைதான் அதில் எள்ளளவும் ஐயமில்லை , ஆனால் அதில் சாரு நிவேதிதா அவர்களது சாயல் அடிபடுகிறது . சாரு சாரு தான் .அவர் இந்த சமுதாயத்தில் எழுந்து வர மிகுந்த சிரமபட்டார் .30 ஆண்டுகளுக்கு மேலாக எழுதிவருகிறார் .
அதுபோல் உங்கள் எழுத்து உங்களின் தனித்துவத்துடன் இருக்க வேண்டும் . இன்றைய காலத்தில் இது சாதாரணம் , நம்மை போல 20 ஆயிரம் எழுத்தாளர்கள் BLOG இல் எழுதுகிறார்கள் .அனைத்தும் வாசிக்கப்படுகிறதா? என்று யாருக்கும் தெரியாது. எனவே தொடர்ந்து எழுதுங்கள் சுய புராணம் தவிர்த்து .
வாழ்த்துக்கள்

டிசம்பர் ஏழாந்தேதியிலிருந்து அந்த மாதம் முடியும் வரை எனக்கு விடுமுறையாகத் தான் இருந்தது. அந்த விடுமுறை முழுக்க நான் விவாதித்தது அசோகமித்திரன் க.நா.சு போன்ற எழுத்தாளர்களுடனே தான். இதில் சாருவின் நேனோவும் அடக்கம். இதை தனியாக ஏன் சொல்கிறேன் எனில். நேனோ ஒரு சிறுகதை. இருந்தும் இன்னமும் வாசித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். நான் குறிப்பிட்ட படைப்புகளுக்கு இடையே ஒரு ஒற்றுமை இருக்கிறது. அது “நான்” என்னும் விஷயம். அசோகமித்திரன் மற்றும் க.நா.சு இந்த விஷயத்தினை வெளிப்படையாக கையாள்கிறார்கள். அதே சாருநிவேதிதாவோ மறைமுகமாக கையாள்கிறார். எப்படியாகினும் -இறுதியில் அதன் தாக்கம் மூவர்களிடமும் அருமையாக இருக்கிறது.

இந்த பிரதிகளையெல்லாம் விட்டு வெளியே வ்ந்து உண்மையில் நான் எந்த நிலைமையில் இருக்கிறேன் ? என் இணையதளம் எந்த நிலைமையில் இருக்கிறது என அறிய ஆசைப்பட்டேன் ?க்ஷீணமான நிலையினை அடைந்திருக்கிறது. உண்மையில் வாசகர்கள் எதனை எதிர்ப்பார்க்கிறார்கள் என்பதனை என்னால் இப்போது தான் புரிந்து கொள்ள முடிகிரது.

அந்த ஒரு மாதகாலத்தில் நான் சில வாசகர்களை சம்பாதித்தேன். அதில் அநேகம் பேர் நான் எழுதிய சினிமா மற்றும் இலக்கியம் சார்ந்த பார்வைகளை பார்த்து என்னுடன் நட்பு பாராட்டினார்கள். அப்போதும் என்னால் ஒரு விஷயத்தினை புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. சமீபகாலமாக மட்டுமே இந்த புரிதலை நன் கொண்டேன்.

நான் எனது இணையதளத்தில் நான்கு தலைப்பில் எழுதுகிறேன் என போன பதிவில் இட்டிருந்தேன். அதில் மூன்றினை விட்டுவிடுங்கள், மீதமிருக்கும் “என் பக்கங்களில்” தான் என் பிரச்சினையே. சின்ன உதாரணம் தருகிறேன். நான் போன மார்ச்சிலிருந்து இணையதளத்தின் உதவியினை கொண்டு எழுதிவருகிறேன். அதனை முகநூலில் லிங்கினை கொடுத்தும் வருகிறேன். முகநூல் மட்டும் இல்லையெனில் யாரும் என்னை வாசிக்கப்போவதில்லை. அதில் குரூப்கள் இருக்கிறது. இலக்கியத்திற்கென இருக்கும் குரூப்புகளில் இலக்கியம் சார்ந்த என் எழுத்துகளையும் சினிமாவினை பற்றி எழுதுவதை அதற்கென இருக்கும் பிரத்யேக குரூப்களிலும் லிங்கினை பகிர்வேன். இப்போது எனக்கு முகநூலில் கல்பனா என்றொரு தோழி இருக்கிறார். அவர் என்னுடன் அறிமுகமானதினை சொல்லத் தான் இந்த அறிமுகம். அவர் க.நா.சு எழுதிய அசுரகணம் என்னும் நாவலினை வாசித்திருக்கிறார். அவர் வாசிப்பதற்கு முன்னும் நான் எழுதியிருக்கிறேன் மேலும் அவர் இருக்கும் குரூப்பில் இருப்பதால் அதில் லிங்கினையும் அளித்திருக்கிறேன். அவர் அசுரகணத்தினை வாசித்தவுடன் என் கருத்துகள் எப்படி இருந்திருக்கிறது என யதேச்சையாக வாசித்திருக்கிறார். நன்றாக இருக்கிறது என்பதனால் என்னுடன் முகநூல் நட்பு கொண்டார்.

இந்த உதாரணம் மூலம் நான் சொல்லவரும் விஷயம் மிகவும் சிறியது. கல்பனாவினையோ இன்னமும் சிலர் அவரைப்போலவே என்னுடன் முகநூலில் நண்பராயிருக்கலாம். ஆனால் அவர்கள் என்னிடம் சொல்லாததால் எழுத முடியவில்லை. அப்படி இருக்கும் யாரையும் நான் குறையும் கூறவில்லை. ஆனால் அவர்களுக்கு என் எழுத்து ஏதோ ஒருவகையில் அசூயையினை ஏற்படுத்துகிறது என்பதனையே என்னால் உணர்ந்து கொள்ள முடிகிறது. இலக்கியம் சினிமா அல்லது சாரு நிவேதிதா பற்றி எழுதினால் முப்பதினை தாண்டி வாசிப்பவர்கள் என் சொந்த அனுபவங்களை எழுதும் போது எங்கு செல்கிறார்கள் என்பதனை என்னால் யூகிக்கவே முடியவில்லை. ஒற்றை இலக்க எண்களாகவே என் சொந்த அனுபவ கட்டுரைகளை வாசிக்க வாசகர்கள் வருகிறார்கள். அதனால் தான் முகநூலில் கூட சுயத்தினை பிரதியாக்க வயது தேவையோ என பதிவினை இட்டிருந்தேன். அதற்கு சுஷில் என்னும் நண்பர் வயதினை கடந்தது தான் சுயம் என்றிருந்தார். கேட்க அருமையாக இருந்தது!

இந்த மனஉளைச்சல் இன்று ஆரம்பித்தது இல்லை. கடந்த சில நாட்களாகவே இருந்து வருகிறது. மனதிற்குள்ளேயே போட்டுக் குழப்பிக் கொண்டிருந்தேன். அப்போது தான் சாருநிவேதிதாவின் கோணல் பக்கங்களின் முதல் தொகுதியினை வாசிக்க ஆரம்பித்தேன். சாருவின் எழுத்துகளில் பழியாய் கிடந்த மாதங்களை எனக்கு அந்த பக்கங்கள் நினைவூட்டியது. அதில் நான் அறிந்த முதல் விஷயம் உன்னை நீயே முதலில் கொண்டாடு. இது தமிழர்கள் மறந்த விஷயங்களுள் ஒன்று. இங்கே அப்படி செய்வதும் தம்பட்டம் அடிப்பது போல் சிலாகிக்கப்படுகிறது. அதுவும் எழுத்து என வந்துவிட்டால் இங்கே அதை எழுதுபவன் சொன்னால் தான் வாசகனுக்கு தெரியப்போகிறது. அப்படியிருக்கையில் அவன் என செய்வான் ?

அதற்கேற்றாற் போல ஒரு சம்பவமும் நிகழ்ந்தது. அது யாதெனில் லெஸ் மிஸ்ரபில்ஸ் படம் பார்க்க போன வாரம் ப்ரூக்ஃபீல்ட்ஸ் சென்றிருந்தேன். படமோ மாலை மூன்றரைக்கு. நான் அங்கிருந்ததோ காலை பதினொன்றுக்கு. என் நண்பன் வருகிறேன் என சொன்னதோ இரண்டரை மணிக்கு. இடைப்பட்ட மூன்றரை மணி நேரம் என்ன செய்வது என தெரியாமல் திரிந்து கொண்டிருந்தேன். அப்போது தான் அங்கே ஒடிசியினை திறந்தார்கள். அந்த மாலிலேயே நூல்கள் இருக்கும் ஒரே இடம் அது தான். எப்போது அங்கு போகும் போதும் அதனை வாங்கும் அளவு பணம் என்னிடம் இருக்காது. எனினும் விலையினை பார்க்க அங்கே செல்வது வழக்கம். மேலும் அங்கு உட்கார்ந்து வாசிக்கும் அனுமதி இருக்கிறது. தாஸ்தாயெவ்ஸ்கியினை பார்த்தவுடன் அந்த நூலினை எடுத்துக் கொண்டு வாசிக்க அமர்ந்தேன். A christmas tree and a wedding என்னும் கதையினை அங்கேயே வாசித்தேன். நீண்ட நேரம் வாசிப்பதை போல ஒரு உணர்வு மேம்பட வேறு நூல்களை மேற்பார்வையிடலாம் என சென்றேன். அங்கு தமிழ்நூல்கள் அனைத்தும் சமையல் கலைஞரின் நூல்கள் என்பன போலவே இருந்தது. அதன் இடையில் உலகசினிமாவினை பற்றிய நூல் ஒன்றினை கண்டேன். எழுதியவர் திலகவதி. அதன் உள்ளடகத்தினை பார்த்தேன். அதில் The motorcycle diaries படத்தினை பற்றி எழுதியிருந்தார். வாசித்து சற்று சுயபரிசீலனை செய்யலாமே என வாசிக்க ஆரம்பித்தேன். அது ஒரு நீண்ட குப்பை என்றே சொல்ல நினைக்கிறேன்.

இப்படி சொல்வதற்கு ஒரு துணிவும் தைரியமும் எனக்கு வேண்டும். அதற்குகாரணமானவள் என் தோழி ஆஷா தான். அவள் நான் எழுதும் இலக்கியம் மற்றும் சினிமா பற்றிய பார்வைகளை நீ வெறும் கதைகளை மடும் ஒப்பிக்கிறாய் என சொல்லவில்லையெனில் நானும் இது போல் முழுபடத்தினையும் பிரதியாக்கிக் கொண்டிருப்பேன். அவள் அன்று சொன்னது ஒரு அசரீரியின் வார்த்தைகளை போல இப்போது என்னை என் எழுத்தினை மாற்றியிருக்கிறது.

இப்படி ஒரு எழுத்தாளரை அபாண்டமாக நான் குறை கூறுவதால் நான் என்னுடைய தரப்பினை நியாயமாக்க மாற்ற முற்படவில்லை. நான் எழுதிய The motorcycle diaries பற்றிய பார்வையில் அல்லது வேறு ஏதேனும் இலக்கியம் மற்றும் சினிமா கட்டுரைகளில் தவறு இருக்கலாம் ஆனால் இதுவரை சுட்டிக்காட்டப்படவில்லை. என்னிடம் இருக்கும் முப்பது நாற்பது வாசகர்கள் என் கருத்தினை வாசித்து அப்படியே விட்டுவிடுவதால் நான் தான் அவர்களை காட்டிலும் அறிவாளியானவன் என கர்வம் கொள்ளலாமா ?

ஒன்பதாவது திசை, நேனோ பற்றிய என் பார்வை, மெல்லிய இழை, மெய்தொட்டு பயில்தல் என்னும் கவிதையினை பற்றிய என் பார்வை, நான் இலக்கியம் சார்ந்து எழுதும் கட்டுரைகள் அனைத்தும் விவாதத்திற்குரியவை. ஆனால் அனைத்தும் இங்கு வாசிப்பிற்குரியவையாக மட்டும் இருக்கிறது. என் எழுத்துகள் உங்களை நோக்கி வரவேண்டும் என நினைக்கிறீர்களா ? அதற்கும் வழி செய்கிறேன். முகநூலில் ஒரு அகௌண்டினை அரம்பியுங்கள். https://www.facebook.com/kimupakkangal - இந்த முகவரிக்கு செல்லுங்கள். லைக் என்னும் பட்டனை தட்டினால் நான் எழுதும் பதிவுகள் தானாக உங்களை நோக்கி பயணியுக்கும்.

இத்தனை தூரம் முற்படுவதன் காரணம் பல எழுத்துகள் தங்கள் வீரியத்தினை வெளிப்படுத்தாமல் பதிப்பகத்தாரிடமே இருக்கிறது. மேலும் சில எழுத்துகளும் சினிமாவும் அறியப்படாமலேயே இருக்கிறது. நான் இன்று எழுதும் எழுத்துகள் வேறு ஒருவர் எழுதியிருக்க வாய்ப்பில்லை. அதே போர் அவரின் எழுத்துகளை நான் எழுத வாய்ப்பில்லை. ஆனால் இரண்டிலும் புதுமை இருக்க வாய்ப்பு இருக்கிறது. அந்த புதுமையினை கொண்டு சேர்க்க ஆசைப்படுகிறேன். அதன் சிறு தொடக்கமே இந்த முகநூல்.

பி.கு-1 : விடுமுறைக்கு வந்தால் எப்போதும் நண்பர்களை சந்திப்பது வழக்கம். இந்த முறை அது இதுவரை நிரைவேறவில்லை. நண்பன் ஆசிப் நாளை சந்திப்போமா என அலைபேசியில் கேட்டான். நானும் சரி என்றேன். பிறகு அவனே சொல்ல ஆரம்பித்தான் எப்போது வீட்டிற்கு வந்தாலும் வீட்டில் இருப்பதே இல்லை என லேசாக அவன் வீட்டில் திட்டியிருக்கிறார்கள். உடனே நான் அம்மாவினை ஏன் காயப்படுத்த வேண்டும் நாளை வீட்டிலேயே சந்திப்போம் என சொன்னேன். அணைப்பு சிறிய பேசுக்களுக்கு பிறகு துண்டிக்கப்பட்டது. ஆனால் அப்படி சொல்லும் போது எனக்கு அசரீரியினை போல ஒரு குரல் கேட்டது. எப்போது வந்தாலும் நூல், நண்பர்கள், சினிமா, லேப்டாப் என்றே இருக்கிறேன். அப்படியிருக்கையில் என் அம்மாவின் மனம் எப்படி இருக்கும் ? கண்ணாடியில் என்னைப் பார்க்கவே பயமாக இருக்கிறது.

பி.கு-2 : இந்தக் கட்டுரையும் “என் பக்கங்கள்”இன் கீழே வருவது தான்!

இப்போதைக்கு இருக்கும் மிகப்பெரிய புள்ளி(hot news) கமல்ஹாசன் தான். எங்கு நோக்கினும் எந்த தொலைக்காட்சியினை பார்த்தாலும் விஸ்வரூபம் பற்றிய செய்திகளே வந்து கொண்டிருக்கிறது. வருவது அனைத்தும் தடைகள் மட்டுமே.

விஸ்வரூபம் பற்றிய விமர்சனங்கள் அதீதமாக கிண்டலாகவும் சீரியஸாகவும் எழுந்த வண்ணமே இருக்கிறது. அவரது பிரதான கனவான டி.டி.எச் எதிர்ப்பு அடுத்து இந்த முஸ்லீம்கள் எதிர்ப்பு. இந்த எதிர்க்கும் முஸ்லீம்களை நான் மனதார எதிர்க்கிறேன். இந்த சமூகம் கலை என்பதன் அம்சத்தினையே இழந்துவிட்டது. சமீபத்தில் Les Misérables என்னும் படத்தினை பற்றி எழுதியிருந்தேன். அதில் எனக்கு அளிக்கப்பட்ட டிக்கெட்டில் பதினெட்டு வயதிற்குட்பட்டவர்கள் அனுமதியில்லை என்பதை கண்டவுடன் நான் சந்தோஷமே பட்டேன். காரணம் அந்த படத்தில், அந்த கதைக்கான அம்சத்தினை சிதைக்காமல் பார்வையாளனுக்கு ஒரு நிபந்தனை விதிக்கப்படுகிறது.

இதன் மூலம் சொல்ல வரும் விஷயம் மிகவும் சின்னது. படைப்பாளிக்கு எந்த ஒரு எல்லையும் இல்லை அல்லது இருத்தல் கூடாது. தணிக்கை என்னும் விஷயம் இலக்கியம் என்னும் அம்சத்திற்கு இல்லை என்பது மிக முக்கிய கருத்து.  திரை சார்ந்த விஷயத்திற்கு தான் இருக்கிறது. இதை இப்போது கூட புதிய தலைமுறையில் பேசிக் கொண்டிருந்தனர். அதற்கு முக்கிய காரணம் நாம் திரையின் அடிமைகளாய் இருக்கிறோம். திரைத்துறை ஆகட்டும் இலக்கியமாகட்டும் அது ஒரு கலை என்பதை நாம் நினைப்பதே இல்லை. ஒரு ஊனத்தினை வைத்து கிண்டலடித்து எடுக்கப்படும் போது அதை கெக்கலி இட்டு சிரிக்க மட்டுமே நமது திரைத்துறை கற்றுக் கொடுக்கிறது. 

இப்ப்டம் பற்றி ஒல்ல வேண்டுமெனில் உலக சினிமாக்கள் இரண்டாக பிரிக்கப்பட்டிருக்கிறது என்பது உலக சினமா ரசிகர்களின் முதல் வாதம். ஒன்று ஐரோப்பிய சினிமாக்கள் மற்றொன்று ஹாலிவுட் சினிமாக்கள். இதில் நாம் இரண்டும் விட மட்டமான ஒரு நிலையில் இருக்கிறோம். முக்கால்வாசி திரைப்படங்கள் ஹாலிவுட் பாணியினை பின்பற்றுகிறது. இதைக்கூட ஏதோ ஒரு பதிவில் நான் வாசித்திருக்கிறேன். இந்த கூற்று முழுக்க முழுக்க தவறு. நாம் பாணியினை எடுப்பதில்லை கதைகளை மட்டுமே எடுக்கிறோம். நமது சினிமா உலக அரங்கினை எட்டாமல் இருப்பதற்கு காரணமும் இது தான். அப்படியிருக்கையில் இப்படத்தில் கமல்ஹாசன் ஹாலிவுட் பாணியினை கையாண்டிருக்கிறார். முக்கியமாக இசையிலும் ஒளிப்பதிவிலும். நமக்கோ அது எதுவும் தேவையில்லை. கலையாகினும் யாதாகினும் அது சமூகத்துடன் ஒன்றி காட்டு மிராண்டித்தனமாக இருக்க வேண்டும் என்பதே என் அம்மா உட்பட அனைவரின் கருத்தாக இருக்கிறது.

மேலும் அநேகம் பேர் படத்தினை பார்க்காமலேயே எதிர்க்கிறார்கள். இந்த பூர்ஷ்வா மனோபாவத்தினை என்ன என சொல்வது. நமது நாடு பல்வேறு மதங்களினால் பிளவுபட்டு இருந்தாலும் தேசியத்தினால் ஒன்று என்னும் கூற்றினை முதலில் விட்டெறியுங்கள். தசாவதாரம் படத்தில் ஒரு வசனம் வரும் - மதநெறி மதவெறி ஆனது என. அதற்கு சிறந்த எடுத்துக் காட்டு இப்போது தமிழகத்தில் நடக்கும் இந்த போராட்டங்கள் தான். திரைப்படம் என்பது பொழுதுபொக்கு அம்சத்தினை தாண்டி சமூகப்பொறுப்புணர்வு சார்ந்த விஷயம். காரணம் நமது நாட்டினை கலையின் சார்பாக முன்னிறுத்தக்கூடிய வாய்ப்புகள் ஓவியம் இலக்கியம் திரை போன்றவற்றினை சார்ந்து இருக்கிறது. இங்கோ அது நடப்பதற்கு சிறிது வாய்ப்பு கூட கிடையாது.

இப்போது நான் அரசிடம் செல்கிறேன் என கமல்ஹாசன் எடுத்திருக்கும் முடிவினை நான் முழுதும் ஆதரிக்கிறேன். மேலும் எதிர்ப்பாளர்களிடம் இந்த சமூகம் வைக்கும் ஒரு கேள்வி தணிக்கைத் துறை தீர்மானித்து வெளியிடும் அளவு வந்த பின் போராடுவதால் தணிக்கைத் துறையினை தவறு என்கிறீர்களா ? இதற்கு பதில் எங்கேனும் எனக்கு கிடைத்தால் நிச்சயம் சொல்கிறேன். உலக சினிமாக்களுடன் பெரிய பெரிய எழுத்தாளர்கள் ஒப்பிடுவது எதற்கு என்பதை இப்போது தான் உணர்ந்து கொண்டேன். அங்கே கலை சிதைக்கப்படுவதில்லை. பார்வையாளன் எச்சரிக்கப்படுகிறான்.

கமல் துணிந்து திரையரங்குகளே வேண்டாம் என்னும் முடிவினை எடுக்க வேண்டும். அதுவும் தமிழகத்தில். இது மிகவும் முரண்பட்ட விஷயம். இருந்தாலும் அப்படி எடுத்தால் தான் நாம் கலை என்னும் விஷயத்தில் எப்படி இருக்கிறோம் என்பது போராட்ட வெறியர்களுக்கும் சாமான்யனுக்கும் தெரியும். இது என் சாத்தியமற்ற ஆசை. கடைசியாக முகநூலில் அகநாழிகை பொன் வாசுதேவ என்னும் என் நணப்ர் ஒருவர் ஷேர் செய்த பதிவினை நான் இங்கே கட் பேஸ்ட் செய்கிறேன் -

படம் பார்த்துவிட்டேன் நான் .நான் எழுதுவது எல்லோருக்கும் உடன்பாடு இல்லாமல் இருக்கலாம் .ஆனால் எனது கருத்தை நான் பதியாமல் இருக்க முடியாது .சிலர் அதிகப்படியாக என்னை திட்டலாம் .உங்களுக்கு நான் சொல்லும் பதில் படத்தை பார்த்துவிட்டு வந்து என்னை திட்டுங்கள் .
துப்பாக்கி படத்தை மனம் கொதித்து பதிவு போட்டவன் நான் .ஆனால் இந்த படத்தை பார்க்கும்போது எனக்கு எந்த இடத்திலும் அது போன்ற உணர்வு வரவில்லை .அதிகபடியா ஒரு ஆக்சன் படம் பார்த்த உணர்வு மட்டுமே வந்தது .ஏன் எனில் இது போன்ற ஆப்கான் தீவிரவாதம் பற்றிய கதை நிறைய ஆங்கிலத்தில் பார்த்தாச்சு .இன்னும் வந்துகொண்டே இருக்கு ஒவ்வொருவர் பார்வையில் .

கதை அமெரிக்காவில் ஆரம்பிக்கிறது .நடனம் சொல்லிகொடுப்பவராக இருக்கிறார் கமல் .அவருடைய மனைவியை வேலை பார்க்கும் முதலாளி விரும்புகிறார் .மனைவிக்கும் அவர்மேல் ஆசையிருக்கிறது காரணம் கமல் வயதானவர் பழக்கவழக்கம் பெண் சாயல் கொண்டவர் .கணவனிடம் இருந்து விலக ஒரு துப்பறியும் நிபுணரை வைத்து கணவனின் துப்பறிய அனுப்புகிறார் . கமலை அவர் பின்தொடரும்போது கமல் ஒரு முஸ்லிம் என கண்டறிந்து மனைவியிடம் தெரியபடுத்துவார்.துப்பறியும் நிபுணர் கமலை பின் தொடரும்போது இன்னொருவர் அறையை திறக்கமுர்ப்படுகிறார் .அப்பொழுது அங்கு உள்ளவரால் தாக்கபட்டு இறக்கிறார் .இறந்தவரின் டைரிய படிக்கும்போது கமல் மனைவி பெயர் கமல் பெயர் ,கமல் மனைவியின் முதலாளி பெயர் என இருக்கும் .மனைவியின் முதலாளி ஆப்கான் தீவிரவாதி உமர் தொடர்பு உடையவர் .உடனே அவர்கள் கமல் வீடு தேடி வந்து கமலையும் அவர் மனைவியையும் கடத்தி சென்று கொடுமை படுத்துகின்றனர் .

அதற்கு எனக்கு ஒன்றும் தெரியாது என சொல்கின்றனர் .அப்பொழுது உமரிடம் இருந்து போன் வருகிறது .கமலை போட்டோஎடுத்து அனுப்ப சொல்கிறார் .போட்டோ வந்தவுடன் போனில் சொல்கிறார் எனக்கு கமல் உயிரோடு வேண்டும் என .அப்பொழுது அங்கு இருக்கும் ஒருவரை சுடுகின்றனர் .கமல் நான் அவர்களுக்காக பிரேயர் செய்கிறேன் என சொல்வார் .பிரேயர் பண்ணும்போது அங்கு இருக்கும் எல்லோரையும் தாக்கி விட்டு அங்கு இருந்து மனைவியை காப்பாற்றி கூட்டி செல்வார் .அந்த இடத்திற்கு வரும் உமர் கமல் அல்கய்டாவில் பயிர்ச்சி பெற்றவர் என்பார் .இதன் பின்பு உமர் பார்வையில் ஆப்கானில் கதை நடக்கும் .

கதை இந்திய உளவுத்துறையில் உள்ள தமிழ் முஸ்லிம் ஒருவர் ஆப்கான் தீவிரவாத கும்பலில் சேர நேரிடுகிறது .அங்கு உமர் என்பவர் மூலம் ஆயுத பயிர்ச்சி பெறுகிறார் .மேலிடத்தின் உத்தரவு படி ஒரு சந்தர்ப்பத்தில் சிக்னல் கருவி ஒன்றை இன்னொருவர் பையில் வைத்து விடுவார் .அதை வைத்து அமெரிக்க ராணுவம் சுற்றி வளைத்து சுடுவார்கள் .அதன் பின்பு சிக்னல் வைத்தவர் என்ற காரணத்திற்க்காக இன்னொருவரை தூக்கில் போடுவார்கள் .

இது போல கதை நகரும் .படம் ஆப்கானின் அமெரிக்க எதிர்ப்பு தீவிரவாதம் பற்றி பேசுகிறதே தவிர தமிழ் முஸ்லிம் தீவிரவாதம் பற்றி பேசவில்லை .எந்த தமிழ் முஸ்லிமையும் மூளை சலவை செய்வதாக காட்டவில்லை .

கமல் முதன் முதலில் உமரை சந்திக்கும்போது எப்படித்தமிழ் பேசுறீங்க என கேட்க்கும்போது நான் ஒரு வருடம் கொயம்புத்துரிலும் மதுரையிலும் சுற்றி திரிந்தேன் என்பார் .இங்கே எந்த இடத்திலும் பயிர்ச்சி கொடுத்தேன் என சொல்லவில்லை .

அடுத்து உமர் கமலை வைத்துக்கொண்டு தன் மகன் கண்ணை கட்டி துப்பாக்கியில் கையை வைத்து இது என்ன என்பார் .அவர் அதை சரியாக சொல்வார் .

இந்த இரண்டு காட்சிகள் பார்த்து முஸ்லிம்கள் கொடிப்படைவார்கள் என்று சொல்வதில் எந்த நியாயமும் இல்லை .

அதே போல கமல் மனைவிக்கு கமல் ஒரு முஸ்லிம் என்பதே தெரியாது.
தன் பனியின் பொருட்டே கமல் அவரை கல்யாணம் செய்து இருப்பார் .கதையோடு பார்த்தால் அடையும் தவறாக சொல்லமுடியாது .

கடைசியாக ஒன்று தடுத்து நிறுத்தவேண்டிய துப்பாக்கி படத்தை விட்டு
விட்டோம் .

நான் இதை எழுதியதால் என் மேல் சிலருக்கு கோபம் இருக்கலாம் ஆனால் உண்மையை பேசாமல் இருக்கமுடியாது

நன்றி - Farouk Mohamed

அப்படியே இந்த லிங்கினையும் வாசித்துவிடுங்கள் - http://en.wikipedia.org/wiki/Traitor_(film).

மேலும் இந்த படத்தில் எந்த காட்சியும் எடுக்காமல் வெளிவர வேண்டும். அப்படி வந்தால் மட்டுமே கமலின் போராட்டம் முழுமை அடையும். கமல் கதைகளை திருடுகிறார் போன்றவற்றையெல்லாம் வாசித்து எனது ரசிகத்தன்மையினை குறைத்துக் கொண்டேன். இந்த படத்திலும் திருட்டு சமாச்சாரங்கள் இருக்கலாம். ஆனால் ஒரு தொலைதொடர்பு போராட்டமும் கலை என்பது மதசார்பற்றது என்பதையும் இப்படம் தாங்கிக் கொண்டு நிற்கிறது. அதனால் காட்சி நீக்கப்படாமல் வந்தால் நிச்சயம் நான் கமல்ஹாசனின் ரசிகன் என மார்தட்டிக் கொள்வேன். மக்களுக்காக கதையினை கதையமைப்பினை ஜனரஞ்சகமாக இருக்க வேண்டும் என்பதற்காக காட்சிகள் நீக்கப்பட்டால் நிச்சயம் வருத்தமும் கமல்ஹாசனின் மீது வெறுப்பும் எனக்கு வரும். எனக்கு நம்பிக்கை இருக்கிறது இந்த போராட்டம் நிச்சயம் வெற்றி பெறும் என்பதில். இருந்தாலும் முன்முடிவுகள் மனிதனின் இயல்பு தானே.

இந்த பாடலை ஔவையார் முதல் பவர்ஸ்டார் வரை பாடிவிட்டனர். அப்படியா இந்த பூமியில் ஆசையானது மனிதனை ஆட்டி வைக்கிறது என முரணான கேள்விகளை எழுப்பக்கூடாது. இப்போது உள்ள நிலையில் அனைவருக்கு ஆசைகள் பெருகிக் கொண்டே இருக்கிறது. இளைஞர்கள் மத்தியில் பார்த்தீர்களெனில் காசே இல்லையெனினும் ஏதேனும் அந்த ஊரே மதிக்கும் ஒரு மாலிற்கு சென்று அங்கு கண்ணாடியின் வழியே பார்வையால் பொருளை பேரம் பேசிக் கொண்டிருப்பர். இதற்கு நவநாகரீக உலகம் பெயரும் வைத்திருக்கிறது - window shopping. இதன் உள்ளார்ந்த அர்த்தம் அதனை அனுபவிக்க வேண்டும் என்னும் ஆசையினை விதைத்தல். எனக்கே அப்படி பல நேரங்களில் தோன்றியிருக்கிறது.

எழுத்து சார்ந்து எனக்கு தோன்றிய ஆசைகளை நான் சொல்லியே ஆக வேண்டும். என் ஆசைகளெல்லாம் இந்த கட்டுரைகள் எனது சிறுகதைகள் மற்றும் நாவல்களை நூலாக வெளியிட வேண்டும் என்பதே. அதற்கு பணம் அதிகம் செலவு ஆகும் என்பதை அறிந்தவுடன் தான் கூகிளில் ப்ளாக் ஒன்றை உருவாக்கி எழுதி வந்த நான் பணம் செலுத்தி அதனை இணையதளமாக மாற்றினேன். அதற்கு ஆகும் தொகை வருடத்திற்கு பத்து டாலர்கள். இந்த பத்து டாலரினை கட்டுவதற்கு நான் செய்த கூத்துகள் கொஞ்சம் நஞ்சமல்ல. எனக்கென இருக்கும் கார்டானது விசா கார்ட். அதனை டெபிட் கார்ட் எனவும் சொல்லலாம். இந்த இணையதளத்தினை ஆரம்பிக்கும் நேரம் தான் அப்பாவிற்கு அவர் வேலை பார்க்கும் அலுவலகத்தில் ஸ்டேட் பாங்க் ஆஃப் இந்தியாவின் க்ரெடிட் கார்ட் ஒன்று கொடுத்தனர்.

கணக்கர் பிள்ளையாக இருந்து கொண்டு இது நாள்வரை இது இரண்டிற்கும் வித்தியாசம் தெரியாமல் இருந்து வந்திருக்கிறேன். அப்போது தான் அப்பா சொன்னார் அகௌண்டில் பணம் இருந்து அதனை எடுத்தால் அது டெபிட் கார்ட். அவர்களே உன்னை செலவு செய்ய வைத்து கடனாளியாக்கினால் அது க்ரெடிட் கார்ட் என. இந்த சந்தேகம் கூட எதற்கு வந்ததெனில் அமேசானில் ஒரு நூலினை வாங்கலாம் என பல மணி நேரம் முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தேன். என் கார்டினை அது ஏற்றுக் கொள்ளவேயில்லை. இந்த நிலையில் தான் நான் இணையதளத்தினை ஆரம்பிக்கும் நாள் வந்தது. அதற்கும் என் கார்ட் செல்லுபடியாகவில்லை. என் நண்பர்களின் கார்ட் எல்லாம்  வேலை செய்தது எனதோ ஏ.டி.எம்மில் மட்டும் வேலை செய்கிறது. இது சதியா விதியா என்பதே அறிந்து கொள்ள முடியாமல் இருந்தேன். அப்பாவின் கார்டின் மூலம் பணம் செலுத்தி எனக்கான டொமைனினை வாங்கியாயிற்று.

இணையதளமாக மாற்றிய பின்னும் எப்போதும் இருப்பது போலவே இருக்க வேண்டுமா என அமைப்பினை மாற்ற நினைத்தேன். எனக்கு இருக்கும் ஒரே வெளி என் இணையதளம் தான். அதனை நான் அழகாக வைக்கவில்லையெனில் பிறகு யார் அதனை பராமரிப்பார்கள் என எனக்கிருக்கும் டெக்னிக்கல் நண்பன் கமலக்கண்ணனிடம் சென்றேன். ராப்பகலாக மன உளைச்சலினை கொடுத்து புதிதாக ஒரு டிசைனினை பதிவிரக்கம் செய்து அதனை இணையதளத்தில் பொருத்தினோம். அது எனக்கு ஆகப்பிடித்ததாக இருந்தது. காரணம் அதன் முகப்பில் ஒரு ஸ்லைட்ஷோ ஓடிக் கொண்டிருக்கும். அதில் ஒவ்வொன்றும் ஒவ்வொரு தலைப்பில் எழுதுவதை குறித்தது
பறவை - கிமு பக்கங்கள்
கண்கள் - என் பக்கங்கள்
புத்தகம் - புழுவாகிய நான்
திரைச்சுருள் - ஒளி சொல்லும் கதைகள்
சாரு நிவேதிதா - I AM KRISHNA CHA
இதனை சாதாரணமாக இல்லாமல் ஒவ்வொன்றும் எப்படி எப்படி ஸ்லைட் ஆக வேண்டும் என அவன் சிந்தித்து அழகாக அமைத்துக் கொடுத்தான். அப்படி அழகாக செய்து கொடுத்த அவன் ஒரு விஷயத்தினை என்னிடம் சொல்லவில்லை. அது என்ன என சொல்கிறேன்.

இதனை நான் முகநூலின் மூலம் அனைவரிடமும் சொன்னவுடன் விஜயபாஸ்கர் மற்றும் கல்பனா என என் இரு நணபர்கள் கூகிள் குரோமில் உனது இணையதளம் திறக்கவேயில்லை என சொன்னார்கள். விஜய் பிறகு சொல்லவில்லை. ஆனால் மற்றவருக்கு அந்த பிரச்சினை இருந்து ஒண்டே இருந்தது. இதனை நண்பனிடம் சொன்னேன். பாவம் அவனுக்கு நேரமில்லை. இவர் ஒருவர் நேரடியாக சொல்லிவிட்டார் ஆனால் இவரைப்போலவே சொல்லாமல் சிலர் இருப்பின் ?

இப்படியெல்லாம் கேள்விகள் தோன்றினாலும் என் கவனம் முழுக்க எப்படி இணையத்தினை பிரபலப்படுத்துவது என்பதில் தான் இருந்தது. அப்போது எனக்கு நிர்மல் மற்றும் வா மாணிகண்டன் மூலமாக சில உதவிகள் கிடைத்தது. முதலில் வா மணிகண்டன். இவரின் இணையதளத்தில் தமிழ்வெளி என ஒரு சின்னம் இருந்தது. அதில் தம் இணையதளத்தினையோ பதிவுதளத்தினையோ பதிவு செய்து வைத்தால் அதனை இன்னமும் சிலர் வாசிப்பார்கள் என. நானும் பதிவு செய்தேன். அதற்கு அவர்களிடம் இருக்கும் சின்னத்தினை என் இணையதளத்தில் வைக்க வேண்டும். நானும் வைத்தேன். இப்போது கூட எனது இணையதளத்தில் நீங்கள் இதனை காணலாம்.

அதே நிர்மலின் மூலமாக நான் சென்றது தமிழ்மணம் என்னும் இணையதளம். அதில் இணையதள எழுத்தாளார்களுக்கெல்லாம் போட்டிகள் வைக்கிறார்கள். அதனால் பதிவு செய்யலாம் என நினைத்தேன். நானும் பதிந்தேன். அங்கும் தமிழ்மணத்தின் சின்னத்தினை என் இணையதளத்தில் வைக்க வேண்டும். இங்கோ அதற்கான செய்முறை சற்று மாறுபட்டது. விளக்குகிறேன்.

ஒவ்வொரு இணையதளத்திற்கும் பதிவுதளத்திற்கும் template என்ற ஒன்று இருக்கிறது. இதனை விளக்க சின்ன உதாரணம். வீடு கட்டுகிறோம் என வைத்துக் கொள்வோம். கட்டுவதற்கு முன் கணினியின் சில மென்பொருள்கள் மூலமாக அதன் டிசைனினை ப்ரோக்ராமாக போடுவர். அதே போல் தான் இணையதளம் எப்படி காட்சியளிக்க வேண்டும் என்பதற்கான முறை. அந்த டிசைன் தான் template. அதன் ப்ரோக்ராம் தான் html. இந்த ப்ரோக்ராமினை வெட்டி தமிழ்மணத்தில் இருக்கும் ஒரு பெட்டியில் ஒட்ட வேண்டும். அப்படி ஒட்டி அளி எனும் பொத்தானை அமுக்கினால் அதுவே சின்னத்தினை வைத்துக் கொள்ளும். பிறகு மீண்டும் அதனை எனது இணைதளத்துடன் இணைக்க வேண்டும். இதையே தான் நானும் செய்தேன். விளைவு! இணையதளமே கந்தல் கோலமாகிவிட்டது. வார்த்தைகள் அப்படியே கொட்டியது போல பக்கங்கள் நீண்டும் அடர்த்தியாகவும் எனக்கே அசிங்கமாகவும் தெரிய ஆரம்பித்துவிட்டது. இப்படி செய்வதற்கு முன்பே முன்பிருந்த templateஇனை ஒரு பிரதி வைத்திருந்தேன். அதனை மறுபடியும் இட்டாலும் என் இணையதளம் முன்பு இருந்தது போல் வரவில்லை. மிகுந்த மன உளைச்சலுக்கு ஆளானேன். எனக்கு கண்களில் கண்ணீரே வந்துவிட்டது. அப்போதென ஒருத்தி பிறந்தும் விட்டாள். எனக்கு ஏன் வாழ்த்து சொல்லவில்லை என தோழி கத்த நானும் உண்மையினை சொன்னேன். ஒரு இணையதளத்திற்கா என ஆரம்பித்தாள். எனக்கு கோபம் அதிகமாக வந்தது. என்ன ஆனாலும் பரவாயில்லை என பிறந்த நாள் பரிசாக அவளை திட்டிவிட்டேன். எனக்கு வருத்தமாகத் தான் இருந்தது. அவள் என் ஒரு எழுத்தினை கூட வாசித்ததில்லை. நான் எப்படி எழுதுவேன் என்பது கூட அவளுக்கு தெரியாது. ஒரே ஒரு முறை வாசிக்கச் சொன்னாள் ஆனால் அதற்குள் தூங்கிவிட்டாள். பிறரின் கவிதைகளை அவள் எனக்கு வாசித்து காண்பிப்பாள். நான் நன்றாக இருக்கிறது என ஜால்றா அடிக்க வேண்டும். என்னைப்பார்த்தால் அவளுக்கு எப்படி தெரிகிறது என்பதனை யூகிக்க முடியவில்லை. நான் இந்த இணையதளத்தில் இதுவரை தொண்ணூறிற்கும் மேல் கட்டுரைகளை எழுதியிருக்கிறேன். இது என்னைத் தவிர யாராலும் எழுத முடியாது எனவும் சொல்லுவேன். அனைத்தும் என் சொந்த அனுபவங்கள். இவளாவது பரவாயில்லை ஒன்றுமே வாசிக்காமல் ஆரம்பத்திலேயே முடிவினை காட்டி பிறந்த நாள் என்பதினால் சீற்றம் கொண்டாள். இன்னுமொரு தோழி தன்னுடைய எத்தனையாவது காதலன் எனத் தெரியவில்லை அவனிடம் என்னைப்பற்றி - அவனுக்கு தன் கதைகளை வாசித்தால் போதும். அப்படி வாசிப்பவர்களிடத்தில் மட்டுமே நட்பு பாராட்டுவான் என சொல்லியிருக்கிறாள். இது அவர்களுக்கிடையில் இருந்த ஊடலின் போது அவன் எனக்கு சொன்னது. மேலும் சிலரிடம் கட்டாயத்தால் மட்டுமே என் கதைகளை வாசிப்பதாய் சொல்லியிருக்கிறாள். அவள் மீது நான் மான நஷ்ட ஈடு வழக்கு கூட தொகுக்கலாம். நான் விரும்பவில்லை. என்னை, என் எழுத்தினை பிடிக்கவில்லையென்றால் தயவுசெய்து வாசிக்காதீர்கள். நான் மனிதநேயமற்ற ஜடமல்ல. எழுத்தினை வாசிக்காதவர்கள் கூட எனக்கு நண்பர்களாக இருக்கிறார்கள். இவர்கள் நினைப்பதெல்லாம் பார்க்கும் போது இவர்கள் இல்லையெனில் என் எழுத்தினை சீந்த நாதியில்லை என்பது போல் இருக்கிறது. அப்படி பயத்தில் இருந்தவன் தான். இப்போது என்னிடம் இணையதளம் இருக்கிறது. இன்று என்னை வயதினை வைத்து வாசிக்காமல் இருப்பவர்கள் கூட சில காலம் கழித்து வாசிப்பார்கள். அப்போது இந்த சமூகம் தெரிந்து கொள்ளும் என் கட்டுரைகள் எவ்வளவு ஆழமானவை என.

மேலும் தங்களுக்கு இது இணையதளமாக இருக்கலாம். எனக்கோ கிமு பக்கங்கள் என் உற்ற நண்பன். என் நிழல். என் உருவத்தினை வாழ்க்கையினை நிழலில் எழுதிக் கொண்டிருக்கிறேன். அப்படிப்பட்ட கருவுலத்தினை நானே தமிழ்மணத்தின் மீதிருந்த ஆசையினால் சிதைத்துவிட்டேன். எனக்கு என் மீதே அத்தனை வெறுப்பு வந்தது. இரவு முழுக்க தூக்கமில்லை. தூக்கமின்றி  விழிகளுடன் கல்லூரி சென்றேன். அதே டெக்னிக்கல் நண்பனிடம் கேட்டால் அப்போது அவன் சொன்னான் இது எடுக்க ஃப்லாஷ் ப்ளேயர் தேவை மட்டுமில்லாமல் இதில் ஸ்லைட்ஷோ இருப்பதால் நேரமெடுக்கும் என. உடனே வேறு ஏதாவது சிம்பிளாக வைக்கலாம் என அவனிடம் கேட்டேன். அடுத்த மன உளைச்சல் ஆரம்பமானது. அவனின் கணினி சரியில்லை என சர்வீஸ் செய்ய கொண்டு செல்லப்பட்டிருக்கிறது என்றான்!

என்ன செய்ய என தெரியாமல் நாமே செய்யலாம் என களத்தில் இறங்கினேன். அப்போது எனக்கு உதவியவர் நிர்மல். அவரின் முகநூல் சாட் வழி உதவியினாலேயே இந்த புது வடிவமைப்பினை என்னால் வைக்க முடிந்தது. அவருக்கு என் கோடி நன்றிகள். இந்த உதவி செய்தாரே என்பதனால் இதனை சொல்லவில்லை. நானும் அவரும் மேற்கொள்ளும் சாட்களை பெரியவனானதும் நிச்சயம் புத்தகமாக போட வேண்டும் என ஆசைப்படுகிறேன். எழுத்து சார் எனக்கிருக்கும் உற்ற நண்பர் இருவரில் ஒருவர் நிர்மல்.

இறுதியாக என் சகவயதில் இருந்து கொண்டு என்ன தூற்றும் அனைவரிடமும் சொல்கிறேன் நீங்கள் செய்யும் அல்லது சொல்லும் ஒவ்வொரு அவதூறுகளையும் என் எழுத்து முறியடிக்கும். நிச்சயம் உலகமறிய ஒரு எழுத்தாளனாக அறியப்படுவேன். இப்போதைக்கு எனக்கு நான் எழுத்தாளனே!

இந்த படத்தினை நேற்று முன் தினமே நான் பார்த்துவிட்டேன். இரவு வெகுநேரம் கழித்து தான் படம் முடிந்தது. அதன்பின் காலை எழுந்திருக்க வேண்டுமே என தூங்கி இன்று எழுதலாம் என முடிவெடுத்தேன். ஆனால் அதற்குள் les miserables படத்தினை எழுத வேண்டியதாய் போயிற்று.

இந்தப்படத்தினை பற்றி நான் அறிந்த போது பதினொன்றாம் வகுப்பு படித்துக் கொண்டிருந்தேன். யாராகினும் இந்த படத்தின் பேச்சினை எடுத்தால் நமட்டு சிரிப்பு சிரிப்பார்கள். இந்த யாராகினும் என்பது வீட்டில் பதினொன்றாம் படிக்கும் போது தனியறை கொடுக்கப்பட்ட என் நண்பர்கள் அல்லது அம்மா அப்பா இருவரும் வேலைக்கு செல்லும் வீட்டில் இருக்கும் என் நண்பர்கள். பொறுமை தாங்காமல் ஒரு நாள் அப்படி அந்த படத்தில் என்ன தான் இருக்கிறது என கேட்டுவிட்டேன். அவர்கள் காமக் கதைகளாக சொன்னார்கள். அப்போது ஏற்றுக் கொள்ளும் வகையில் இருந்தது அக்கதைகள். இப்பொது அஃதாவது படம் பார்த்த போது அவர்கள் சொன்னது எனக்கு அருவருப்பாக இருக்கிறது.

சமீபத்தில் நான் எழுதிய கட்டுரை எக்ஸைலும் கறுப்பு அன்னமும். இந்த கடுரையில் black swan திரைப்படத்தினை சிலாகித்து எழுதியிருப்பேன். அதில் நான் குறிப்பிட்டிருக்கும் விஷயம் அல்லது  கேட்கப்பட்டிஉந்த கேள்வி ஒரு உணர்ச்சியினை பண்டமாக்குகிறோம் எனில் அதனை செய்பவனுக்கு அந்த உணர்ச்சி மரக்க வாய்ப்பிருக்கிறதல்லவா ? இந்தக் கேள்வியினையே கதையின் கருவாக மாற்றினால் ? இந்த உணர்ச்சியினை பண்டமாக்குவது என்பது ஒரு முறை அல்லது வாசிப்பவனுக்கோ பர்வையாளனுக்கோ தெரியப்படுத்தாத, தெரியபடுத்தமுடியாத ஒரு வாதை. இந்த வாதையினை ஒரு திரைப்படம் மூலமாக சொல்ல வேண்டுமெனில் அதனை மீண்டும் ஏதேனும் ஒரு பண்டத்திற்குள் செலுத்த வேண்டும். அதனை மீடியம் என்றும் சொல்லலாம். திரைப்படம் என முடிவெடுக்கும் போது இந்த மீடியமும் ஒரு பெரும்பங்கினை வகுக்கிறது. எப்படி எனில் இரண்டு வகையறாக்களாக சொல்ல வேண்டும். இயக்குனரே கதையினை எழுதுவது மற்றொன்று இரண்டும் வெவ்வேறு ஆட்களால் செய்வது. ஒவ்வொரு கதைக்கும் மூலக்கரு ஒன்று இருக்கிறது என சொல்லியிருக்கிறேன். அனைத்து கதைகளிலும் இது இருக்கிறது. அப்படி இருப்பதை ஜனரஞ்சகமாக மாற்றுவது இயக்குனர் மட்டுமே செய்யக் கூடிய ஒன்று. இது மிகவும் கடினமெனில் கதை எழுதுபவரும் இயக்குனரும் வெவ்வேறு ஆட்களாக இருப்பதில் தான். ஒரு நாவலிலிருந்தோ அல்லது உண்மைக்கதைகளிலிருந்தோ எடுக்கப்படும் படங்கள் தான் மிகக் கடினமானவை. காரணம் அந்த கதைகளை இயக்குனர் வெகு சீக்கிரத்தினில் புரிந்து கொள்ள முடியும். அதை தன்னைப் போல் அனைவரும் புரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்பது அவரது கடமைகளுள் ஒன்று. அதற்கு அந்த கச்சாப்பொருளினை ஏதேனும் ஒரு மீடியம் கொண்டு ஜனரஞ்சகமாக மாற்ற வேண்டும். அது மட்டும் சரியான அளவில் அமைந்து விட்டால் நிச்சயம் இயக்குனர் தன் முழுத் திறமையினை கொடுத்துவிட்டார் என்பதே அர்த்தம்.

இதிலும் கடினமானது மிகப்பெரிய நாவல்களினை படமாக்குவது(Lord of the rings, harry potter, les miserables. . .போன்று). இந்த படமும் ஒரு நாவலினை தழுவியே எடுக்கப்பட்டது. நாவலும் அதிகம் விற்கப்பட்ட ஒன்றே. நிறைய பேர் காமத்தினை சொன்னார்களே எனப் பார்த்தால் படம் எனக்கு துளிக்கூட காமத்துவ உணர்வினை தரவில்லை.



இந்த படத்தினை ஒரு protogonist பற்றிய படம் என்றே நான் சொல்ல நினைக்கிறேன். அதற்கு கதையினை சொல்ல வேண்டும். க்ரனௌலி என்பவன் தான் ஹீரோ. அவலமாக பிறந்து அனாதை இல்லத்தில் வளர்ந்து ஒரு தோல் தொழிற்சாலையில் வேலைக்கு சேர்கிறான். அவனுக்கு அபரிமிதமான சக்தி ஒன்று இருக்கிறது. நுகர்வது. இதனை மட்டும் தனியே எழுத ஆசைப்படுகிறேன் அதனை பின் சொல்கிறேன். அவன் எத்தனை தொலைவில் இருந்தாலும் அதனை நுகர்ந்து கொள்ள முடியும். அப்படிப்பட்ட அவனுக்கு பெண்களின் உடலில் ஏதோ ஒரு மணம் இருக்கிறது என்பது யூகம். அதனால் அதனை நுகர்ந்து கொண்டே செல்கிறான். அப்படி செல்லும் போது சம்பவமாக நுகர்ந்து கொண்டே சென்ற பெண்ணின் மரணம் நிகழ்கிறது. அதன் பின் மணம் இல்லை. அப்போது தான் மணத்தினை சேமிப்பது எப்படி என சிந்திக்க தொடங்குகிறான். ஒரு பெர்ஃப்யூம் தயாரிப்பவரிடம் வேலைக்கு சேர்கிறான். அவரிடம் கற்றுக் கொள்ள பார்க்கிறான். ஆனால் அது அவனுக்கு போதவில்லை. க்ராஸ் என்னும் ஊரிற்கு செல்கிறான். பாதுகாக்க ஒரு மேம்பட்ட வழி அங்கு இருக்கிறது என்பதனை அறிந்து. அந்த வழியினை வைத்து பெண்களிடம் மணத்தினை எடுக்கப்பார்க்கிறான். அவர்கள் ஒத்துழைக்க மறுக்கவே கொலை செய்கிறான். தொடர் கொலைகள் ஆகிறது. அவன் ஏற்கனவே வேலை பார்த்த இடத்தில் பன்னிரெண்டு விதமான பெர்ஃப்யூம்கள் இருக்கிறது எனவும் பதிமூன்றாவது ஒன்று தேவை ஆனால் அது இல்லை எனவும் சொல்கிறார். இவன் அதனை தயாரிக்கிறானா ? அந்த பெர்ஃப்யூமில் என்ன இருக்கிறது ? தொடர் கொலைகள் நிறுத்தப்படுகிறதா ? அவன் பிடிபடுகிறானா என்பதே கதையின் முடிவு.

இப்படத்தின் இயக்குனர் டாம் ட்வைகனர். அவரின் படைப்புகளில் எனக்கு இது இரண்டாவது அனுபவம். முதல் அனுபவம் ரன் லோலா ரன். அந்த படத்தில் தன் கருவினை அத்தனை தூரம் போட்டு கலக்கி பார்வையாளனை குழப்பி எடுத்திருந்தாரே இதில் இல்லையா என எனக்கு சந்தேகம் இருந்தது. ஆனால் இது இன்னமும் மாறுபட்ட விஷயங்களை தன்னுள் கொண்டுள்ளது. கதையின் வகையில் பார்த்தோமானால் இப்படத்தில் ஆழ்ந்திருக்கும் விவாதங்களை நம்மால் புரிந்து கொள்ள முடியாது. கதையானது கொலைகள் தொடர்ந்து நடப்பதால் அதன் த்ரில்லரிலேயே பார்வையாளன் இருந்துவிடுவான். இதன் ஊடாக ஏற்படுத்தும் விவாதம் மனிதர்களின் தோலில் மணம் இருக்கிறதா இல்லையா என்பது. இந்த சந்தேகம் அல்லது விவாதம் நம்மை ஆழ்ந்து அழகாக உள்ளே கொண்டு செல்கிறது.

காது கேளாதோர் கண் தெரியாதோர் போன்று குரைபாடுகளை கொண்டாடும் படங்களையே அதிகம் பார்த்து வந்ததனால் இப்படி அதிசய குணங்களை சித்தரிக்கும் படங்கள் எனக்கு ஆச்சர்யத்தினையே கொடுக்கிறது. இது போன்று புலன்களை மையமாக வைத்து எடுக்கப்படும் படங்களில் அதனை  வேறு ஒரு கதையாக மாற்றுவர். உதாரணம் வேண்டுமெனில் சொல்கிறேன். The eye என்றொரு படம் வந்தது. தமிழில் கூட அதனை  ‘அது’ என எடுத்தனர். இந்த படத்தில் கதை கண்ணினை மையமாக வைத்து நகர்ந்தாலும் இடையில் அந்த கண்ணின் சொந்தக்காரிக்கு இருக்கும் பின் கதை நடக்கும் கதை என எடுத்து செல்லப்படும். இப்படி தான் எடுக்க முடியுமா என எனக்கு வெகுநாட்கள் சந்தேகம் இருந்து வந்தது. மேலும் அப்படி எடுக்கப்படும் படங்களில் அந்த குறிப்பிட்ட புலன்கள் கதாபாத்திரத்தின் ஒரு பொருளாக மட்டுமே பார்வையாளனுக்கு காண்பிக்கப்படும். இப்படத்திலோ அது முற்றிலும் உடைக்கப்பட்டிருக்கிறது. இப்படத்தில் முக்கிய கதாபாத்திரமாக வருவது க்ரனௌலியின் மூக்கு தான்.

இதனை protogonist கதை என சொல்லியிருந்தேன். ஒரு முடிவினை அல்லது தன் குறிக்கோளின் முடிவினை தேடியே செல்பவரை protogonist என்பர். இப்படத்தில் அந்த வேடத்தினை தருவிப்பது க்ரனௌலியின் மூக்கு தான். இதனை அழகாக காட்டியிருப்பார் இயக்குனர். இந்த மணம் என்னும் விஷயம் இருக்கிறதா இல்லையா என தெளிவாக குழப்பி இருக்கிறது என்பதனை கடைசியாக காட்டியிருப்பார். ஆழ்து கவனியுங்கள் என்பது என் வேண்டுகோள்.

க்ரனௌலி மிகக் கொடூரனாக காட்டப்படுகிறான். அந்த மூர்க்க அமைப்பெல்லாம் நறுமணத்தினை பிடிப்பதற்கு. அவனுக்கு இருக்கும் ஆசையெல்லாம் அனைத்தினையும் நுகர வேண்டும் என. ஆனால் அதனை பதப்படுத்த தெரியவில்லை. இந்த பிரச்சினையில் அவன் கொள்ளும் வேதனை. அதனை எப்படி பதப்படுத்துவது என தேடி தேடி செல்கிறான். அப்படி அறிந்து கொண்ட பின் பெண்ணின் உடலை ஏதோ பொருள் போல தன் தேவையினை தீர்த்து அவளை விட்டெறிகிறான். உருவம் உயிரற்று சதையாகிறது போன்றதெல்லாம் அவன் உணருவதேயில்லை. இதில் முக்கியமான விஷயம் அவன் யாரையும் கற்பழிப்பதில்லை. முயற்சிக்கக் கூட இல்லை.

சோர்பா தி க்ரீக் என்னும் நாவலினை பற்றி எழுதியிருந்தேன். அதில் சொல்லப்படும் ஒரு விஷயம் ஒரு விஷயத்தினை ஆசைப்படும் போது அதனை ஆசை தீர உண்டுவிட்டால் அனுபவித்துவிட்டால் அதன் ஆசை போய்விடும் என்பதே அது. இங்கோ இவனும் அதனையே வேறு விதமாக செய்கிறான். அல்லது செய்வது போல் காட்டப்படுகிறது. மேலும் ஆரம்பத்தில் எக்ஸைலும் கறுப்பு அன்னமும் என்னும் படத்தின் லிங்கினை கொடுத்திருந்தேன். அது எதற்கெனில் அவன் ஒரு படைப்பாளி. படைப்பாளி ஒரு படைப்பினை பலர் முன் சமர்ப்பிக்கும் போது அது சில தாக்கத்தினை அனுபவிப்பவர்களிடம் ஏற்படுத்தும். இந்த தாக்கமானது உணர்வுரீதியானது. ஆக உணர்வினை கதையாக்கி படைப்பாளி படைப்பில் வைத்திருக்கிறார் என சொல்லலாமா ? அப்படி உணர்ச்சிகளை பண்டமாக்கும் போது அது படைப்பாளிக்கு மரத்து போக வாய்ப்பிருக்கிறதல்லவா ? இந்த வாய்ப்பு தான் இங்கே பூதாகாரமாக இருக்கிறது. அது என்ன படைப்பு அதன் தாக்கம் என்ன என சொன்னால் படத்தின் மூலமும் திருப்பமும் அறுபட்டுவிடும். அதனால் பார்த்து தெரிந்து கொள்ளுங்கள். முக்கியமான விஷயம் படத்தில் கடைசி காட்சி அவ்வளவு உருக்கமாக எடுக்கப்பட்டிருக்கும்.


இதில் காட்டப்படும் ஃப்ரான்ஸ் உண்மையில் பிரமிக்க வைக்கிறது. நான் சாருவின் நூல்களில் அதிகம் ஐரோப்பா கண்ட நாடுகளை வாசித்திருக்கிறேன். அந்த சுத்ந்திரங்களெல்லாம் ஒரு புரட்சியினால் வந்திருக்கக்கூடும் என நினைக்கிறேன். பழைய ஃப்ரான்ஸ் எப்படி இருக்கும் என்பதனை இப்படத்தில் பாருங்கள். படம் முழுக்கவே செட் என்று தான் நினைக்கிறேன். நம்மால் யூகிக்க முடியாதபடி அமைத்திருக்கிறார்கள். முக்கியமாக ஒரு பாலத்தின் மேல் வீடுகள் இருப்பது போல் வருவது. அதன் போட்டொ கிடைக்கவில்லை. அதனால் வேறு ஒன்றினை போட்டிருக்கிறேன்.

அடுத்து இசை. இப்படத்தில் இசை அந்த நுகரும் திறனுக்கே இருக்கிறது. அந்த நுகர்ச்சிக்கு நாற்றத்திற்கும் வாசனைக்கும் வித்தியாசம் தெரியவில்லை. அதற்கு தேவையெல்லாம் ஒரு புது நறுமணம். அதை தேடும் போதும் நுகரும் போதும் அதற்கு உருவம் கொடுப்பது போல அருமையாக இசையினை காட்சிப்பேழையில் சேர்த்திருக்கிறார்.


இப்படத்தில் எனக்கு குறைகள் எனப்படுவது கதை சொல்லும் முறை. கதாபாத்திரங்களினை பேச விடாமல் கதை சொல்லி மறைமுகமாக சொல்வது போல் வருகிறது. இந்த உரையினை சற்றும் எதிர்பாராமல் இருந்ததினால் கூட இருக்கலாம். அடுத்து அருமையான விஷயம் கதையின் நாயகன். நாயகன் என சொல்லுவதைவிட மூக்கிற்கு தேவையான உதவியினை செய்யும் அடிமை போலத் தான் சித்தரிக்கப்பட்டிருக்கிறார். எந்த சிந்தனையும் இல்லாமல் ஒரு சைக்கோவினை போல மூக்கினை மட்டுமே பிரதானமாகவேண்டும் என்னும் குறிக்கோளில் அழகுற  செய்திருக்கிறார். எத்தனை முறை பார்த்தாலும் அலுக்காது என்பதே கடைசியாக சொல்ல வருவது. அத்தனை இன்பம் தரக்கூடிய திரையனுபவம் கிடைத்தது.

படத்தின் டிரைலர் - க்ளிக்கி பார்க்கவும்.

க்றிஸ்டோபர் நோலனுக்கு பிறகு என்னை அதிகம் ஈர்த்தவர் டாம் ட்வைக்னர் தான். திரைக்கதையின் மூலம் கதை சொல்லுதலை அழகுற வேறுவிதமாக சொல்லுகிறார்கள் இருவரும். எனது பட்டியலில் அடுத்து எந்த இயக்குனரோ. . ..

சிறுவயதில் சிவகவி என்றொரு படம் பார்த்திருக்கிறேன். அது பி.யு சின்னப்பா நடித்த படம். அந்தப்படத்தில் நாற்பதிற்கும் மேற்பட்ட பாடல்கள் இருக்கிறது. ஏன் படமே பாடல்களால் நிறைந்தது எனவும் சொல்லலாம். அது கட்டாயத்தின் காரணமாக நான் பார்த்தது. இன்று நான் பார்த்த Les Misérables நான் ஆசைப்பட்ட அப்படியொரு திரைப்படம்.

இந்த படத்தினை பார்க்க நண்பனை அழைத்து அவன் வெளியே செல்லும் வேலை என்று சொல்லி அதன்பின் மறுபடியும் அவன் படத்திற்கு வந்தான். எனக்கும் அவனுக்கும் தனித்தனி இடங்களில் தான் சீட்டுகள் கிடைத்தது. முக்கால் தியேட்டர் நிரம்பியது. அவனுக்கருகில் ஒரு ஜோடி. மேலும் படத்திற்கு டிக்கெட் கொடுக்கும் போது பதினெட்டுக்கு உட்பட்டவர்கள் இப்படத்தினை பார்க்கக் கூடாது எனப் போட்டிருந்தனர். எனக்கு ஆச்சர்யமாக இருந்தது நான் தமிழ்நாட்டில் தான் இருக்கிறேனா என்று. படம் ஆரம்பித்த பிறகு தான் எனக்குள் ஆச்சர்யமும் பலருக்கு வெறுப்பும் ஏற்பட தொடங்கியது. ஒரு படத்திற்கு செல்கிறேன் எனில் அது மற்ற படங்களை காட்டிலும் கருவினை தவிர்த்து எடுக்கப்பட்ட விதத்தில் எப்படி மாற்றத்தினை கொண்டிருக்கிறது என்பதையே கவனிப்பேன். அந்த வகையில் இது முற்றிலும் மாறுபட்ட திரைப்படம். அது என்ன எனில் இப்படத்தில் வசனம் கிடையாது. முழுக்க முழுக்க பாடல்கள் மட்டுமே. பேசும் போது பாடிக் கொண்டே தான் தங்கள் கருத்துகளை தெரிவிக்கின்றனர்.

பலருடைய வெறுப்பினை இப்படம் சம்பாதிக்க காரணமும் அது தான். காரணம் முக்கால்வாசி பேர் அதனை காதல் படம் என போஸ்டரில் போட்டிருக்கிறதே என வந்திருந்தனர். படம் பார்க்காமல் அழைத்து வந்திருந்த ஆளிடம் கடலை போடும் போது கேட்டது. இது ஒரு பிரச்சினையாக இருந்தது ஏனெனில் படம் முழுக்க முழுக்க பாட்டு என்பதினால் தியேட்டரில் படத்தினை பிடிக்காமல் அநேகம் பேர் பேச ஆரம்பித்துவிட்டனர். எனக்கோ ஆங்கிலம் அரைகுறை இதில் அருகிலேயே ஒருவன் சத்தமாக பேசிக் கொண்டிருந்தால் நான் எப்படியையா படாம் பார்ப்பது ? இருந்தும் எப்படியோ கவனித்தேன். ஆரம்பத்தில் சிவகவி படத்தினை குறிப்பிட்டிருந்தேன். சின்னப்பா கிட்டபா காலத்தில் நாடக சினிமா திரை சினிமாவாக பரிணாமத்தினை கண்டுகொண்டிருந்தது. அப்போது அவர்கள் அதிகம் பயன்படுத்தியது பாடல்களை தான். அதன்பின் தான் வசனங்கள் அதில் புகுந்து பின் பாடல்கள் வசனங்களுக்கிடையில் புகுந்து இப்போது தமிழ்ச் சினிமாவில் பாடல்கள் வசனங்களுக்கிடையில் செத்துக் கொண்டிருக்கிறது. இதனை இங்கு ஏன் சொல்கிறேன் எனில் தமிழில் இப்படியெனில் ஆங்கிலத்தில் அல்லது தமிழினை தவிர இருக்கும் மொழிப்படங்களில் இந்த புரட்சி சற்று முன்னமேயே நடந்திருக்க வாய்ப்பு இருக்கிறது. இவையனைத்தும் என் யூகம் மட்டுமே. ஏனனில் இணையத்தினில் எதனையும் தேடாமல் படம் பார்த்து வந்து சாப்பிட்டு இந்த கட்டுரையினை இப்போது எழுதிக் கொண்டிருக்கிறேன்.


இது தான் நான் தியேட்டரில் கண்ட முதல் அவார்ட் ஜெயித்த உலக சினிமா. உன்னதமான அனுபவத்தினை எனக்கு கொடுத்தது இப்படம். இது இரண்டு விஷயங்களை தழுவி எடுக்கப்பட்டுள்ள படம். ஒன்று இதே பெயரினை கொண்டுள்ள விக்தோர் யூகோ எழுதிய நாவல். அது மிகப்பெரிய நாவல். அடுத்து அதே பெயரில் இருக்கும் ஒரு இசை. ஆக இதன் இயக்குனருக்கு இரண்டு மூலத்தினை சிதைக்கக் கூடாது என்பது போல பெருங் கடமை சுமத்தப்பட்டிருக்கிறது.

கதை என சொல்ல வேண்டுமெனில் அது மிக நீண்டது. பதினெட்டாம் நூற்றாண்டில் ஆரம்பித்து பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் வழியே கதை செல்கிறது. ஷான் என்பவன் அடிமையாய் இருக்கிறான். அவனுக்கு பரோலில் வெளியே செல்ல அனுமதி அளிக்கப்படுகிறது. அப்படி செல்பவன் ஒரு இடத்தில் திருடுகிறான். அப்போது அவனுக்கு அன்பினை பற்றி உபதேசம் அளிக்கப்படுகிறது. அதனால் மனமுடைந்தவன் திருந்தி வாழ்கிறேன் என பரோல் கடிதத்தினை கிழிக்கிறான். புது வாழ்க்கையினை தொடங்குகிறான். ஆனால் அவனை எப்படியாவது பிடிக்க வேண்டும் என ஜாவர்ட் என்னும் போலீஸ் துரத்துகிறார். இது ஒரு கதை. மற்றொன்று அப்படி தப்பி சென்று பதினெட்டு ஆண்டுகளுக்கு பிறகு ஸ்வெட்டர் நெய்யும் ஒரு இடத்தில் முதலாளியாக இருக்கிறான். அங்கிருந்து ஒரு பெண் சில சூழ்ச்சிகளால் வெளியே அனுப்பப்படுகிறாள். அவள் தவறான வழிமுறைகளால் வதைகளை அனுபவித்து பணம் சம்பாதிக்கும் போது ஷான் அவளை காப்பாற்றுகிறான். அவளோ தன் குழந்தை கோசட்டினை காப்பாற்று என சொல்லி இறக்கிறாள். அவளின் குழந்தை திருட்டு தம்பதிகளின் வீட்டில் வேலைக் காரியாய் இருக்கிறது. அந்த குழந்தையினை காப்பாற்றி அவன் வளர்க்கிறான். அவளுக்கு ஒரு காதல் ஏற்படுகிறது. அந்த காதலன் அடிமைகளை காப்பாற்ற போராடும் புரட்சியாளன். இந்த சிக்கல்களெல்லாம் முடியும் இடத்தில் இக்கதையும் முடிந்துவிடுகிறது.

இந்த படம் முடிந்து வரும் போது சமீபமாக கருந்தேள் எழுதியிருந்த பாலுமகேந்திராவின் “வீடு” பற்றிய கட்டுரையில் ஒரு விஷயத்தினை குறிப்பிட்டிருந்தார் அது தான் நினைவிற்கு வந்தது. விருதுகளை வாங்கும் அநேக படங்கள் அழுகை படங்களாக இருக்கிறது என. அதே தான் இங்கு. முழுக்க முழுக்க ஒரு சோகக் காவியம் தான் இப்படம். ஆனால் அப்படி சோகக் காவியத்தினை எடுப்பது அவ்வளவு சாதாரண விஷயம் கிடையாது.

சோகக் கதைகளின் வெற்றியேபார்வையாளன் கண்களிலிருந்து கண்ணீரினை வரவைப்பது தான். அதற்கு பார்வையாளனை படத்தினுள் கொண்டு செல்ல வேண்டும். இந்த படமோ அதனை தலைப்பிலிருந்தே தொடர்கிறது. மிஸரெபிள் எனில் சிறு துக்கங்கள். ஆக கரு சோகம் என தெரிந்து விட்டது. அந்த சோகம் கூட ஏக்கம் என்னும் வடிவில் தான் இப்படத்தில் இருக்கிறது. ஏற்கனவே நான் சொல்லியிருப்பது போல் ஒரு கதை வெற்றியடைவது அனைத்தும் அதன் கட்டமைத்தலில் தான் இருக்கிறது. கரு எதுவோ அதை நோக்கிய பயணம் தான் திரைப்படைப்பு. இந்த படத்தில் அதனை அழகாக இயக்குனர் செய்திருக்கிறார். எந்த கதாபாத்திரம் எடுத்துக் கொண்டாலும் அது ஏக்கத்தினை தன்னுள் கொண்டு புழுங்கிய வண்ணமே இருக்கிறது. இது நிச்சயம் பார்வையாளர்களை ஈர்க்கும் ஒரு திறன்.

மேலும் இப்படம் நடப்பது வேறு ஒரு நூற்றாண்டில் அதன் அமைத்தலை திரையில் காட்டியிருக்கும் விதம் மட்டும் எனக்கு சற்று முரணாக படுகிறது. அநேக இடங்களில் இது உண்மையல்ல செட் தான் என சாமான்யனே யூகிக்கும் வண்ணம் இருக்கிறது. இது மட்டுமே எனக்கு தெரிந்து இருக்கும் குறைபாடு.

அடுத்து இப்படம் சிறந்த இசை சார்ந்த திரைப்படம் என விருதினை கோல்டன் குளோபினில் வாங்கியது. இப்படத்தின் ஆணிவேரும் இசைதான். ஆனால் நான் குறிப்பிடுவது வசனம் இசை போல வருகிறதே அதை அல்ல. இதை சற்று விரிவாகவே சொல்ல வேண்டும். இப்படம் இரண்டு மூலத்தினை அனைவரிடமும் எடுத்து செல்கிறது. ஒன்று உள்மன சோகங்கள் அல்லது உணர்ச்சிகள் மற்றொன்று இசை. இந்த இசையினை அமைப்பது பொதுவாக காட்சிக்கு ஏற்றவாறு பார்வையாளனை உறங்க வைக்காத வண்ணம் ஏற்றி இறக்கி வைப்பர். சில சினிமாக்களை கூர்ந்து கவனித்தீர்களெனில் காட்சியில் ஒன்றுமே இருக்காது ஆனால் இசையின் தாக்கத்தினால் சீட் நுனியில் சென்று அமர்ந்திருப்போம். இந்தப்படமோ முழுக்க இசையினை வடிப்பது. அப்படி இருக்கையில் எப்படி இருக்க வேண்டும் ?

இந்தப்படம் ஆரம்பித்த முதல் இருபது நிமிடங்கள் எனக்கு இசை சுத்தமாக புரியவில்லை ஏன் இப்படி இருக்கிறது என யூகித்தேன். பிறகு தான் தெரிந்தது இப்படத்தில் போடப்பட்டிருக்கும் இசையானது முழுக்க முழுக்க கதாபாத்திரங்களின் மன உணர்ச்சிகளின் அதிர்வலைகளாய் இருக்கிறது. உதாரணம் புரட்சியாளர்கள் குட்டி போர் போல ஒன்றினை அரங்கேற்றுவார்கள் அப்போது போடப்படும் இசை போர்க்காக வேகமாக ஓடுகிறது என நினைத்தால் அதற்கேற்றாற் போல மன உணர்ச்சியினை ஏதேனும் ஒரு கதாபாத்திரத்தினில் இயக்குனர் வைக்கிறார். டக்கென இசையின் சொந்தக்காரனாக அந்த கதாபாத்திரம் உருவெடுக்கிறது. சரியாக சொல்லியிருக்கிறேனா என தெரியவில்லை ஆனால் இசை அவ்வளவு அற்புதமாக இருக்கும்.

அடுத்து ஹ்யூக் ஜாக்மேன். இப்படத்தின் கதாநாயகன். நடிப்புத் திறமையினை அப்படி வெளிக்கொணர்ந்திருக்கிறார் என்றே சொல்லுவேன். இவர் மட்டுமல்ல இப்படத்தில் வரும் அனைத்து கதாபாத்திரங்களும் நடிப்பில் அதீத சிரமத்தினை உணர்ந்திருப்பார்கள். ஏனெனில் அவர்கள் நிச்சயம் வேறு படங்களில் நடித்திருப்பர். அதில் யதார்த்த வாழ்க்கையினை போல வசனங்கள் பேசி முகபாவங்களை காட்டுவர். அதே இசை எனில் அதற்கான பாவங்கள் ரசிப்பதை போல இருக்கும். இங்கே இரண்டும் கலந்து இருக்கிறது. பாவனைகள் அனைத்தும் யதார்த்தமாகவும் வசனங்கள் அனைத்தும் பாடல்களாகவும் கொள்ளப்பட்டிருக்கும் விதம் மெய் சிலிர்க்க வைக்கிறது. எப்படி இவ்விரண்டினையும் சேர்த்திருப்பர் என்பதே என் சிந்தனையாக இருக்கிறது. இவரை தவிர சிறந்த துணை நடிகையாக ஆன் ஹாதவே விருதினை வென்றார். அவர் தான் ஷானின் கடையிலிருந்து வெளியே அனுப்பப்படும் பெண். அவளின் குழந்தையினை தேடியே அவர் செல்கிறார். இவரின் நடிப்பினை காட்டிலும் என்னை கவர்ந்தது அமாண்டா சேஃப்ரைடின் நடிப்பே.

இவர் படத்தில் கோசட் அடிமையாய் இருக்கும் திருடர்களின் வாரிசு. அவள் பெரியவளாகும் போது ஒருவனை காதலிக்கிறாள். அவனோ கோசட்டினை காதலிக்கிறான். அவளும் அவன் காதலினை ஏற்கிறாள். அப்போது இவள் கொடுத்திருக்கும் நடிப்பு மீண்டும் அந்த காட்சிகள் காண்பிக்கபட மாட்டாதா என்பது போல் என்னை ஏங்க வைத்தது.

பொதுவாக திரைப்படத்தினை பற்றி எழுதும் போது அதில் இருக்கும் திறன்களை எழுதுவேன் இப்படத்திலோ புகழ்ந்தே தள்ளிக் கொண்டிருக்கிறேன் என நினைக்க வேண்டாம். இப்படம் முதல் காட்சியிலிருந்து கடைசி காட்சி வரை புது முயற்சிகளை அதன் உச்சி வரை சென்று தருகிறது. அதுவும் இசை அதனை என்னால் எழுத முடியவில்லை. அப்படி ஒரு மென்மை.

இப்படத்தின் டிரைலரை க்ளிக்கி பார்க்கவும்.

இதைத் தவிர கோல்டன் குளோப்பில் நாமினேட் ஆன அல்லது வென்ற திரைப்படங்களை நான் பார்க்கவில்லை. இது ஒன்றே எனக்கு உன்னத அனுபவத்தினை கொடுத்திருக்கிறது என்றே சொல்ல நினைக்கிறேன். மொத்தத்தில் Les Misérables - an orgasmic melancholy.

Les miserables. இந்த படத்தினை தொடர் உலக சினிமா பார்ப்பவர்களாயினும் சரி தொடர்ந்து செய்திச் சானல்களை பார்ப்பவரளாயினும் சரி அறிந்து கொள்ளலாம். சமீபமாக கோல்டன் குளோப் விருது வழங்கப்பட்டது அல்லவா அதில் மூன்று அவார்ட்களை குவித்த திரைப்படம். மேலும் ஆஸ்கருக்கு சென்றிருக்கிறது இன்னும் பதில் தான் தெரியவில்லை. அதுவும் எட்டு ஆஸ்கருக்கு சென்றிருக்கிறது.

இப்போது அடுத்த விஷயம் இந்த வாரத்தின் ஆரம்பத்திலிருந்து ஏதாவது படத்திற்கு செல்வோம் வா வா என நண்பன் ஆசிப் அழைத்துக் கொண்டிருந்தான். நானோ யோசித்து சொல்கிறேன் வேலையிருந்ததனால் வருவதில் சந்தேகம் என சொல்லியிருந்தேன். இன்று யதேச்சையாக நயன்தாரா நான் இனி காமத்துவக நடிக்க மாட்டேன் என டைம்ஸ் ஆஃப் இந்தியாவில் போட்டிருப்பதால் அந்த செய்தித் தாளினை வாங்கினேன். அதில் தான் Les miserables படம் brookefields இல் ஓடுவதாகவும் அதுவும் ஒரே ஒரு ஷோ எனவும் போடப்பட்டிருந்தது. உடனே எந்த வேலையாயினும் போயேத் தீர வேண்டும் என முடிவெடுத்தேன்.

சினிமாவினை பற்றி யோசிக்கும் போது கோயமுத்தூர் எனக்கு ஆச்சர்யமே அளிக்கிறது. சேலத்தில் தமிழினை தவிர்த்து வேற்று மொழி படமெனில் தைரியமாக போய் முதல் நாள் படம் பார்க்கலாம். யாரும் வர மாட்டார்கள். இங்கு கோயமுத்தூரிலோ நான் dark night rises வெகு நாட்கள் கழித்து போனாலும் அங்கே கூட்டம் வழிகிறது. இத்தனைக்கும் நாளை நான் செல்வதாக முடிவெடுத்திருப்பது ஒரே ஷோவில் போடப்படும் திரைப்படம்! அதுவும் சாயங்காலம் தான் படம். நான் ஆசிப்பிடம் சொன்னேன் - ஒரே ஷோ தான் அதனால் திரை நிரம்பவும் வாய்ப்பு இருக்கிறது, கோயமுத்தூர் காரர்களை நம்ப முடியாது அதனால் காலையிலேயே டிக்கெட் எடுத்து சுற்றுவோம் அந்த நேரம் வந்தவுடன் படத்திற்கு போவோம் என. இந்த இடத்தினை பின் நான் தொடர்கிறேன்.

இந்த விஷயத்தினை நான் என் நண்பர் நாகராஜன்(ஆட்டோக்காரர் என ஒரு பதிவில் குறிப்பிட்டவர்) என்பவர் அழைத்த போது சொன்னேன். அவரிடம் ஊரிலிருந்து கிளம்பும் போது சில திரைப்படங்களை கேட்டு வாங்கி சென்றிருந்தார். அதனை பற்றி அவர் சிலாகித்து சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். அப்போது என்ன தோன்றியதோ தெரியவில்லை சினிமாவெல்லாம் இருக்கட்டும் கொஞ்சம் படிப்பா, அப்பா அம்மா கனவையும் பார்த்துக்கோ என்றார். எனக்கு அந்த வார்த்தைகள் தூக்கிவாரி போட்டது. எனக்குள் ஒரு முற்போக்குவாதியாக தோன்றிய அவரது பிம்பம் அப்படியே சரிவது போன்றொரு எண்ணம். இதனை இவர் மட்டும் சொல்வதில்லை இன்னும் அநேகம் பேர் என்னிடம் சொல்லியிருகின்றனர். அதற்கு மூலக் காரணம் பல ஆயிரங்களை என் அப்பா என் பெயரில் முதலீடு செய்திருக்கும் பொறியியல்!

மேலும் நண்பர் நாகராஜனிடமோ நான் அதிகம் சினிமாவினை மட்டுமே பேசியிருக்கிறேன். நான் எழுதுவதை பற்றி பேசியதில்லை. அதற்கே எனக்கு இந்த அட்வைஸ்! இந்த அட்வைஸினை பற்றி நான் கவலையே படுவதில்லை. அவருக்கும் சரி அவரைப் போன்று நினைக்கும் அனைவருக்கும் இப்பதிவில் ஒன்றினை தெளிவாக்குகிறேன். எனக்கு முழுமுதற் குறிக்கோள் எழுத்தாளனாவதே. ஆனால் அது அத்தனை சுலபம் இல்லை. இப்போது என் கைவசம் இருப்பது என் இணையதளம் மட்டுமே. நூலினை வெளியிட வேண்டுமெனில் அதற்கு பணம் தேவை. பணம் காய்க்கும் மரத்தினையும் நான் இதுவரை அறிந்ததில்லை. ஆனால் அந்த பணத்திற்கும் என்னிடம் ஒரு வழி இருக்கிறது. அது தான் நான் படிக்கும் பொறியியல். அப்படி இருக்கையில் அதனை நான் விடுவேனா ? கல்வி என்னும் விஷயம் எத்தனையோ பேரினை தங்களின் அவலமான சூழலிலிருந்து வெளிவர உதவியிருக்கிறது. எனக்கோ என் திறமையினை பிரகடனப்படுத்த உதவும் என்பதில் முழுமையாய் நம்புகிறேன். அதனால் இந்த கவலையினை கொண்டுள்ள அனைத்து அன்பு நெஞ்சங்களுக்கும் நான் படிப்பேன் என்ற அத்தாட்சியினையும் அன்பிற்கு நன்றியினையும் சொல்லிவிடுகிறேன்.

இப்போது பழைய விஷயத்திற்கு செல்வோம். பணம் இதற்கு மட்டும் தான் தேவையா எனில் இல்லை. எனக்கு உலக சினிமாக்களை தியேட்டரில் சென்று பார்க்க வேண்டும் என கொள்ளை ஆசை. அதற்கு முட்டுக் கட்டையோ இரண்டு ஒன்று இங்கே வெளியிடப்படாது மற்றொன்று அப்படி வெளியிட்ட போதெல்லாம் இதெல்லாம் ஓடப்போதா என நான் விட்டது. அப்படி நான் மிஸ் செய்த படம் தான் Argo. அந்தப்படம் நான்கு கோல்டன் குளோபினை எடுத்தது. அதனால் இந்த முறை என்ன ஆயினும் காத்திருந்தாவது அந்த படத்தினை பார்க்க வேண்டும் என இருக்கிறேன்.

எப்படியோ அவனிடம் கேட்டு சென்றுவிடலாம் என முடிவினை செய்தேன். அது ஐந்தரைக்கு. உள்ளூர பட்சி ஒன்று சொன்னது பொதுவாக நீ தனியாகத் தானே படம் பார்க்க செல்வாய் இதென்ன அதிசயமாய் துணை தேடுகிராய் என. சொன்ன விஷயம் என் மனதினை எட்டுவதற்குள் தன் நண்பனின் அப்பாவிற்கு உடல்நிலை சரியில்லை அதனால் பொள்ளாச்சி சென்று கொண்டிருக்கிறேன் என சொன்னான். சிரிக்கவா அழவா என்றே தெரியவில்லை.

நிறைந்த திரையனுபவம் கிடைக்கும் என எதிர்ப்பார்ப்புடன் இருக்கிறேன் முதலில் டிக்கெட் கிடைக்கிறதா எனப்பார்ப்போம்!

பி.கு : பொறியியலினை காட்டியும் எனக்கு திரை மற்றும் இலக்கியமே அதிகம் புத்துயிர் தருகிறது அல்லது தருவதாக எண்ணம். ஒரு வேளை தேடிச் சென்று அடைவதால் வரும் இன்பமோ ?

நான் முக்கால்வாசி சினிமாக்களும் நூல்களும் என் வீட்டில் இருக்கும் போது தான் வாசிக்கிறேன். என் அம்மாவின் கவலை கூட வீட்டிற்கு வந்தால் போதும் நூலையோ அல்லது அறையின் கதவினை தாழிட்டுக் கொண்டு சினிமா பார்க்கிறானே என. மேலும் அதற்கு வேறு காசினை தண்ணீர் போல செலவழிக்கிறேன். இங்கு விடுதி அறைக்கு வந்தால் நான் எழுதுவது மட்டுமே அதிகம் செய்கிறேன். புத்தாண்டு முடிந்து வந்ததிலிருந்து the double என்னும் நாவலினை வாசிக்க ஆசைப்படுகிறேன்.ஆனால் முடியவில்லை. கல்லூரி வேலைகள் அல்லது எழுதுகிறேன். ஆனால் சினிமா மட்டும் பார்க்க முடிகிறது. எப்படியெனில் என் அறையில் இருப்பவர்கள் தமிழ் சினிமா மட்டுமே பார்ப்பவர்கள். மேலும் அவர்கள் வீட்டிற்கு சென்றால் நிறைய வேலைகள் இருப்பதால் இங்கு வந்தால் மட்டுமே சினிமாவினை பார்ப்பவர்கள். அதனால் நான் பார்த்த படமாயினும் சிலவற்றினை அவர்களுடன் சேர்ந்து பார்ப்பேன். நேற்று அறையில் இருப்பவர்களுடன் city of god இன்று black swan.

இந்த black swan படம் நான் கொண்ட மீள்பார்வையில் இன்னமும் ஆச்சர்யத்தினை மட்டுமே அளிக்கிறது. டேரன் அரனாவ்ஸ்கி இப்படத்தின் இயக்குனர். இதன் பற்றிய என் பார்வையினை நான் சில நாட்களுக்கு முன்னர் தான் பதிவு செய்திருந்தேன். அதன் லிங்க் - black-swan-2010 - க்ளிக்கி வாசிக்கவும்.

இந்த இயக்குனரின் அனைத்து படங்களுமே குழப்பம் விளைவிக்கும் படங்கள் என்பதையும் ஒருவருடன் நான் மேற்கொண்ட சாட்டினில் அறிந்து கொண்டேன். குழப்பம் எனில் இவர் நேரிடையாக சொல்ல வேண்டிய விஷயத்தினை நடிப்பாக கதாபாத்திரமாக மாற்றி கதையாக்குகிறார். இவருடைய மீதி படங்களையும் பார்க்க ஆவலாக இருக்கிறேன். இந்த படத்திலும் கதாநாயகி நீனாவின் உள்ளுணர்வு கதாபாத்திரமாகிறது.

இன்று இப்படத்தினை என் அறை நண்பர்களுடன் பார்க்கும் போது ஒரு திகில் அனுபவமே இப்படத்தில் எனக்கு இருந்தது. அதிலும் குறிப்பிட்டு ஒரு காட்சி. அந்த காட்சியினை சொல்வதற்கு முன் எக்ஸைல் என்னும் சாரு நிவேதிதா எழுதிய நாவலிலிருந்து இந்த காட்சியினை பார்க்கும் போது நினைவில் வந்த பகுதியினை சொல்ல நினைக்கிறேன்.

கைவசம் என்னிடம் எக்ஸைல் நாவல் இல்லை. பல நாட்களுக்கு முன் வாசித்தது. நான் அதிக முறை வாசித்த நாவல்களில் எக்ஸைலும் ஒன்று. அதில் சால்சா நடனத்தினை பற்றி அதிக குறிப்புகள் வருகிறது. அந்த நடனம் காமத்துவமான நடனம் என உலகில் கருதப்படுகிறது(ஒரு முறை நீயா நானாவில் கோபிநாத் சொன்னது). அந்த நடனம் பழங்குடி மக்கள் தங்கள் விளையாத நிலத்தினை வைத்து எப்படி குழந்தைகளை காப்பாற்றுவது என தெரியாமல் பஞ்சத்திலும் பட்டினியிலும் ஒரு குட்டி கொண்டாட்டமாக இசையினையும் நடனத்தினையும் உருவாக்கினர். அது தான் சால்சா(திசை அறியும் பறவைகள் நூலிலிருந்து. . .). இந்த சால்சா நடனம் சில காமத்தினை தூண்டும் நடன பாஷைகளை தன்னுள் கொண்டுள்ளது. மேலும் இது தனியாக ஆடக் கூடிய நடனமும் அல்ல. ஜோடியாகத் தான் ஆட வேண்டும். அப்படி ஆடும் போது கண்ட இடங்களில் கை வைக்கிறானே என எண்ணம் தோன்றினாலே அந்த கலையினை ஆட முடியாது. இத்தோடு எக்ஸைல் எடுத்ததினை முடித்துக் கொள்கிறேன்.

இப்போது black swan படத்திற்கு செல்வோம். இந்த எக்ஸைலின் குறிப்புகள் மூலமாக சொல்ல வரும் விஷயம் கலை என்பது உணர்வுகளுக்கு அல்லது புலனுணர்ச்சிகளுக்கு அப்பாற்பட்டது. அப்படி புலன்களையும் வெளிப்புற உணர்ச்சிகளையும் அடக்கினாலே ஒருவன் சால்சா அல்லது பாலே போன்ற நடனங்களை முழுதும் அறிந்து கொள்ள முடியும்.

மேலும் இந்த கலைகள் செய்யும் உன்னதமான விஷயம் என்ன எனில் இரண்டு. ஒன்று சுயத்தினை இழப்பது மற்றொன்று சுகத்தினை கொடுப்பது. முதலில் சுயத்தினை இழப்பது. கலை என்பது ஒரு exited state. அதனை அனுபவிக்கும் போது நாம் நம் உணர்ச்சிகளும் நினைவுகளும் அடங்கிய சுயத்தினை இழந்து அந்த உலகத்திற்குள் நுழைகிறோம். அப்போது நமது இழக்கப்பட்ட உணர்ச்சி பண்டமாக்கப்பட்டு கலையின் வெளிப்பாடாக பார்வையாளனுக்கு கிடைக்கிறது. அங்கே இரண்டாவது நிலை எய்தப்படுகிறது. இங்கே கலைஞனுக்கு என்ன இருக்கிறது என கேள்வி எழலாம். கலைஞன் இருத்தல் என்னும் நிலைக்கும் கண்ணுக்கு புலப்படாமல் இருக்கும் ஒரு நிலைக்கும் செல்லும் போது அவன் அனுபவிக்கும் ஒரு உணர்வு மர்மமானது. அதனை அனுபவிக்க மட்டுமே முடியும். அதனால் தான் கவிஞன் எழுத்தாளன் நடனம் மற்றும் இசைக்கலைஞர்களை எப்படி இப்படி செய்கிறீர்கள் என கேள்வி கேட்டால் ஒன்று உளறுகிறார்கள் அல்லது புரியாத மாதிரி பதில் சொல்கிறார்கள். அப்படியே சிலர் சொல்லியிருந்தாலும் அது உண்மை நிலையினை ஒத்திருக்க நிச்சயம் இருக்க வாய்ப்பில்லை. அதன் சாயலாக இருக்கலாம். அவ்வளவே.

இதனை அஃதாவது இந்த மர்ம உணர்வினை போர்ட்மேன் அழகுற படத்தில் நடித்திருக்கிறார். நான் இன்று ஆச்சர்யப்பட்ட இடம் உணர்ச்சிகளை பண்டமாக்கும் ஒரு நிலை என கூறியிருந்தேன் அல்லவா அதனை படத்தில் பார்த்து தான்.

கறுப்பு அன்னமாக நடிக்க அவள் பார்வையாளர்களை கிளர்ச்சியினை அடையச் செய்யும் அளவு நடனமாட வேண்டும். அது அவளுக்கு வரவில்லை. அப்போது தாமஸ் என்று வரும் சொல்லிக் கொடுப்பவரே அவளுடன் சேர்ந்து ஆடுகிறார். அப்போது அவளின் உடலின் மேல் தன் கைகளை ஓட விடுகிறார். அப்படி செய்யும் போது அவர் சொல்லும் வார்த்தை நான் உன்னை எங்கங்கு தொட்டாலும் அதற்கான உணர்ச்சி வினையினை வெளிக்காட்டு என்று. அவள் அவரை விலக்கியவுடன் நடனத்திலிருந்து சட்டெனெ இதழ் முத்தம் கொடுக்க அவளும் உணர்ச்சிவசப்பட்டு முத்தம் கொடுக்க ஆரம்பிக்கிறாள். காட்சி காமத்துவ களேபரமாகிவிடுகிறது. இந்த காட்சியினை வாசிக்கும் போது உங்களது முகம் சுழிக்கப்படலாம். ஆனால் இந்த காட்சி முடிந்த உடனே அவர் அவளை விலக்கி சொல்லும் வார்த்தை - that was me seducing you when it needs to be the other way around.

இது சாதாரணமாக தெரியலாம். ஆனால் இதனுள் இருக்கும் விஷயம் உணர்ச்சி சார்ந்து இருக்கும் வாதை. ஒரு உணர்ச்சியினை பண்டமாக்குகிறோம் எனில் அதனை செய்பவனுக்கு அந்த உணர்ச்சி மரக்க வாய்ப்பிருக்கிறதல்லவா ? உதாரணத்திற்கு பிணவறை காப்பாளனுக்கு அவன் மனைவி தரும் முத்தம் எவ்வித உணர்ச்சியினை தருமோ அது போல என கொள்ளலாம். ஆனால் கலைஞனுக்கு அது அத்தியாவசியமாகிறது. அப்படி செய்வதன் மூலமே கலை உயிர் பெறுகிறது.

படைப்பாளி வதைகளை உள்ளூர அனுபவிப்பவன். அவனை உதாசீனம் செய்யாதீர்கள். சாமான்யனுக்கும் கலைஞனுக்கும் அநேக வித்தியாசங்கள் இருக்கிறது. சாமான்யன் ஒரு முறை இறக்கிறான் படைப்பாளி ஒவ்வொரு கணமும் இறக்கிறான்.

பி.கு : நான் எந்த படத்தினையாவது பார்க்க வேண்டும் என முடிவு செய்து காத்திருந்து வாங்கினால் அதில் காமம் சார்ந்த காட்சிகள் வந்துவிடுகிறது. இதற்கு பயந்தே எந்த படமாகினும் அதனை லேப்டாப்பிலேயே பார்க்க வேண்டியுள்ளது. எப்போது தான் இருபத்தியோரு இன்ச் டி.வியில் நான் விரும்பும் உலக சினிமா பார்ப்பது ?

The reader பற்றிய என் பார்வையின் பதிவில் நான் திரைக்கலை என்பது மைம் என்பதிலிருந்து மருவி வந்தது என்பதனை பதிவு செய்திருந்தேன். இது அனைத்து ரக படாங்களிலும் எடுபடுமா என்பது அந்த படம் பார்த்ததிலிருந்தே எனக்குள் இருந்து வந்த சந்தேகம். இந்த சந்தேகம் கூட ஏனெனில் ரீடர் படம் காதல் வகையறா படம். அதனால் முக பாவனைகள் இந்த அர்த்தத்தினை தான் சொல்கிறது என யூகித்து விடலாம். காதலின் பாஷைகள் அனைத்து இடங்களிலும் ஒன்று போலவே இருப்பது தான் இந்த புரிதலின் வெற்றி. ஆனால் இதனை, வசனங்களை தவிர்த்து நடிப்பின் மூலம் மட்டுமே கதையினை உணர்த்துவது சைக்கோ படங்களில் சாத்தியமா ? இந்த கேள்விக்கான பதில் தான் Black Swan.


கருந்தேளின் விமர்சனம் - க்ளிக்கி வாசிக்கவும்.

இந்த கருந்தேளின் விமர்சனம் படம் பார்க்கும் முன் வாசிப்பது நல்லது. இப்படத்தினை நான் இவரது விமர்சனங்களை வாசிக்காமல் பார்த்ததால் அதிகம் புரியவில்லை. அதற்கு காரணம் நாம் பாலே என்னும் வகை நடனங்களை அதிகம் அறிந்ததில்லை. இந்த முழுப்படமே அந்த நடனத்தினை வைத்து தான் நகர்த்தப்பருகிறது. அது என்ன என்பனவற்றை அவரின் எழுத்திலிருந்து சொல்லி எனது பார்வைக்கு செல்கிறேன்.

//ஓடெட் என்பவள், ஒரு இளவரசி. வான் ரோத்பெர்ட் என்பவன் ஒரு மந்திரவாதி. இந்த இளவரசியைக் கடத்திவிடும் மந்திரவாதி, அவளை ஒரு அன்னப்பறவையாக மாறுமாறு சபித்துவிடுகிறான். பகலில் அன்னமாகவும் இரவில் இளவரசியாகவும் வாழ்ந்துவருகிறாள் ஓடெட்.
அரண்மனையில், தனது தந்தையிடம் தனது காதலைத் தெரியப்படுத்தும் இளவரசன், அங்கே ஓடெட் போன்ற மாறுவேடத்தில் வரும் மந்திரவாதியின் பெண்ணை (இவள் கறுப்பு உடை அணிந்திருப்பாள்), உண்மையான ஓடெட் என்று நினைத்து, தந்தையிடம் அறிமுகப்படுத்தி வைக்கிறான். அதன்பின் காட்டுக்குத் திரும்பிச் செல்லும் இளவரசன், அங்கே உண்மையான, வெள்ளுடை தரித்து அமர்ந்திருக்கும் ஓடெடைப் பார்த்து, தனது தவறை உணர்ந்து ஓடெட்டிடம் மன்னிப்புக் கேட்கிறான். ஓடெட்டும் அவனை மன்னித்து விடுகிறாள். இதன்பின், தன் மீது உள்ள சாபம் தீர வழியேயில்லை என்று உணரும் ஓடெட், ஒரு மலையில் இருந்து குதித்துத் தற்கொலை செய்துகொள்வதோடு இந்தப் பாலே முடிகிறது (இது, ஒரு முடிவு. இன்னும் வேறுபட்ட பல முடிவுகள் இந்தக் கதைக்கு உள்ளன).//

இதனை கதை பிரதானமாக்குகிறது. கருந்தேள் முழுப்படத்தினையும் எழுதிவிட்டார். அதனால் எந்த பிரச்சினையும் இல்லை. இக்கதையினை எத்தனை முறை பார்த்தாலும் கதை தன் தாக்கத்தினை(குழப்பத்தினை) எப்படியும் கொடுக்கும். மேலே சொன்ன கதைப்படி பெண் அன்னமாக மாற வேண்டும். அந்த நடனத்திற்கு ஸ்வான் குவீன் என்றொரு பட்டம் இருக்கிறது. அதில் ஏற்கனவே இருந்தவள் பெத் என்பவள். இந்த முறை அவளை நடனத்திலிருந்து நீக்கி புதிதாக ஒரு பெண்ணை நியமிக்கலாம் என நினைக்கிறார். அவள் தான் கதையின் நாயகி நீனா.

இந்த முறை நடனத்தினை சொல்லிக் கொடுக்கும் மாஸ்டர் புதியதாய் ஒரு நியமனம் செய்கிறார். அஃதாவது யார் வெள்ளை அன்னமாக ஆடுகிறார்களோ அவர் தான் கறுப்பு அன்னமாகவும் ஆட வேண்டும். இந்த கறுப்பு அன்னத்தினை தான் நான் அதிகம் சொல்ல நினைக்கிறேன். கதாபாத்திர வடிவமைப்பெல்லாம் எப்போதும் போல் அவளை சரி செய்ய இன்னுமொருத்தியினை வைப்பது - இப்படத்தில் அவளின் சகோதரி. அவர்களுக்கு இடையில் நடக்கும் முரண்பாடு என கதை செல்கிறது. மேலும் முன்பு அந்த இடத்தில் இருந்தவளுக்கும் நீனாவிற்கும் இருக்கும் கருத்து முரண்பாடு என.

சிறிது நாட்களுக்கு முன் கலையாகும் காமம் என பதிவு ஒன்று இட்டிருந்தேன். இப்படத்தில் காமத்தினை இயக்குனர் அழகுற கையாண்டிருக்கிறார். காமமும் கலையும் பிரிக்க முடியாதது என்பதனை அவர் படத்தில் வைக்கிறார். இலக்கியங்களில் உணர்வுகளின் உச்சமாக உணரப்படுவது காமம் தான். உச்சம் என்னும் விஷயத்தினை அதிகம் நாம் சிரிப்பு அழுகை வாதை என எதிலும் உபயோகிக்க மாட்டோம். காமத்தில் மட்டுமே உருவகமாக்கப்பட்டிருகிறது. அந்த உச்சம் என்பது ஒரு transitional state. அந்த நிலையில் நாம் என்னவாக இருப்போம் யாராக இருப்போம் என்பது தெரியாது. அதனை நம்மால் பிரதியாக்கவும் முடியாது. அந்த நிலையில் நாம் ஒருவராக மாறுகிறோம் என சொல்லியிருந்தேன் அல்லவா அது இக்கதையில் கறுப்பு அன்னமாக உருவகப்படுத்தியுள்ளது.

மேலும் இந்த கறுப்பு அன்னத்தின் நடனமும் வெள்ளை அன்ன நடனமும் சற்று உளவியல் சார்ந்த ஒன்று. குணம் சார்ந்ததும் கூட. நீனா வெள்ளை அன்ன நடனத்திற்கு சரியாக ஒத்துப் போகிறாள். அவளுடைய குணமும் பயந்தாங்கொள்ளியாக இருக்கிறது. அவளுக்கு கறுப்பு அன்னமாக தன்னால் ஆட முடியும் என்ற நம்பிக்கை இருந்தாலும் மாஸ்டருக்கு அது ஒத்துக் கொள்ளும் படி இல்லை. அது ஏன் என்பதற்கு அவர் சொல்லும் விஷயங்கள் பிரமிப்பூட்டியது. கறுப்பு அன்னம் என்பவள் ஒரு காமகெளுத்தி. அவள் மேடையில் வருகிறாள் எனில் அவளின் நடனத்தினை பார்க்கும் போது பார்வையாளனுக்கு காமத்தினை அள்ளிக் கொடுக்க வேண்டும். அப்படி அவளின் அசைவுகள் இருந்தால் மட்டுமே கறுப்பு அன்னத்தினை அவர்கள் ஏற்றுக் கொள்வார்கள் அல்லது கலை முழுமைப் பெறும்.

காமமே இந்த கலையினை முழுமை செய்கிறது. கன்னிகழியாத காமத்தினை பற்றி ஒன்றுமே அறியாத பயந்தாங்கொள்ளியாக இருக்கும் நீனா எப்படி கறுப்பு அன்னமாக மாறுகிறாள் என்பதே கதை. இதனை horror உடன் அளித்திருக்கிறார் இயக்குனர். இதில் என்ன horror இருக்கும் என்பனவற்றையெல்லாம் திரையில் பாருங்கள்.

இப்பதிவின் ஆரம்பத்தில் தி ரீடர் படத்துடன் ஆரம்பித்தேன் அப்படியெனில் இப்படத்திலும் வசனங்களை தாண்டி நடிப்பின் ஆளுமை இருக்கத் தான் செய்யும். அதே போல் தான் இயக்குனர் தன் திறமையினை கொட்டி தீர்த்திருக்கிறார். இதே படத்தினை ஒரு டாக்டரின் பாத்திரத்தினை நுழைத்து நேரத்தினை குறைத்து எடுத்திருந்தால் இதுவும் அனைவரும் புரிந்து கொள்ளும் வகையில் இருக்கும் சைக்கோ படமாக இருந்திருக்கும். அப்படியெடுக்காமல் சைக்கோ படத்தினை படத்தின் கரு போல நடனமாக எடுத்திருக்கிறார் இயக்குனர். இப்படத்தில் நீனா மனதளவு கொஞ்சம் கொஞ்சமாக கறுப்பு அன்னமாக மாறுகிறாள். அப்படி மாறுவதை அவள் உணர்கிறாள். அல்லது கற்பனை கொள்கிறாள். இந்த கற்பனையும் கதையில் உருவமாக வருகிறது. படத்தினை ஆழ்ந்து கவனித்தால் இந்த வெளியினை அழகாக உணர முடியும். யார் நீனா யார் நீனாவின் கற்பனை என அறிந்து கொள்வதிலேயே கதையின் ட்விஸ்ட் அதகளம் செய்கிறது.

இந்தப்படம் அவார்ட் நிச்சயம் வாங்கியிருக்கும் எனும் யூகத்தில் பார்த்தேன். பல நாடுகளில் குவித்திருக்கிறது. முக்கியமாக நீனாவாக நடித்திருக்கும் போர்ட்மேன். கதையில் அதனை நன்கு உணரலாம்.

பாலே நடனத்தினை பற்றி அதிகம் தெரியாததால் நான் எழுதவில்லை. கருந்தேளின் விமர்சனத்தில் வாசியுங்கள். உண்மையில் அதி அற்புத விமர்சனம் அது. அதில் பாலே பற்றி அதிகம் வருகிறது. நடனம் இதுவரை பார்த்திராமல் இருப்பதால் அழகாகவும் நுட்பமாகவும் இருக்கிறது.

படத்தின் இசை எனக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தது. குறிப்பாக நீனாவின் மன உணர்ச்சிகளுக்கேற்ப படத்தில் இசையின் டெம்போ ஏற்ற இறக்கங்களுடன் இணைத்திருக்கிறார். படத்தின் ஓட்டத்தில் இசை அதிகம் கை கொடுக்கிறது.

மொத்தத்தில் Black Swan படத்தில் நம் சுயத்தினை இழந்து படத்திற்குள் நுழைந்தால் மட்டுமே அதன் நுட்பமான கருவினை உணர முடியும். இந்த இயக்குனரின் ஏனைய படங்களையும் பார்க்க ஆசைப்படுகிறேன். மேலும் கருந்தேள் தன் கட்டுரையில் இந்த இயக்குனர் the double என்னும் நாவலினை வாசித்தும் இப்படத்தினை எடுக்க ஈர்க்கப்பட்டாராம். அது எனக்கு ஆகப்பிடித்த வெளிநாட்டு(ருஷ்யா) எழுத்தாளர் தாஸ்தாயெவ்ஸ்கி எழுதிய நாவல். அந்த நூலினையும் வாசித்து அனுபவத்தினை பகிர்கிறேன்.

இசை பற்றிய போதிய உணர்வுசார் விஷயங்கள் எனக்கு அரங்கேறியதே இல்லை. அனைவரையும் போல் இசையினை கேட்பேன். ரசனை என்பதெல்லாம் எட்டாக்கனி. கடந்த சிறு நாட்களாகவே இசை சார் விஷயங்கள் என்னிடம் நடந்த வண்ணமே இருக்கிறது.

நேற்று மௌனியின் நூலினை வாசித்துக் கொண்டிருக்கும் போது அப்பா ஜேசுதாசின் பாடல்களை கேட்டுக் கொண்டிருந்தார். அவருக்கு தன் சிறு வயதிலிருந்தே சாஸ்திரிய சங்கீதத்தின் மேல் ஒரு அலாதி பிரியம். அவருக்கு இருக்கும் பிரியத்தில் வீட்டிலும் என் சிறு வயதிலிருந்து டேப் ரிக்கார்டரில் சங்கீதப் பாடல்களையே போடுவார். எனக்கோ அப்போது அதன் மேல் அவ்வளவு ஆர்வமெல்லாம் கிடையாது. நான் பெரியவனாக ஆக எனக்கும் சாஸ்திரிய சங்கீதத்தின் மீது ஆர்வம் வந்தது. நானும் கேட்க ஆரம்பித்தேன். அப்படி பாடல்களை கேட்பதால் நான் சந்தோஷமடைய ஆரம்பித்தேன். இந்த உணர்வினை அடுத்தவர்களிடம் சொல்ல வேண்டும் என ஆசை கொண்டேன். அப்படி சொன்னதில் தான் அடுத்த பிரச்சினை ஆரம்பித்தது. அப்படி சொன்னவுடன் நீ பிராமாணன் அதனால் பிடித்திருக்கிறது என நண்பர்கள் சொல்லிவிட்டனர். இதற்கு பாழாய் போன மீடியாவும் காரணம். இதையும் மீறி என்ன தான் ரசனையினை சொன்னாலும் சாதியால் நாசூக்காக அடிப்பார்கள் அதனால் சொல்வதை நிறுத்திக் கொண்டேன். சொல்வதை நிறுத்திக் கொண்டேனே அன்றி கேட்பதை அன்று. சொற்ப பாடல்கலையே இதுவரை கேட்டிருக்கிறேன். அதில் எனக்கு பிடித்தது,
அலைபாயுதே கண்ணா. . . - கே.ஜே.ஜேசுதாஸ்
பண்டு ரீதி கோலு. . . - சுதா ரகுனாதன், உன்னிகிருஷ்ணன்
நாத தனு மனிஷம். . . - நித்யஸ்ரீ மகாதேவன்

இது தவிர சிறுவயதிலிருந்து அப்பா ஸ்லோகங்களை எப்போதும் உச்சரித்துக் கொண்டே இருப்பார். சில நேரங்களில் அதனையும் சி.டிக்களில் போடுவார். அவ்வப்போது கேட்பதோடு சரி. இவையனைத்தினையும் நான் யாரிடமும் சொல்லாமல் மறைத்து வைத்திருக்கும் ரசனைகள்.

இன்று எனக்கு மிக மிக சந்தோஷமான நாள். நான் எழுதிய நேநோ சம்மந்தமான கட்டுரையினை நித்யாபிரியா என்பவர் சிலாகித்து தன் பதிவிதளத்தில் (http://jilagimilagi.blogspot.in/2013/01/blog-post_14.html?spref=fb) எழுதியிருந்தார். என் தோழி ஒருவர் என்னுடைய பழைய பதிவினை சிலாகித்தார். என் நண்பனும் என் பதிவு ஒன்றினை பாராட்டினான். இவையனைத்தினையும் தாண்டி புது இசை ஒன்றினையும் கேட்டேன். அவர் பெயர் அயானிஸ் செனாகிஸ்.

இவரை பற்றி சொல்வதை விட சாருவின் எழுத்துகளில் இசையினை பற்றி சொல்ல ஆசைப்படுகிறேன். அவர் இசை பற்றி மட்டுமே “கலகம் காதல் இசை” என நூல் ஒன்றினை எழுதியிருக்கிறார். இந்நூலில் இருக்கும் அநேக இசையின் பெயரினை கூட நாம் கேட்டிருக்க மாட்டோம். நூலின் ஆரம்பத்தில் தாக்கர் என ஒரு இசைக்குழுவினை பற்றி வருகிறது. இதனை நான் மீள்வாசிப்பின் போது இணையத்தில் தேடினேன். எனக்கு அதிகம் கிடைக்கவில்லை. அதற்கென தனி இணையதளம் ஒன்று இருக்கிறது. அதில் தான் அந்த குழுவினரினை பற்றியும் அவர்களின் ஆரம்பகால இசைகளை பற்றியும் அறிந்து கொள்ள முடிகிறது. அப்படி இருக்கையில் சாரு அந்த நூலினை இப்போது எழுதவில்லை, அப்படியிருக்கையில் அவருக்கு எப்படி அந்த குறிப்புகள் கிடைத்திருக்கும் ? இப்படி பக்கத்திற்கு பக்கம் நமக்கு அந்த கேள்விகள் எழும். அவர் அத்தனை புது இசைகளை அறிமுக படுத்துகிறார். இந்த நூலினை பொருத்தவரை நான் சாருவின் வாசகனே அல்ல. காரணம் அதிலிருக்கும் இசையினை கேட்கவில்லை. உணர்வினை நிச்சயம் யாராகினும் அடுத்தவரிடமிருந்து உள்வாங்கிக் கொள்ள முடியாது. அந்நூலில் இருப்பது அனைத்தும் அவர் கொண்ட ரசனையின் பிரதி. அதனை கேட்டு அனுபவித்தால் மட்டுமே அந்த நூல் முழுமையுமடையும், வாசகன் என்னும் பட்சத்தில் பெருமையும் கொள்வேன்.

நான் ஆங்கில இசையினையே கேட்க மாட்டேன். இவ்வளவு ஏன் இசையினையே கேட்கும் வழக்கம் இல்லாதவன். கொஞ்சம் கொஞ்சமாக தான்  தமிழ் இசையினை கேட்க ஆரம்பித்தேன். நான் அப்படி இருக்கும் போது ஜானி என்று எனக்கிருந்த நண்பன் பேக் ஸ்ட்ரீட் பாய்ஸினை கேட்க ஆரம்பித்தான். அப்போது எனக்கு எந்த உணர்வும் இல்லை நான் காலச்சுற்றில் பின்தங்கி இருக்கிறேன் என. இப்போது வருத்தப்படுகிறேன். சாருவினால் தான் நான் எமினெம் பேக்ஸ்ட்ரீட் பாய்ஸ், சத், நீலா சிமோன், பாப் மார்லி, லாரா ஃபேபியன் என கேட்க ஆரம்பித்தேன்.

gloomy sunday படத்தின் இசையினை கூட ரசித்து கேட்க ஆரம்பித்தேன். இருந்தும் இவையில் எதையும் நான் உணர்ந்ததில்லை. அல்லது உணர்வுசார் படவில்லை show me the meaning - back street boys, adagio - lara fabian தவிர. அது கூட அதில் வரும் இதயம் தொடும் வார்த்தைகளுக்காக.  லாராஃபேபியனோ அவளின் கதறலுக்காக. அப்படி ஒரு இதயம் தொடும் குரல்.

இப்படி செல்லும் போது தான் இன்று எனக்கு அவர் மூலம் அறிமுகமானவர் Iannis xenakis. இவரின் பாடல்கள் பாடல் கிடையாது. அவையாவும் இசை மட்டுமே. சாருவே தன் கட்டுரையில் சாமான்யன் இந்த இசையினை கேட்டால் வெறும் கதறல் எனத் தான் சொல்வான் இதில் இருக்கும் இசையினை உணர முடியாது என்றிருக்கிறார். என்னால் ஒரு முறை தாண்டி இந்த இசையினை கேட்க முடியவில்லை. இவை எழுப்பும் அதிர்வலைகள் எனக்கு பயமாக இருக்கிறது. சாரு கொடுத்திருந்த லிங்க் - http://www.youtube.com/watch?v=n2O8bMlEijg.

இதனை கேட்கும் போது பயத்தில் உடம்பே  நடுக்கத்தில் கட்டையாக நிற்குமே அப்படி ஒரு உணர்வு. அணைத்துவிடலாமோ எனவும் எனக்கு தோன்ற செய்தது. நிச்சயம் அனைவரும் இதனை கேட்க வேண்டும். இப்படியும் இசை என்பது உலகில் இருக்கிறது என்பதை நம்மால் நிச்சயம் அறிந்து கொள்ள முடியும். அவர் சொல்லியிருந்ததால் மேலும் செனாகிஸின் பாடல்களை தேடலாம் என சென்று சிலவற்றினை பதிவிரக்கம் செய்தேன். அதில் இன்னுமொன்றும் இதே போல் அதிர வைத்தது - http://www.youtube.com/watch?v=RTlKINcSTBE.

இவரின் இசையினில் எனக்கு பிடித்தது மௌனத்தினையும் இசையாக்கும் திறன். அந்த மௌனம் கூட நமது மனதில் பெரும் அதிர்வினை ஏற்படுத்துகிறது.

இப்படி சந்தோஷ செய்திகளாலும் அதிரும் இசையினாலும் நாள் போய்க் கொண்டிருந்தது. அதனை இசையினால் ஏன் கொண்டாடக் கூடாது ? பல பல கலைஞர்கள் இசையில் கொண்டாடுகிறேன் என்கிறார்களே நாம் ஏன் கொண்டாடக் கூடாது என ஒரு மெல்லிய இசையினை ஹோம் தியேட்டரில் கேட்டேன். மாலை கோயில் போவதாக இருந்தோம். அதற்கு அரை மணி நேர முன்பு இப்பாடலை கேட்டேன். இதுவும் சாரு எனக்கு அருளியதே. அறிமுகப்படுத்தியதற்கு மனம் நெகிழும் நன்றிகள் சாரு. . .

http://www.youtube.com/watch?v=EpF1WLB-omw.