கி.மு பக்கங்கள்

வேளாண் துறை மாணவரான அதியமான கார்த்திக் பயணங்களில் தீவிரமான ஈடுபாடு கொண்டவர். ஆப்ரிக்க மண்ணின் வழியே அவர் மேற்கொண்ட பயணங்கள் சாகச அனுபவங்களை தன்னகத்தே கொண்டிருக்கின்றன. அதைக்க் கடிதத்தின் வடிவில் வாசகர்களுக்கு நிறைவான அனுபவமாக கடத்துகிறார்.

நூல் முழுக்க விரவிக் கிடக்கும் அவரது பயணங்கள் கொள்ளையர்கள், திருடர்கள், விலைமாதர்கள், நகரங்களால் புறக்கணிக்கப்பட்ட மக்களும் அவர்தம் இனங்களும், பூர்வகுடிகள், மலைவாழ்மக்கள் முதலிய பல்வேறு மனிதர்களையும் அவர்கள்தம் வாழ்க்கையையும் உள்ளடக்கியிருக்கிறது. அம்மக்களின் அறிமுகம் அவர்களின் வரலாற்றையும், அவர்தம் நாடோடிக் கதைகளையும் ஒருங்கே கொண்டிருக்கின்றன. அனைத்துக் அனுபவங்களிலும் அந்தந்த தேசங்களின் அரசியலும் கலந்திருக்கிறது.

மலைகளையும் காடுகளையும் அதன் அழகையும் வர்ணிக்கும் ஆசிரியர் அதன் வழியே நிகழும் வணிகத்தையும் விரிவாக பேசுகிறார். அதற்கு உதாரணமாக கென்யா நாட்டில் விளைவிக்கப்படும் மிரா எனும் செடியைப் பற்றிய கடிதம் உலகயமாக்கல் எங்ஙணம் எளிய மனிதர்களை சுரண்டுகிறது என்பதை அம்பலப்படுத்துகிறது. மிரா எனும் தாவரத்தின் அடிப்பகுதி போதை வஸ்துவாக ஐரோப்பியர்களும் அரேபியர்களும் பயன்படுத்துகின்றனர். செடியிலிருந்து எடுக்கப்பட்டதிலிருந்து இதன் போதைத் தன்மை சிறிது சிறிதாக குறையத் தொடங்குகிறது. அதனால் செடியிலிருந்து பிடுங்கப்பட்டவுடனேயே அதை ஏற்றுமதி செய்வதற்காக, அவசரகதியில் ஏற்றி செல்ல விற்பனையாளர்கள் விரைகிறார்கள். அவர்களின் வேகத்தில் நிறைய சாலை விபத்துகளும் நிகழ்கின்றன. இந்த செயல்கள் அனைத்துமே அரசிற்கு புறம்பாக நிகழ்கிறது. எனினும் அரசு அதன் விற்பனையை நம்பியே இருக்கிறது. அதனாலேயே பட்டினியால் அதிகம் வாடும் கென்யாவில் இரண்டு லட்சம் ஏக்கர் நிலப்பரப்பில் மிரா பயிரிடப்படுகிறது. இந்த முரண்கொண்ட அமைப்பு முறையில் ஊழல் புரையோடிய விஷயமாகிறது.

ஆப்ரிக்காவின் ஒவ்வொரு தேசத்தின் வாயிலாக சொல்லப்படும் இது போன்ற கதைகளும் அதிகாரவர்க்கத்திற்கு சாதகமாக நிலவும் அரசின் போக்கை அடிகோடிட்டுக் கொண்டே செல்கிறது. எளிய மனிதர்களை சிதைக்க அதிகாரம் தயக்கம் காட்டுவதேயில்லை. பணமே பிரதானம் எனும் அமைப்புமுறை உழைப்பை சுரண்டுவதில் சுணக்கம் கொள்வதில்லை. ஆப்ரிக்க மண்ணில் உழைப்புடன் இயற்கையும் சேர்த்தே சுரண்டப்படுகிறது. இயற்கையே சந்தையின் பெரும் மூலதனமாகிறது. பசியும், வறுமையும், அச்சுறுத்தும் துப்பாக்கிகளும் இயற்கையுடன் வாழ்ந்த பழங்குடியினரை எளிமையாக அப்புறப்படுத்திவிடுகிறது.

ஆப்ரிக்க மண்ணையும் அதன் அரசியலையும் நூல் விரிவாக அலசி இருப்பினும் அதன் வழியே உலகளாவிய வணிகத்தையும் அதன் அறத்தையும் ஆசிரியர் கேள்விக்குட்படுத்துகிறார். நுகர்வு கலாச்சாரத்தின் பண்டங்களில் பாதிக்கும் மேலானவை எங்கோ ஒரு மூலையில் துரத்தப்படும் பழங்குடியினரின், பூர்வக்குடி மக்களின் வாழ்க்கை அடமானமாக வைக்கப்பட்டதன் அடையாளமாக இருக்கிறது. அதன் குற்றவுணர்ச்சியின்றி நகரும் நகரவாழ்க்கையை கேள்விகளாலும், சுரண்டப்படும் மக்களின் வாழ்க்கை விவரிப்புகளாலும் சீண்டிப் பார்க்கிறது. காலத்தால் கைவிடப்படும் நாட்டோடிகளின் இழப்பையும் நவீனத்தின் வணிகத்தையும் எதிரெதிர் முனையில் நிறுத்தி பெரும் தர்க்கத்தை, எதிர்காலத்தின் இயற்கை வளம் குறித்த சந்தேகத்தை இந்நூல் ஒவ்வொரு பக்கத்திலும் எழுப்பிய வண்ணம் கடந்து செல்கிறது. இயற்கை எனும் பேரரசனை வணிகத்தின் பெயரில் அற்ப மனிதர்கள் வீழ்த்திக்கொண்டே இருக்கிறார்கள்.

- இந்து தமிழ் திசை

இடங்களைத் தேடிச் சென்று பார்ப்பது மட்டுமே பயணங்களன்று. மாறாக அந்த பயணங்கள் உருவாக்கும் உணர்வலைகளும், நினைவுகளின் பின்னோக்கிய பயணமும், பால்யத்தின் அனுபவங்களுடன் ஒன்று கலக்கும் அந்நிலத்தின் வரலாறும் பயணத்தின் அர்த்தமாகிறது. அவ்வகையான வெவ்வேறு பயணங்கள் குறித்த 23 கட்டுரைகள் இந்நூலில் இடம்பெற்றிருக்கின்றன.

தான் சென்று பார்த்த இடங்களின் வர்ணனைகளில் அவ்விடத்தை துல்லியமாக பதிவு செய்கிறார். நயாகாரா நீர்வீழ்ச்சியின் சாரலும், உதயகிரி கோட்டையின் வெம்மையும், மைசூர் அரண்மனையின் அழகியலும், குகைகளின் வாழ்க்கையும், பாஷோவின் நினைவிடமும் முதலிய பல்வேறு இடங்களை வர்ணிக்கிறார். ஆனால் வர்ணனைகளைக் கடந்து அதன் வழியே அவர் முன்வைக்கும் அனுபவங்களும் வரலாற்றுடன் பிணைந்திருக்கும் உணர்வுகளும் இடத்தைக் கடந்த ஒன்றை வாசகருக்கு அளிக்கிறது. அவை வாசிப்பில் கிடைக்கும் இன்பமன்று. மாறாக பயணம் எனும் சொல்லின் அர்த்தம் இடங்களால் மட்டுமே நிரம்பியதன்று என்பதை ஒவ்வொரு கட்டுரையிலும் உணரமுடிகிறது.

அனைத்து கட்டுரைகளும் ஒப்புமைகளால் நிறைந்திருக்கிறது. சில இடங்களில் நேரடியாக இடங்களை ஒப்பு நோக்குகிறார். சில இடங்களில் வாழ்க்கையை, வேறு சில இடங்களில் வரலாற்றை ஒப்புமை செய்கிறார். பாஷோவின் நினைவிடத்தைப் பற்றிய கட்டுரைகளில் பாஷோவிற்கு இணையாக கம்பர் இடம்பெறுகிறார். ஆனால் கைவிடப்பட்ட கம்பரின் நினைவிடமும், கொண்டாடப்படும் பாஷோவின் நினைவகமும் எஸ்.ராமகிருஷ்ணனின் அனுபவமாக கட்டுரையில் உருவெடுக்கிறது. பல இடங்களில் வரலாற்று தன்மையற்ற குணத்தினால் நம் சிறப்புகளை நாமே கைவிட்டுவிடுகிறோம் என்பதை சுட்டிக் காட்டுகிறார்.

மைசூர் அரண்மனை பற்றிய கட்டுரை பயணம் குறித்த மாறுபட்ட பார்வையை அளிக்கிறது. முதலில் பிரம்மாண்டமாக காட்சியளிக்கும் அனைத்து பயணங்களும் அதன் பிரம்மாண்டத்தை காலப்போக்கில் இழக்கத் துவங்குகிறது. வாழ்க்கை குறித்த புரிதலும், சக மனிதனின் மீதான கரிசனமும் நிலவியல் சார்ந்த பிரம்மாண்டத்தைக் கடந்த ஒன்றாக மாறிவிடுகிறது. அதை உணர்வதற்கு வரலாறும், பல்வேறு நிலப்பரப்புகளினூடாக பயணமும், அதன் வழியே சந்திக்கும் மனிதர்களும், அவர்களின் வாழ்க்கைப்பாடுகளும் உணர்வதற்கு துணை நிற்கின்றன.

சிறிய அளவிலான நூலாகினும் அதன் வழியே அவர் அறிமுகப்படுத்தும் இடங்களும், வரலாற்றுத் தகவல்கலும், அவ்வூர்களின் சிறப்பம்சங்களும், குறுகிய பார்வைகளின் வழியே நாம் அவதானிக்க மறந்த விஷயங்களின் எடுத்துரைப்புகளிலும் பயணம் குறித்து நாம் கொண்டிருக்கும் புரிதலை சந்தேகத்திற்கு உள்ளாக்குகிறது. எங்கெங்கு பயணிக்க வேண்டும் என்பதைத் தாண்டி பயணத்தில் எப்படியான பார்வை வேண்டும் என்றும், ஒரு பயணத்திற்கு தேவையான முன்தயாரிப்புகளையும் இந்நூல் கோடிட்டு உணர்த்துகிறது. வரலாற்று புரிதலும் அறிதலும் பயணத்தில் பெரும் பங்கு வகிக்கிறது. பயணம் தரும் பாடம் சொற்களுக்கு அப்பால் உணர்தலால் நிரம்பியிருக்கிறது.

"எக்கணத்திலும் இடித்து ஓரமாக ஒதுக்கித் தள்ளிவிட்டு பறந்துபோகக்கூடும் என்னும் அச்சம் தானாகவே எழும் அளவுக்கு வாகனங்கள் விரைந்தோடும் நெடுஞ்சாலையின் விளிம்பில் விலகிச் செல்வது என்பது ஒருபோதும் கோழைத்தனமல்ல. அவநம்பிக்கையும் அல்ல. தன் வலியும் மாற்றான் வலியும் அறிந்த விவேகம். நான் உயிர்த்திருக்கிறேன், இந்த மண்ணுலகில் நானும் ஒரு துளியாக எங்கோ இருக்கிறேன் என்னும் எண்ணங்களை வளர்த்தெடுக்கும் தன்னம்பிக்கை. எதிர்ப்பைக் காட்டி அடையாளமே இல்லாமல் அழிந்துபோவதைவிட, இருட்டுப் பாதையெனினும் ஓரமாக ஒதுங்கிச் சென்று உயிர்த்திருப்பதைப் பெரிதென நினைக்கவைக்கும் சூழலில் மனிதர்கள் வேறு எப்படி வாழ்ந்துவிடமுடியும்."

வாசகசாலை இணையதளத்திற்காக எழுத்தாளர் பாவண்ணனை நேர்காணல் எடுக்கும் வாய்ப்பு கிடைத்தது. பிரயாணம் சிறுகதைத் தொகுப்பை முன்வைத்து எடுத்த நேர்காணலை பின்னிருக்கும் இடுகையை க்ளிக்கி வாசிக்கலாம்.

  http://vasagasalai.com/pirayanthil-siru-uraiyadal/

புலம்பெயர் வாழ்க்கை பல்வேறு தேசங்களில், பல்வேறு காலகட்டங்களில் நிலைபெற்று இருந்திருக்கிறது. அந்த வாழ்க்கை இலக்கிய தடங்களில் சிறிய அளவிலேயே பதிவு செய்யப்பட்டிருக்கிறது. ஈழத்துக் கதைகள், பா.சிங்காரத்தின் புனைவுகள் அவற்றுள் முதன்மையான சிலவாகும். ஆனால் பதிவு செய்யப்படவேண்டிய வாழ்க்கையை பலர் வாழ்ந்திருக்கின்றனர். அவற்றுள் ஒன்று மலேசியா வாழ் இந்தியர்களின் வாழ்க்கை. அதைப் பதிவு செய்த முன்னோடி எழுத்தாளர்களுள் ஒருவர் கே.எஸ்.மணியம். அவர் ஆங்கிலத்தில் எழுதிய கதைகளை விஜயலட்சுமி தமிழில் மொழிபெயர்த்துள்ளார்.

‘கே.எஸ். மணியம் சிறுகதைகள்’ நூலில் 1980-1990 காலகட்டங்களில் எழுதப்பட்ட ஆறு சிறுகதைகளும், அவரைப் பற்றியும் அவருடைய புனைவுலகு குறித்த சிறிய முன்னுரையும், பின் நேர்த்தியான அவரது நேர்காணல் ஒன்றும் இடம்பெற்றிருக்கிறது. இந்த ஆறு சிறுகதைகளும் இனிமையான வாழ்க்கையிலிருந்து தொடங்குகின்றன. பக்கங்களின் விசைக்கேற்ப கதைமாந்தர்கள் இழந்த அடையாளங்களை, பறிக்கப்பட்ட உரிமைகளை மீட்டுக் கொணர போராடுபவர்களாக உருவெடுக்கின்றனர்.

‘குடியேறிகள்’ எனும் சிறுகதையில் மலாய் மொழியில் நாயகனை குடியேறி என ஒருவன் திட்டுகிறான். அந்த சொல் எக்காரணத்தால் அவனிடமிருந்து வெளிப்பட்டது என தனக்குள் தேடுவதன் வழியே சிறிய அளவிலான வரலாறு கதையில் பேசப்படுகிறது. நீண்ட காலத்திற்கு பிறகு குழந்தைப்பேறு கிடைக்கும் தம்பதியின் கதை ‘பலி’. அவர்களுக்கு இரண்டு கருச்சிதைவும் ஏற்படுகிறது. அதனால் மூன்றாவதாக பிறக்கும் குழந்தையை மிகக் கவனமாக, அதே நேரம் இக்குழந்தையையும் இழந்துவிடுவோமோ எனும் பயத்துடன் வளர்க்கின்றனர். குழந்தையின் ஆரோக்யமான வளர்ச்சி அவர்களுக்கு ஆசுவாசத்தை அளிக்கிறது. பள்ளி செல்லத் துவங்கியவுடன் அரசாங்க பள்ளியில் பின்பற்றப்படும் இன அரசியல் மற்றும் குழந்தைகளிடையில் பள்ளியே எற்படுத்தும் பேதம் பிஞ்சு மனதில் தாழ்மையுணர்ச்சியை விதைக்கும் இடமாக உருவெடுக்கிறது. தனக்கு ஏற்பட்ட கருச்சிதைவையும் இன அரசியலால் தன் குழந்தைக்கு சிதைக்கப்படும் சுயமரியாதையையும் ஒன்றிணைக்கும் இடம் அடையாளங்கள் குறித்த அர்த்தங்களின் மீது பெரு வெளிச்சத்தை பாய்ச்சுகிறது. இதே போன்று மாயமான் எனும் சிறுகதை நகரமயமாக்களுடன் அடையாளச் சிதைவை ஒன்றிணைக்கிறது. இராமாயணத்தில் இடம்பெறும் மாரீசனின் சிறுகதையில் துவங்குகிறது. எளிய மக்களிடமிருந்து பிடுங்கப்படும் உழைப்பு பெரு நகரங்க்களின் வளர்ச்சியாக உருவெடுக்கிறது. பின் அந்த எளிய மனிதர்களுக்கு அந்நகரங்களில் கொடுக்கப்படவேண்டிய உரிமைக்கு பதில் நுகர்வோர் கலாச்சாரத்தை வைத்து ஈடுசெய்ய முயல்வது சுய உரிமையை அபகரிக்கும் நவீன கொள்ளையாக கதையில் உருக்கொள்கிறது.

ஒவ்வொரு கதையும் பன்முக கலாச்சாரத்தை வலியுறுத்துவதில் முதன்மையான எண்ணம் கொண்டிருக்கிறது. ஒற்றை கலாச்சாரம் நோக்கி நகருந்தோறும் உழைப்பு சுரண்டப்படும் எனும் அபாய ஒலி கதையின் வரிகளில் எதிரொலித்த வண்ணமிருக்கிறது. உழைப்பின் சுரண்டலை எதிர்க்க அயராது புதிய புதிய வடிவங்களை கையாளும்’க்ளிங் க்ளிங் பெண்’ சிறுகதையும், கஞ்ச முதலாளிகளுக்கு மத்தியில் உழைப்பை வாரி வழங்கும் ‘வசந்தாவின் கனவு’ சிறுகதையும் மதிப்பற்று போகும் உழைப்பின் உருவத்தை தோலுரித்துக் காட்டுகிறது.

உடைமை மனோபாவத்திலிருந்தே சுரண்டலுக்கான வித்து தோன்றுகிறது. உழைப்பை பொருட்படுத்தாது இனத்தை முன்வைக்கும் அரசியலை இக்கதைகள் விமர்சனம் செய்யவில்லை. மாறாக தன் உழைப்பிற்கான அங்கீகாரத்தையும், சுயமரியாதையையும் தேடும் மனிதர்களை பதிவு செய்கிறது. கதைகள் அவை நிகழும் நிலத்தால் மலேசியாவை மையங்கொண்டிருந்தாலும் உலகளாவிய சுரண்டல்களையும், அடையாளங்களை இழந்த எளிய மனிதர்களின் கனவுகளையும், நூதனமாக அதிகாரம் செலுத்தும் நகரமயமாக்களையும் படம்பிடித்து காட்டுகிறது. அவருடைய நேர்காணலில் இடம்பெறும் இவற்றை பற்றியான அரசியல் கதைகளில் கலைத்தன்மையடைவதை வாசிப்பில் நன்குணரமுடிகிறது

- இந்து தமிழ் திசை

பாவண்ணனை மொழிபெயர்ப்பாளராய் மட்டுமே வாசித்திருக்கிறேன். எஸ்.எல்.பைரப்பாவின் பருவம் நாவலை மொழிபெயர்த்தவர். அது என் மனதிற்கு நெருக்கமான நாவலும் கூட. அந்நாவலின் மொழிபெயர்ப்பு அதன் செறிவான நடையின் வழியே நன்குணரமுடியும். இதை விவரிப்பதன் நோக்கம் மொழிபெயர்ப்பாளர் தன் செறிவான நடையின் வழியே ரசனையை வாசகனிடம் கடத்துகிறார். அது படைப்பாளியாக அவர்களுக்குள் இருக்கக்கூடிய தனித்துவ பார்வையை வாசகனுக்கு அறிமுகப்படுத்தும். பருவம் நாவல் வாசிப்பு அவருடைய புனைவுலகத்தை அறிவதற்கான ஆசையைத் தூண்டியது. முப்பது ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக தமிழ் இலக்கியத்தில் எழுதி வருபவர். நாவல், சிறுதை, கவிதை, மொழிபெயர்ப்பு என பல்வேறு வடிவங்களை கையாண்டிருக்கிறார். அவர் எழுதிய நூற்றி ஐம்பதுக்கும் மேற்பட்ட கதைகளிலிருந்து சிறந்தவற்றை எழுத்தாளர் எம்.கோபாலகிருஷ்ணன் “பிரயாணம்” எனும் தலைப்பில் தொகுத்திருக்கிறார். அந்நூல் பாவண்ணனின் புனைவுலகிற்கும், அவருடைய சிறுகதை உலகிற்குமான வாசலாக அமைகிறது.

யதார்த்தவாத கதைகள் கோலோச்சத் துவங்கிய காலத்தில் பிரச்சார த்வனி மேலோங்கியது. பின் வாழ்க்கையை ரசனை அடிப்படையில் பதிவு செய்யப்படும் கதைகள் தோன்றின. பின் வாழ்வின் அபத்தங்களை வெளிச்சமிடும் கதைகள் உருவாயின. பின் கதைகள் வாழ்வின் இருண்மைகளை அடையாளம் காட்டின. இவை தேய்வழக்காக மாறி பின் அவற்றில் மாறுபட்ட கதை சொல்லல் திறமைகளை காலத்திற்கேற்ப எழுத்தாளர்கள் கையாளத் துவங்கினர். யதார்த்தவாத கதைகளில் படைப்பாளர்களின் அனுபவமும் அவை கொடுக்கும் பார்வையும் முக்கியத்துவம் வாய்ந்ததாய் அமைகிறது. அவ்வகையில் அசோகமித்திரன், வண்ணநிலவன் போன்றோருக்கு நெருக்கமான புனைவு களத்தை பாவண்ணன் தேர்வு செய்கிறார். ஆனால் கதையை முடிக்கும் இடத்தில் பிற யதார்த்தவாத படைப்பாளிகளை விட தனித்துவமாக தன் படைப்பை முன்னிறுத்திவிடுகிறார்.

கதைக்கு தேர்வு செய்யப்படும் மனிதர்கள் அன்றாடங்களுக்கான பொருளாதாரத் தேவைகளை ஈடு செய்ய முடியாதவர்களாகவே இருக்கின்றனர். ஆனால் அனைவரும் கனவு காண்பவர்களாக இருக்கின்றனர். அந்த கனவின் நிறைவேறாத் தன்மை அவர்களை அன்றாடங்களின் மீதான வெறுப்பு கொண்டவர்களாக மாற்றுகிறது. வாழ்க்கைப்பாட்டிற்காக இடம்பெயரும் மனிதர்களின் கனவுகளை எழுத்தில் பதிவு செய்கிறார். கதைகளில் இடம் பெறும் மனிதர்களில் பாதிக்கும் மேலானவர்கள் தாழ்வு மனப்பான்மை கொண்டவர்களாகவே இடம்பெறுகின்றனர். அந்த மனம் அவர்களின் பணியிடத்தில் இருக்கும் மேலதிகாரர்களாலும், குடும்ப அமைப்பினாலும் உருவாக்கப்படுகிறது.

உதாரணத்திற்கு வண்டி எனும் சிறுகதை. குதிரை வண்டிக்காரன் ஒருவன் சவாரிக்காக காத்திருக்கிறான். வயோதிகன். அவனுக்கு அருகில் டாக்ஸிக்களில் பலர் சவாரிக்காக காத்திருக்கின்றனர். அவர்களில் சிலர் அந்த வயோதிகனை ஏளனம் செய்கின்றனர். பெண்ணொருத்தி வியாபாரத்திற்கான பண்டங்களை எடுத்துக் கொண்டு ஒவ்வொருவரிடமாக சென்று சவாரிக்கான விலையைக் கேட்கிறாள். அனைவரும் அதிக விலை கேட்க, குறைந்த விலையில் குதிரை வண்டிக்காரனிடமே பயணத்திற்கு ஒப்புக் கொள்கிறாள். குதிரையும் சரி, வண்டிக்காரனும் சரி சாப்பிட்டு பல நாட்கள் ஆனவர்களைப் போல தோற்றமளிக்கிறார்கள். சவாரியினிடையில் வண்டிக்காரன் தன் பால்ய நினைவுகளை பகிர்ந்து கொள்கிறான். அவனுக்கு தொடர்ந்து கிடைத்துக் கொண்டிருந்த சவாரிகளும், சௌகரியாமாகவும் செழிப்பாகவும் வளர்ந்த குதிரையைப் பற்றியும் நினைவின் சேகரிப்பிலிருந்து பகிர்கிறான். வறிய நிலைக்கு தொழில்நுட்பத்தின் வளர்ச்சியும் போக்குவரத்தின் புதிய வடிவங்களும் காரணமாகின்றன. கதையை பரிதாபத்துடன் கேட்கும் பெண்ணும் வேகமாக சென்று சேர்வதில் குறியாக இருக்கிறாள். சவாரி முடிந்து பணம் கிடைத்தவுடன் சாப்பாட்டை மட்டுமே யோசிக்கிறான். தான் சாப்பிட்டு குதிரைக்கும் வாங்கி செல்கிறான். ஆனால் குதிரையின் சடலமே கிடைக்கிறது. குதிரையாலும் கைவிடப்பட்டபவனாகிறான்.

இந்தக் கதையை குறிப்பிட்டு விவரிப்பதன் காரணம் இதில் இருக்கும் பல அம்சங்கள் அனைத்து கதைகளிலும் பிரதிபலிக்கின்றன. தேர்வு செய்யப்படும் மனிதர்கள். அவர்களை நசுக்கும் காலத்திற்கேற்ற வளர்ச்சி. முடிவடையா தர்க்கம் ஒன்றே மனதில் சூல் கொள்கிறது. காலத்திற்கேற்ப அவர்களும் தங்களது தொழிலை மாற்றியிருக்கலாம். ஆனால் மண்ணுடனும் விலங்குகளுடனும் இணக்கமாக வாழ்ந்த தலைமுறைக்கு மரபார்ந்த வாழ்க்கை பெரும் பொக்கிஷமாக மாறிவிடுகிறது. அடுத்து பணம் கிடைத்தவுடன் அவன் சாப்பிடும் இடத்தை விவரிக்கும் இடங்களில் அவனுடைய புன்னகையை பார்க்க முடிகிறது. பல கதைகளில் இந்த புன்னகை கதையை அழியாத நினைவாக மாற்றிவிடுகிறது. மேலும் மனிதர்கள் மனிதர்கள் அவர்கள் கொண்டிருக்கும் அபரிமிதமான நம்பிக்கைகளாலேயே கைவிடப்படுகிறார்கள் எனும் கேள்வி அனைத்து கதைகளிலும் எதிரொலிக்கிறது.

வியந்தோதும் இந்த புன்னகை வேறொரு கேள்விக்கும் உள்ளாக்கப்படுகிறது. யதார்த்தவாத கதைகளின் முடிவுகள் வாழ்வின் அபத்தத்தை வெளிச்சமிட்டு காட்டத் துவங்கிய காலத்தில் பாவண்ணனின் கதைகள் இனிமையான வாழ்க்கை தருணங்களுடன் முடிவடைவதில் முக்கியமடைகின்றன. பயணம் மேற்கொள்ளும் எண்ணம் கொண்ட குமாஸ்தா, சிறுவனின் ஏக்கத்திற்காக தன் சைக்கிளை பழக்கி பின் அவணையறியாமல் சிறுவனுக்கே கொடுத்துவிட்டு நீங்கும் இடங்களை எழுதும் வரிகள் சாதாரணக் கதைகளை தேவதைக் கதைகளின் தன்மைக்கு சென்றுவிடுகின்றன. காலத்தோடு பொருந்தக் கூடிய கதையாடலா என்பதில் சிக்கல் அடங்கியிருக்கிறது. நவீனத்தில் மரபம்சத்தை பொருத்தக் கூடிய இடமாகவே இதைப் பார்க்க முடிகிறது,

மேலும் கதைகளில் குதிரைகளும் பாண்டிச்சேரியில் இருந்த பிரஞ்சு காலனியின் வரலாற்று சுவடுகளும் காலத்தின் வாசம் மாறாமல் இடம்பெறுகின்றன. வரலாற்றாலும், அரசியலாலும், குடும்பத்தாலும் கைவிடப்பட்ட மனிதர்களின் குரலை பாவண்ணனின் கதைகள் பதிவு செய்கின்றன. அவர்களின் பயம் உடல் முழுக்க பரவியிருக்கிறது. அந்த பயத்திலிருந்து மீள அவர்கள் முயல்வதில்லை. மாறாக பயத்துடன் வாழ்ந்து புன்னகைக்கவே விரும்புகிறார்கள். அந்த புன்னகையை அனைத்து கதைகளிலும் இணங்காணமுடிகிறது.

எழுத்தாளர் கிருஷ்ணமூர்த்தியின்
'காணாமல்போனவர்கள் பற்றிய அறிவிப்பு' சிறுகதைத் தொகுப்பை முன்வைத்து

எழுத்தாளர் கிருஷ்ணமூர்த்தியின் 'காணாமல்போனவர்கள் பற்றிய அறிவிப்பு' என்ற சிறுகதைத் தொகுப்பில் உள்ள பதினோரு கதைகளை வாழ்வை அணுகுதல், வாழ்வை வாழுதல் என்ற முறைப்படி மூன்று பகுதிகளாகப் பிரிக்கலாம். அளகபாரம், நிர்தாட்சண்யம், புனைசுருட்டு, கறை கதைகளை முதல் பகுதிகளாகவும், மண்டூகம், விருட்சம் கதைகளை இரண்டாம் பகுதிகளாகவும், கதவு எண் : 8, காணாமல்போனவர்கள் பற்றிய அறிவிப்பு, தாயம், அப்பாவின் ரகசியம், ஞமலி கதைகளை மூன்றாம் பகுதிகளாகவும் அட்டவணைப்படுத்தி பிரிக்கலாம்.

'உறவினர்களின் தொடர் அழுத்தத்தில் கூடல் வெறும் சடங்காகவே இருவருள்ளும் உருவெடுத்திருக்கும் தம்பதியினர் / இந்த மாடர்ன் லைப்பில் எல்லா சிக்கலுக்கும் விடை இருக்கு, ஆனால் அது எனக்கு அந்நியமா இருக்கு என்று சொல்லும் முதிய எழுத்தாளருக்கும் தற்கால வாசகனுக்கும் இடையேயான உரையாடல் / பண மதிப்பிழக்க காலத்தில் தங்கும் விடுதி தேடி அலையும் வேலைக்குச் செல்லும் பெண் / முன்னாள் குடிகாரரின் திருந்திய குடும்ப, அலுவலக வாழ்க்கை' என்று முதல் பகுதி கதைகள் அனைத்தும் நமது அன்றாடங்களின் அருகாமைகள் அல்லது அகங்கள் தான். சின்ன சின்ன மகிழ்வுகளுக்கு வாழை மரங்கள் ஊன்றி தோரணம் கட்டுதல், மறுகணமே வெளியேறும் கண்ணீரின் கொள்ளளவைத் தாங்கமுடியாமல் திணறுதல், உறவுகளைக் கையாளத் தெரியாமலும் முயற்சித்தலிலும் காலங்களை ஓட்டிவிடுதல் என்று வாழ்க்கை என்றப் புள்ளியை அழிக்க மனம் வராமலும், நிறைவாக வாழ முடியாமலும் உழலும்  நம்மின் பெரும்பான்மையினர்தான் முதல் பகுதி.

'ஆமை, முயலுக்கு இடையேயான பண்டையக் கால ஓட்டப்பந்தயத்தில் ஆமையின் வெற்றிக்கு முயல்களின் வழக்குத் தொடுத்தலில் இன்றும் பஞ்சாயத்து நடக்கிறது. அதற்கு தவளை ராஜா தலைமை வகிக்கிறார். ஆமைக்கு ஆதாரவாய் பேசும் முயல்களும் இருக்கின்றனர். அவர்களை முயல்களே வெறுக்கின்றனர். சின்னங்களை ஒதுக்கி, ஓட்டு தேர்தல் முறையினைக் கொண்டுவருகின்றனர் / லாபத்தின் வேட்கையில் மதிப்பீடுகளைக் கொலை செய்யாதீர்கள் என்று வழிப்போக்கன் ஒருவன் சொல்கிறான்' என்று இரண்டாம் பகுதியில் இருக்கும் 'மண்டூகம்' மற்றும் 'விருட்சம்' கதைகள் வீதி நாடகங்களை நிகழ்த்தி சமகால அரசியல் கொள்கைகள், கோட்பாடுகளை கீறுகின்றன. குழந்தைகள் முதல் பெரியவர்கள் வரை மாறிமாறி இந்தக் கதைகளைப்  போட்டு உருட்டி சிரிக்கின்றனர், கேள்வி கேட்கின்றனர், வெட்கி கோவம் கொள்கின்றனர். ஆகமொத்தம் ஊருக்குப் பொதுவாகவும், வெளிப்படையாகவும், இப்போதைய அவசரத் தேவையாகவும் இவைகள் நீதி கதைகளாகின்றன.

இந்த இரண்டு பகுதிகளில் இருக்கும் வாழ்வுக்கும், மனிதர்களுக்கும் நடுவில்தான்  மூன்றாம் பகுதியில் இருக்கும் மனிதர்களும் அவர்களது வாழ்வும் இருக்கிறது. ஏன் இவைகளை கடைசியாக வைக்கிறேன் என்றால், கடைசி பெஞ்சுகளிலும், வரிசைகளிலும்தான் இருண்மை கனங்களும், அமைதி கதைகளும் அதிகமாகவே இருக்கின்றன. கொஞ்சம் நேரம் எடுத்து, அவைகளின் தோள்களில் கைகள் போட்டால் அவைகள் இணக்கமாகி கொட்டோ கொட்டென்று பேசிவிடும்.

'கடிதங்கள் போய் சேரவேண்டிய இடங்களுக்குப் போகவில்லை என்றால் குப்பைகள் ஆகிவிடுமா? என்று கேள்வி கேட்டு கடிதங்களை முனை மழுங்காமல் கொண்டுப்போகும் தபால்காரன் / அம்மாவை இழந்த ஒருத்தி இருட்டுக்குள்ளும், புதிர்களுக்குள்ளும் தாயின் விழிகளைத் தேடுகிறாள். கூடவே தனது அடையாளத்தையும், ரகசியத்தையும் தேடும் ஆங்கிலோ இந்திய ஓவியனும் / சூதின் சந்ததியான மகனொருவன் எப்போதும் தாயக் கட்டைகளை உருட்டியபடியே இருக்கிறான். அவனுக்கு வெற்றி தோல்வி முக்கியமல்ல. அந்தக் கட்டைகளும் விளையாட்டும்தான் முக்கியம். ஏனென்றால் அந்த தாயக் கட்டை உருட்டல் அம்மாவின் குரலாகவே இருக்கிறது என்று சொல்கிறான் /

ஆதியிலிருந்து புத்தகங்கள் விற்கும் அப்பா அதற்கு காசே வாங்கியது இல்லை. இப்போதைய ஆன்லைன் ஊரிலும் அதே வேலையைச் செய்து லாபம் பார்க்கவில்லை. அவரிடமும் ஒரு ரகசியம் இருக்கிறது / நாய்களின் ஊளைகளைக் கணித்து அவைகளிடம் பாசம் காட்டும் ஒருத்தி ஒரு தெருவில் இருக்கிறாள். நாய் பிடிக்கும் வண்டிகளை அவள் எப்படி எதிர்கொள்ள போகிறார்கள்' என்று

இவர்கள் தங்களது வாழ்க்கைப்
புள்ளியில் மிகத் தைரியமாக வாழ்கிறார்கள், கையில் பூதக் கண்ணாடிகளை வைத்துக்கொண்டு புள்ளிக்குள் புள்ளி புள்ளிக்குள் புள்ளி என்று உள்ளே குடைந்து இருளுக்குள்  போய் கொண்டேயிருக்கிறார்கள். அமானுஷ்யங்கள், பைத்தியங்கள், பிழைக்கத் தெரியாதவர்கள் என்று எப்பெயர் வைத்தாலும் கண்டுகொள்ளாத பிடிவாதக்காரர்கள். வாழ்க்கைப் புள்ளியை சட்டென அழிப்பதற்கும் அஞ்சக்கூட மாட்டார்கள். அதேநேரத்தில் தீர வாழ்ந்துவிட வேண்டும் என்றும் துடிப்பவர்கள். அவர்களுக்குள் 'அவ்வளவு' இரங்கல்களும், வேண்டல்களும், நிறைவேறாத ஆசைகளும் மண்டிக் கிடக்கின்றன. கடிதங்கள் எழுதி பகிர்தல்களைத் தாராளமாகத் தருகின்றனர்.   

இந்த மூன்று பகுதிகளும் ஒன்றுக்கொன்று தங்களது தலையில் சுமக்கும்  பாரங்களைப் பொறுத்து வரிசையில் நிற்கின்றன. அந்த விதத்தில் பார்த்தால் மூன்றாம் பகுதிக்கு முன் மற்ற இரண்டு பகுதிகளும் அவற்றின் சத்துகளுக்கு ஏற்ற பாரங்களைச் சரியாக தாங்கி நிற்கின்றன. ஏனென்றால் மூன்றாம் பகுதி உடைக்காத முரட்டு கருங்கற்களை சுமக்கின்றன. அந்தப்  பாரங்கள் நமக்குள் ஒருவித பிறழ்வையும், பயங்களையும், நடுக்கங்களையும் அதிகமாக கொடுக்கின்றன. வெளியிலும், மொழியிலும், சொல்லல்களிலும் கிருஷ்ணமூர்த்தி நமது கைகள் பிடித்து போகும்போதே திடீரென கைகளை உதறிவிட்டு எங்கோ போவார், திரும்ப வந்து கைகளைப் பிடித்து அதே வழியில் கூட்டிச் செல்வார்.

ஒரு சில கதைகளிலும், இடங்களிலும் கைகளை உதறிச் செல்பவர் திரும்ப வந்து பிடிக்க நேரம் ஆகிறது. அந்த நேரங்களில் அதே இருளுக்குள் நாம் திக்கி நிற்கிறோம். அந்த நேரங்களில் பதட்டப்படாமல், விதிகளையும், வழமைகளையும் தேடாமல் மனதிற்கு சின்ன பயிற்சி கொடுத்து கொஞ்சம் ஒருமுகப்படுத்தினால் இருளுக்குள் இருக்கும் வாசனையை நுட்பமாக நுகரமுடிகிறது. உடனே வந்து கைகளைப் பற்றி அழைத்துச் சென்று வெளியில் விடுவார்.

இறுதியாக, 158ம் பக்கத்தின் நுனியில் கிருஷ்ணமூர்த்தியின் கைகளும், நமது கைகளும் விடுபடும் தருணத்தில் ஒன்றுமட்டும் ஒருவித கலக்கத்தில் தெளிவாக தோன்றுவது போல் இருக்கிறது. வெளிப்படையாகவும், அந்தரங்கமாகவும் நமது வாழ்வை வாழும் நமக்குத்தான் அது வெளிச்சம். இந்த மூன்று பகுதிகளும் சேர்ந்ததுதானே நமது வாழ்க்கை. இம்மூன்று பகுதிகளால் ஆனதுதானே நாம்.

- காணாமல்போனவர்கள் பற்றிய அறிவிப்பு நூல் குறித்து முத்துராசா குமாரின் பதிவு