கி.மு பக்கங்கள்

சமீபத்தில் மிகப்பிரபலமான ஆங்கில சீரீஸ் எச்.பி.ஓவில் வெளியான செர்னோபில். 33 ஆண்டுகளுக்கு முன் நிகழ்ந்த அணுக்கசிவினால் ருஷ்யாவின் ஒரு பகுதியான செர்னோபிலிலும் அதனைச் சுற்றியுள்ள கிராமங்களிலும் ஏற்பட்ட பெருவிபத்தை அப்படத்தில் ஆவணப்படுத்தியுள்ளனர். மேலும் இப்படம் அவ்விபத்திற்கு பின்னாலிருக்கக்கூடிய காரணத்தை ஆராய முற்படுகிறது. அறிவியல் ரீதியான ஆதாரங்களைத் தேடி நகரும் படம் மானுடத்தின் வீழ்ச்சிக்கு நவீனமயமாக்கல் எவ்வகையில் காரணமாகிறது எனும்  புள்ளிக்கு நகர்கிறது. படத்தின் இறுதி காட்சிகள் ஏற்படுத்தும் தாக்கம் செர்னோபில் எனும் ஒற்றைப் பேரிடரைக் காட்டிலும் மனிதர்களால் சக மனிதர்களுக்கும் கானுயிர்களுக்கும், தாய் மண்ணிற்கும் ஏற்படுத்தும் அழிவுகளுக்கு பின்னிருக்கக்கூடிய பேராசையை வெளிச்சமிட்டு காட்டுகிறது.

இத்திரைப்படத்திற்கு ஆதாரமாக இருக்கும் புத்தகம் ஸ்வெட்லானா அலெக்ஸியேவிச் எழுதிய Voice of Chernobyl. இப்புத்தகத்தை சித்தார்த்தன் சுந்தரம் “செனோபிலின் குரல்கள்” எனும் தலைப்பில் மொழியாக்கம் செய்திருக்கிறார். மேலும் இந்நூலுக்காக அலெக்ஸியேவிச் நோபல் பரிசு பெற்றிருக்கிறார் என்பதும் குறிப்பிடத்தக்கது.

இந்நூல் செர்னோபிலில் நிகழ்ந்த விஷயங்களின் வரலாற்று நூல் அல்ல. மாறாக அங்கு நிகழ்ந்த அணுக்கசிவினால் பாதிக்கப்பட்ட மக்களின் அவலங்களையும், அவ்விபத்து நிகழும்போது அவர்கள் கொண்டிருந்த அனுபவங்களின் பதிவாகவும் இந்நூல் அமைந்துள்ளது. மக்களிடையே அவ்விபத்து மூன்று விதமான சிதைவுகளாக பதிவாகியிருக்கிறது. அவை - போருக்கு நிகரான நாட்கள், புலம்பெயர் வாழ்க்கை, நோய்மையுடனான போர். இம்மூன்று விஷயங்களும் அவற்றின் கோரதாண்டவத்தை செர்னோபிலிலும் அதனைச் சுற்றியிருக்கும் பல கிராம மக்களிடையேயும் ஏற்படுத்தியிருக்கிறது.

அணுக்கசிவு ஏற்பட்ட சில மணி நேரங்களிலேயே அரசிடமிருந்து எச்சரிக்கை தகவல்கள் மக்களிடம் சொல்லத் துவங்கப்பட்டது. ஆனால் அதனைச் சுற்றியுள்ள பகுதிகளிலும் அணுக்கசிவினால் பாதிக்கப்படாத இடங்களிலும் அரசிடமிருந்து நிலைமை சீராக இருக்கிறது எனும் நம்பிக்கை விதைக்கப்பட்டிருக்கிறது. கள நிலவரத்தின் தீவிரத்தை மக்களிடையே சிறிதும் ஏற்படுத்தாமல் பொய்யான நம்பிக்கையை விதைத்தது வரலாற்றின் பெரும் இழுக்காக மாற்றம் கொண்டது. செர்னோபிலில் நிறுவப்பட்ட ஆர்.பி.எம்.கே என்ற வகையிலான அணுமின் நிலையம் ஐரோப்பாவிற்குள் ஏற்றுக்கொள்ளப்படவில்லை எனும் தகவலும் அதிர்ச்சிக்குள்ளாக்கியது. செர்னோபிலில் நிறுவப்படும் முன்னே ஐரோப்பிய ஒன்றியத்துள் இதே வகையான அணுமின் நிலையத்தை  நிறுவ முயன்றிருக்கின்றனர். ஆனால் அவர்களின் சட்ட விதிகளுக்கும், எச்சரிக்கை விதிமுறைகளுக்குள்ளும் வராததால் அவ்வகையான அணுமின் நிலையத்தை தடை செய்திருக்கின்றனர்.

மேலும் அங்கு பணி செய்து நோய்மையால் பாதிப்பிற்குள்ளானவர்களிடம் ஆசிரியர் மேற்கொண்ட நேர்காணலின் வழியே அந்த அணுமின் நிலையத்தின் பின்னிருக்கக்கூடிய அறிவியல் விஷயங்களை விளக்க முற்படுகிறார். அணுகுண்டு செயல்படும் விதமும் ஒரு அணுமின் நிலையத்தின் செயல்முறையும் ஒன்றே. ஆனால் கட்டுபாடுகள் நிறைந்த வகையில் அந்த அணுச்சிதைவை மேற்கொள்ளும்போது மின்சக்தியை உருவாக்க முடியும் என்பதே அறிவியல். மேலும் அது நிறுவப்படும்போது செர்னோபில் சோவியத் ஒன்றியத்தின் ஒரு பகுதியாக இருந்தது. அதை நிறுவுவதன் வழியே உலகின் முன்மாதிரியாகிவிட முடியும் எனும் எண்ணம் அரசிடமிருந்து மக்களுக்கு சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. மேலும் மக்கள் அறிவியலின் வளர்ச்சியாக சொல்லப்பட்ட அணுமின் நிலையத்தை கடவுளுக்கு நிகராக, கடவுளுக்கு மாற்றாக கருதியிருக்கின்றனர். திருவிழாவைப் போன்று அதன் நிறுவுதலை மக்களும் ஊடகங்களும் கொண்டாடியிருக்கின்றனர்.

இந்த மனநிலையில் இருந்து அணுச்சிதைவினால் ஏற்பட்ட பாதிப்பை அறிந்தவுடன் மக்களிடம் ஏற்பட்ட குழப்பம் புரிந்து கொள்ள முடியாததாக இருப்பினும் அவர்களின் வாழ்க்கையில் இயல்பானதாய் அமைகிறது. போருக்கான ஆயத்தங்கள் ஊர்களில் நிகழத் துவங்குகின்றன. போர் தொடுக்கப்போகிறார்கள் எனும் உணர்வு எல்லோரிடமும் மேலோங்கியிருக்கிறது. ஆனால் யார் நம் நாட்டின் மீது போர் தொடுக்கப்போகிறார்கள் எனும் இடத்தில் எல்லோரும் ஏமாற்றமே அடைகிறார்கள். போரின் பெரும் பிரதேசமான சோவியத் யூனியனின் கண்ணுக்கு புலப்படாத அணுக்கதிர்கள் மானுட இடத்தையே அழிக்கும் எனும் சொல்லாடலை மக்கள் ஏற்க தயாராக இல்லை. அரசோ மக்களின் அனுமதிக்கு காத்திராமல் புலம்பெயர்தலுக்கான அரசாணைகளை வெளியிடுகிறார்கள். மக்களும் புலம்பெயர்கிறார்கள். ஆனால் அவர்கள் வாழ்வின் மொத்த அபத்தமும் செர்னோபிலின் அணுக்கசிவினால் ஏற்பட்ட தாக்கமும் புலம்பெயர் வாழ்க்கையிலேயே தீவிரம் கொள்கிறது.

மனிதர்களின் கண்டுபிடிப்புகள் அறிவியல் ரீதியில் உலகத்திற்காக அமைந்தாலும் அவற்றின் தீமைகள் சக மனிதனிடமிருந்து மற்றொரு மனிதனை தனிமையில் ஆழ்த்திவிடுகிறது எனும் உண்மை முகத்தில் அறையும் வண்ணம் சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. அணுக்கசிவினால் ஏற்பட்ட பாதிப்பைக் காட்டிலும் நூல் முழுக்க கூறப்பட்டிருக்கும் பலரின் கதைகள் புலம்பெயர் வாழ்வை மையப்படுத்தியதாகவே அமைந்திருக்கிறது. சொந்தங்கள் அவர்களை உதறிவிட்டிருக்கின்றனர். மேலும் செர்னோபில் கொடுத்த நோய்மையின் தகவல்கள் சீக்கிரமாகவே உலகிற்கு கசியத் துவங்குகிறது. அங்கிருந்து வெளியேரும் மக்களால் நோய்கள் பரவப்படும் எனும் கூற்று பரவலாகிறது. அணுக்கசிவு நிலம் சார்ந்த அகதிகளாக அம்மக்களை மாற்றியது எனில் நோய்மை வாழ்க்கைக்குள்ளேயே அவர்களை அகதியாக்கிவிடுகிறது. யாரிடமும் தஞ்சம் புக முடியாத சூழ்நிலையில் தனித்து வாழப்பழகுகிறார்கள். தற்கொலை செய்வதற்கு தகுதியுடைய வாழ்க்கையை, காரணத்தை செர்னோபில் அவர்களுக்கு வழங்கியிருக்கிறது.

இவ்வனைத்து வாழ்க்கை சார்ந்த சிடுக்குகளுக்கு இடையில் சோவியத் ஒன்றியமும் உடைகிறது. அதன் காரணங்களுள் செர்னோபிலும் ஒன்றாகிறது. புலம்பெயர் வாழ்க்கையை வாழ்ந்துகொண்டிருந்த மக்களுக்கு அடையாளம் மற்றொரு சிக்கலாகிறது. சோவியத் ஒன்றிய தேசம் எனும் நம்பிக்கையில் வாழ்ந்துகொண்டிருந்த மக்களின் மேல் செர்னோபிலியன் எனும் அடையாளம் ஏற்றப்படுகிறது. யூனியனின் அங்கமாக பேசப்பட்டிருந்த தங்களது அடையாளம் தனித்த அடையாளம் ஆகும் போது குடிமகன் எனும் அந்தஸ்தை இழந்து நிரந்த அகதி எனம் இடத்தை அடைந்துவிடுகின்றனர்.

செர்னோபிலின் விஷயத்தை பேரழிவு எனும் சொல்லில் விளிப்பதை விட போர் என்று சொல்வதே சரியாக அமையும். ஈழ விடுதலை போராட்டத்தினிடையில் இருந்த மக்களின் வாழ்க்கையும், நாஜிப்படைகளின் கொடுங்கோன்மைக்கு இடையில் கழிந்த மக்களின் வாழ்க்கைக்கும் சற்றும் குறைந்ததல்ல செர்னோபில் மக்களின் வாழ்க்கை. அறிவியல் எனும் பெயரில் எதிர்காலத்தின் மீது தொடுக்கப்பட்ட போர் என்பதே செர்னோபிலை குறிப்பதற்கான சரியான சொல்லாடலாக அமையும். மனிதர்களின் தவறுகளால் ஏற்படும் சமூக பேரழிவுகள் அனைத்தும் அடையாளங்களை காணமாலாக்கும் தளத்திற்கு சென்றடைவது காலத்தின் நிதர்சனமாக அமைகிறது. தங்களின் வாழ்க்கையை சிடுக்குகளற்ற ஒன்றாக்கிக் கொள்ள, எளிமையாக்கிக் கொள்ள பிற மனிதர்களின் மீது அடையாளம் ஏற்றி ஒதுக்கி வைப்பது நூதன அதிகாரமாகிறது. இந்நூலில் சொல்லப்படும் பல்வேறு கதைகளும் இந்த தன்மையையே எடுத்துரைக்கிறது.

ஆசிரியரிடம் தங்களின் கதைகளை சொல்ல அவர்கள் தயங்குகின்றனர். இழந்த விஷயங்களின் புலம்பல்கள் ஒருபோதும் அவற்றை மீட்டுவிடாது என்பதில் வருத்தம் கொள்கின்றனர். தங்களின் தாய் நிலத்தின் மீதான ஈர்ப்பையும் பற்றையும் பேச்சின் போக்கில் எல்லோரும் வெளிப்படுத்துகின்றனர். என்றேனும் ஒரு நாள் அவ்விடத்திற்கு திரும்பி சென்றுவிட, மாட்டோமா எனும் ஏக்கம் எல்லோருடைய குரல்களின் வழியேவும் பதிவு செய்யப்பட்டிருக்கிறது. அவர்கள் வளர்த்த கால்நடைகளைப் பற்றியும், அவற்றின் துக்கரமான இழப்பையும், தாங்கள் நட்டு வளர்த்த செடி, மரங்களைப் பற்றியும் ஆற்றாமையுடன் பகிர்கின்றனர். விலங்குகளையும் காய்கறிகளையும் அழிப்பதற்கும் அரசாணை வெளியிடப்பட்டது. அவற்றின் வழியேவும் கதிவீர்ச்சு பரவப்படும் எனும் முடிவு அவ்வகையான தீர்மானத்தை அரசை எடுக்க வைத்திருக்கிறது. உலகம் மனிதர்களுக்கு மட்டுமானதா எனும் கேள்வியும் மனிதர்களை காப்பாற்ற வேண்டியது தலையாய கடமையல்லவா எனும் கேள்வியும் ஒவ்வொருவரின் கதைகளிலும் முரண்கொள்கிறது.

அரசாணைகளை மீறி அவரவர்களின் வீட்டிலேயே, கிராமத்திலேயே தங்கிக் கொண்டதன் பின்னிருக்கக்கூடிய மண் சார்ந்த வைராக்கியமும், தங்களது வீட்டிலிருந்து எடுத்து சென்ற அவரவர்களின் மரபார்ந்த பொருட்கள் குறித்த நினைவோடைகளும் அவர்களின் அன்பை வெளிப்படுத்துகிறது. அன்பு மட்டுமே அத்தனை பேரழிவுகளுக்கு பின்னும் மீதமிருக்கக்கூடிய ஒன்று என்பதை ஒளிக்கீற்றாய் மக்களின் குரலில் உணர முடிகிறது. உடல் அழுகும் கணவனை இறக்கும் வரை அருகிலேயே இருந்து பார்த்துக்கொண்ட அன்பு பொழியும் பெண்ணின் கதை வாழ்க்கைக்கான அர்த்தத்தை நன்கு உணர்த்துகிறது. நூலில் பேசிய மனிதர்களில் பாதிக்கும் மேலானவர்கள் அந்த புலம்பெயர் வாழ்க்கையின் அபத்தத்தை நகைச்சுவையின் வழியே கடந்து செல்பவர்களாக இருக்கின்றனர். இடையிடையே சொல்லப்படும் நகைச்சுவை துணுக்குகள் செர்னோபிலின் அழிவை சுட்டுகிறது. காலம் கடந்து வாசிக்கப்படுவதால் நகைச்சுவை உணர்வைக் காட்டிலும் அக்காலத்திய சமூக அவலத்தை அவை எடுத்துரைக்கின்றன.

அறிவியல் மானுடத்தின் அளவுகோளிலேயே முன்னெடுக்கப்பட வேண்டும் எனும் எச்சரிக்கை மொத்த நூலின் அடிகோடாக சொல்லப்படுகிறது. ருஷ்யாவின் ஒரே ஒரு அணுமின் நிலையத்தில், ஏற்பட்ட அணுக்கசிவு மனிதர்களின் தவறுதான். அதன் தாக்கம் தலைமுறைகளுக்கானது. எல்லைகளுக்கு அப்பால் விரிந்து கிடக்கும் உலகத்திற்கானது. அபரிமிதமான மின்சாரம் மற்றும் நவீன தேவைகளுக்காக இயற்கையை எளிமையாக சூரையாட தயாராக இருக்கும் பெரு நிறுவனங்களுக்கானது. மனித மன பேராசைக்கான அறைகூவலாக இம்மக்களின் குரல் இருக்கிறது. நூலில் பேசியிருக்கும் மக்கள் தங்கள் வாழ்க்கைப் பாட்டை விவரிக்கின்றனர், நகைச்சுவை சொல்கின்றனர், அவர்கள் அறிந்த அப்போதைய கள நிலவரத்தை சொல்கின்றனர், பாதிக்கப்பட்ட தங்களுடைய உறவினர்களின் மீதான அன்பை பேசுகின்றனர்,  தங்களை கைவிட்ட மக்களை எண்ணி புலம்புகின்றனர். வாசிக்கும் நமக்கோ அவர்களின் குரல் பேரோலமாக ஒலிக்கிறது. வாய்மொழியில் விடுக்கப்படும் அறைகூவலாக உருவமெடுக்கிறது. அறிவியலின் பெயரால் இயற்கைக்கு புறம்பாக நிகழ்த்தப்படும் அத்தனை விதமான அநியாயங்களுக்கும் எச்சரிக்கையாக அமைகிறது. இந்நூலும் இதனை மையமாக வைத்து எடுக்கப்பட்ட ஐந்துமணி நேர திரைப்படத்தையும் பள்ளி கல்லூரி மாணவர்களுக்கு காண்பிக்க வேண்டும். அடுத்த தலைமுறையின் தேவை என்ன என்பதையும் அறிவியலுக்கும் மானுடத்திற்கும் இடையிலான சமரை புரிந்து கொள்ளவும் பேருதவியாய் அமையும்.

- கணையாழி

உலகமயமாக்கலுக்கு பின் அனைத்து நாடுகளுக்கும் இடையே பெரும் சந்தை உருவாகிறது. அனைத்து பொருட்களும் அதன் மூலதனமாகின்றன. மக்களின் நுகர்வை சீண்டி அதற்கு விலையை நிர்ணயிக்கத் துவங்குகின்றன நிறுவனங்கள். உலகின் சந்தையே முதலாளித்துவத்தின் முதல் படி. நுகர்வு அனைத்திற்கும் விலை நிர்ணயிக்கப்படும் தருணத்திலிருந்து முதலாளித்துவம் தன் பேருருவை காண்பிக்கத் துவங்குகிறது. காலப்போக்கில் பண்டங்களிலிருந்து நகர்ந்து இயற்கையை மூலதனமாக நிறுவனங்கள் ஏற்றுக்கொள்ளத் துவங்குகின்றன. அதன் பரிணாமத்தில் மக்களின் அடிப்படை விஷயங்கள் சந்தைப் பொருளாகின்றன.

அவ்வகையில் நீர் உலகம் முழுக்க சந்தைப் பொருளானது எப்படி என்பதை இரா.முருகவேளின் “நீலத்தங்கம் தனியார்மயமும் நீர் வணிகமும்” எனும் நூல் விவரிக்கிறது. தமிழகத்தில் தனியார்மயமாகும் குடிநீரின் நிறுவனமான சூயஸை விவரிப்பதாக நூல் துவக்கம் கொள்கிறது. ஆனால் குடிநீர் தனியார் வசம் சென்றதற்கான தேவையை அலசுகிறார். உலகம் முழுக்க  குறுக்கும் நெடுக்குமான ஓடும் நதிகளை சீராக்கி குடிநீர் வழங்க முடியும் என நினைக்கும் ஒரு பன்னாட்டு மூளையே அதனை வணிகப் பொருளாக்குகிறது. 24 மணிநேர குடிநீர் எனும் விளம்பரம் உலகம் முழுவதற்குமானதொரு சொல்லாடலாக நிறுவனங்களால் பயன்படுத்தப்படுகிறது. ஆனால் 24 மணி நேரமும் நீரை இடைவிடாமல் பயன்படுத்தப்போவது யார் எனும் கேள்வி பெரும்சிந்தனையை உருவாக்குகிறது.

மேலும் தனியாமயமாகும் சந்தையின் மூலதங்கள் பெருவாரியாக அதற்கு முன்னர் அரசின் வசம் இருந்திருக்கிறது. வர்க்க ரீதியான சமூக பிரிவுகளால் அனைத்தும் இலவசமாகவோ சலுகையாகவோ வழங்கவியலாத நிலையும், அல்லது சீரற்ற வழங்குதல்களையும் மேற்கொள்ளும் அரசிடமிருந்து சீரான வழிமுறைகளை சொல்லி நீராதாரங்களை தனியார் நிறுவனங்கள் தன்வசமாக்கிக்கொள்கின்றன. இதற்கு உதாரணமாக டில்லியில் தனியார்மயத்திடமிருந்து காப்பாற்றப்பட்ட குடிநீரை ஆசிரியர் முன்வைக்கிறார். ஆம் ஆத்மி கட்சியினரால் அரசியல் முன்மொழிவாக சொல்லப்பட்ட இலவச குடிநீர் குறிப்பிட்ட அளவை முன்வைத்து மக்களுக்கு இப்போதும் வழங்கப்படுகிறது. பாராட்டப்பட வேண்டிய ஆம் ஆத்மியின் செயல்களை விவரிக்கும் வழியே அதற்கு பின்னிருக்கக்கூடிய சித்தாந்த சிக்கலளையும் விவரிக்கிறார். அரசிற்கு லாபநோக்கம் கிடையாது. சேவையே அதன் அடிநாதம். ஆனால் தனியார் நிறுவனங்களுக்கோ லாபமே நோக்கம். அவர்கள் பொருளாதார ரீதியாக பின் தங்கியிருக்கும் மக்களின் மேல் கரிசனம் காட்ட வேண்டிய தேவை என்ன ? இயற்கை வளம் பண்டமாகும் போது அதை நுகரும் மக்களிடம் பிரதிபலிக்கும் ஏற்றத்தாழ்வுகள் நிறுவங்க்களால் வளங்களின் மீதும் ஏற்றப்படுகிறது. அதுவே நீருக்கும் ஏற்பட்டது.

இங்கே நகரங்களிலிருந்து அப்புறப்படுத்தப்படும் பொருளாதார ரீதியில் பின்தங்கிய மக்களின் நிலையையும் விவரிக்கிறார்.. குடி நகர்த்துதலுக்கு பின் பல்வேறு காரணங்கள் இருக்கின்றன. அவற்றில் நீர் எத்தகைய இடங்களை  வகிக்கிறது என்று பேசப்படும் பகுதிகள் அச்சத்தை ஏற்படுத்துகின்றன. நீரை இலவசமாகவோ சலுகையகவோ வழங்கும் நிலை தனியார் நிறுவனங்களுக்கு ஏற்படும் போது அவர்களுடைய லாபம் ஆட்டம் காணத் துவங்குகிறது.. அதே அவ்வகையான மக்கள் நிறுவனங்கள் நீர் வழங்கும் இடத்தில் இல்லையென்றால் நிலையான வருமானத்தை நிறுவனத்தால் தக்க வைத்துக்கொள்ள முடியும் எனும் வணிக நோக்கம் மக்களுக்கு எதிரான சதியாக மாறிவிடுகிறது.

உலகம் முழுக்க நிகழ்ந்த நீர் தனியார்மயமாகும் இடங்களில் அவை ஏற்படுத்திய விளைவுகளையும், தங்களின் மீது நம்பிக்கை ஏற்படுத்த வேண்டி அந்நிறுவனங்கள் முன்னெடுத்த செயல்பாடுகளையும், அவை எந்த வகையில் எல்லாம் இயற்கையை மாசுபடுத்துகிறது என்பதையும், சுரண்டலின் உண்மையை அறிந்தவுடன் மக்களின் எதிர்வினையையும் ஆசிரியர் நூலில் பதிவு செய்கிறார். இந்தியாவில் நிகழ்ந்த போராட்டங்களையும், இன்னமும் குறிப்பாக தமிழகத்தில் நிகழ்ந்த நீர் வணிகம் குறித்த தகவல்களும் நூலில் நிரம்பி இருக்கின்றன. இந்நூல் எந்த நிறுவனத்தையும் குற்றவாளிக்கூண்டில் ஏற்றவில்லை. மாறாக அவர்களின் சிந்தனையை கேள்விக்குட்படுத்துகிறார். நீர் பருகுவது மனிதர்களின் அடிப்படை தேவையெனில் அதை காப்பதும் அவர்களின் கடமை. ஒவ்வொரு மனிதர்களுக்கு இருக்க வேண்டிய விழிப்புணர்வும் அரசு செய்ய வேண்டிய, அல்லது அரசிடமிருந்து மக்கள் கோர வேண்டிய விஷயங்களையும் வெளிச்சமிட்டுக்காட்டுகிறது நீலத்தங்கம்.

- இந்து தமிழ் திசை

இயற்பியலில் எண்ட்ரொப்பி என்றொரு தத்துவம் இருக்கிறது. பொதுவாக சுடுநீரை வைத்து அதை விளக்குவர். நீரை சூடாக்கும் போது அதனுள் இருக்கும் ஒரு அணுக்கூட்டம் தன் இயல்பை உடைத்துக்கொண்டு மீறும். பின் அதனோடு ஒட்டியிருக்கும் ஒவ்வொரு அணுக்கூட்டமாக தங்களின் நிலையை குலைத்துக்கொண்டு வேறொரு நிலைக்கு தங்களை உருமாற்றிக்கொள்ளும். தொடர்ந்து நீரை சூடுபடுத்தும்போது நீரிலிருக்கும் அனைத்து அணுக்களும் தங்களுடைய நிலையைக் குலைத்துக்கொள்ளத் துவங்கும். அதுவரை அணுக்களிடமிருந்த இருந்த ஒழுங்கு குலையும். ஒழுங்கிலிருந்து ஒழுக்கமின்மைக்கு நகரும் இத்தன்மையை இயற்பியல்வாதிகள் எண்ட்ரோப்பி எனும் சொல்லில் குறிக்கின்றனர். இந்த தத்துவத்தின் தன்மையில் அமைக்கப்பட்டுள்ள நாவல் ஆஸ்திரேலிய எழுத்தாளரான லாரா ஃபெர்குஸின் My sister’s chaos. இதனை தமிழில் அனிருத்தன் வாசுதேவன் “இழப்பின் வரைபடம்” எனும் தலைப்பில் மொழிபெயர்த்துள்ளார். இது லாரா ஃபெர்குஸின் முதல் நாவல் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

இரண்டு கதாபாத்திரங்கள், ஒரு வீடு, அவ்வப்போது வந்து செல்லும் சில உதிரி பாத்திரங்கள் என குறுகிய அளவிலான மனிதர்களைக் கதைமாந்தர்களாகக் கொண்டு உலகம் முழுவதையும் உள்ளடக்க கூடிய ஒரு கதையை நுண்மையாக எழுதியிருக்கிறார். மானுடத்திற்கு எப்போதும் சவாலாக அமையும் போர் எனும் சொல்லாடல் குறித்த சந்தேகங்களை பெருந்தர்க்கமாக உருவாக்க முயல்கிறார். உலகம் முழுக்க நிகழ்ந்திருக்கும், நிகழ்ந்து கொண்டிருக்கும் அத்தனை விதமான போர்களுக்குமான மையம் என்ன ? ஒருவேளை அப்போர் முடிவிற்கு வருமாயின் அவை மனித இனத்திற்கு விட்டு செல்வது என்னவாக இருக்கும் ?இதுவரை முடிந்திருக்கும் போர்களின் மிச்சங்கள் எதை நினைவுறுத்துகின்றன ? ஒவ்வொரு போரின்போதும், போர் முடிந்தபின்னும் கைவிடப்படும் பல்லாயிரக் கணக்கான மனிதர்களை எளிதாக அகதி எனும் சொல்லிற்குள் உலகம் அடக்கிவிடுகிறது. அந்த அகதிக்கு இந்த உலகத்தில் எதன் மீது உரிமை இருக்கிறது ? எது அந்த அகதியின் சுதந்திரமாகிறது ? இவ்வனைத்து கேள்விகளுக்கும் பதில் கொடுக்கும் நாவல் எல்லாவற்றிற்கும் மையமாக அகதியின் அகவாழ்க்கை எதை சுற்றி உழல்கிறது எனும் கேள்வியை தீண்டுகிறது. இந்த தீண்டலே நாவலை அதன் சிடுக்கான வழியில் இயல்பாக பயணிக்கவைத்து அதன் புதிர் சுழலில் வாசகனையும் சிக்க வைக்கிறது.

பெரும் போருக்கு பின்னர் அகதியாக்கப்படும் ஒரு பெண்ணிடம் நாவல் தொடங்குகிறது. போருக்கு முந்தைய தருணத்தில் வரைபடம் உருவாக்கும் குழுவில் பணியாற்றியவள் கதையின் நாயகி. உலகளாவியப் வரைபடத்தை உருவாக்கும் பணியின் இடையில் போர் அப்பணியை நிறுத்திவிடுகிறது. போரினால் நிறுத்தப்படும் தருணத்தில் அதுவரை தயாரித்திருந்த வரைபடத்தின் சில முக்கிய கோப்புகளை ஒரு பென்ட்ரைவில் சேகரித்து தன்னுடன் வைத்துக் கொள்கிறாள். பின் அகதியாக வேறொரு தனித்த இடத்தில் தங்க நேரும் போதும் அவளுடைய வரைபட நிபுணத்துவம் வேறொரு அர்த்தத்தை பூசிக் கொள்கிறது. தான் தங்கியிருக்கும் வீட்டின் ஒவ்வொரு அங்குலத்தையும் அளக்கிறாள். கணக்கிடுகிறாள். அத்துடன் அவ்வீட்டில் அன்றாடம் ஏற்படும் பெளதீக மாற்றங்களையும் சேர்த்து வரைபடமாகப் பதியத் துவங்குகிறாள். வீட்டை துல்லியமான வரைபடமாக்கும் விதத்தில் தன்னால் இழந்த நாட்டை மீட்டுவிட முடியும் எனும் நம்பிக்கையில் தன்னை உலகில் இருந்து துண்டித்துக்கொள்கிறாள். வீடே அவளது உலகமாகிறது.

நாவலின் மற்றொரு நாயகி மேற்கூறிய பெண்ணின் இரட்டைச் சகோதரி. நாவல் முழுக்க சகோதரி எனும் சொல்வழியாகவே அறியப்படுகிறாள். போரில் தொலைந்து, பின் அவளுக்கு ஏற்படும் தனிப்பட்ட நினைவுகளின் சுமையோடு மீண்டும் தன் சகோதரியை அடைகிறாள். ஓவியத்தின் மீது பற்று கொண்டு இழந்த நிலத்தின் நினைவுகளை, வலிகளை அவ்வப்போது ஓவியமாக்குகிறாள். போரின் இறுதி கட்டத்தில் தாய் நாட்டை ஒடுக்கிய ராணுவத்திற்கு எதிரான இயக்கத்தில் பணிபுரிந்திருக்கிறாள். போருக்கு பின்னர் அவளைப் போன்ற இயக்கத்தவர்களை பிடிக்கும் பணியும் சமூகத்தில் துவங்குகிறது. போரின் இறுதி நாட்களில் அவளுடைய காதலியையும் காதலியின் குழந்தையையும் இழந்து, பின் அவர்களைத் தேடி அதில் தோல்வியையும் தழுவியிருக்கிறாள். இழந்த நிலத்தின் வலியும் தொலைத்த காதலியின் நினைவும் அவளுடைய வாழ்க்கையாகிறது.

நாயகியைத் தேடி சகோதரி வருவதில் தொடங்குகிறது நாவல். நாயகியின் தனிமை நாவலின் ஒவ்வொரு அத்தியாயத்தின் வழியே குலையத் துவங்குகிறது. இருவேறுபட்ட கருத்தியல்களும், வாழ்க்கை குறித்த பார்வையும் ஒரே இடத்தில் குவிக்கப்படும்போது அவை ஒன்றை ஒன்று விழுங்கும் முனைப்புடன் நிகழும் முடிவற்ற சமராக உருவம் கொள்ளத் துவங்குகிறது. இருவருமே போரின் வடுக்கைளை சுமக்கின்றனர். அதை நினைவடுக்குகளில் சேமித்து வைக்க வேறு வேறு வடிவங்களை கையாள்கின்றனர். ஒருவரிடம் இருக்கும் ஒழுங்கு துல்லியமான பதிவுகளை விரும்புகிறது. மற்றோருவரிடமோ போரின் வடுக்கள் அதன் ரணத்துடன் பதிவு செய்யப்படுகிறது.

நாவலில் எங்குமே யாருடைய பெயரும் குறிப்பிடப்படுவதில்லை. இடங்களின் பெயர்களும் சொல்லப்படுவதில்லை. வீடே நாவலின் களமாக அமைகிறது. பெயர்களற்ற நாவலின் கதைசொல்லல் முறை நாவல் பேசும் அரசியலின் தன்மையை கூர்படுத்துகிறது. போர் குறித்த விவரணைகள் இடம்பெறாவிடினும் குறிப்பால் உணர்த்தப்படும் இடங்கள் பிரம்மாண்டமான கற்பனைகளுக்கு இட்டுச் செல்கிறது. அதே நேரம் அந்த கற்பனைகள் யதர்த்தத்தை மீறாத வண்ணம் அமைந்திருக்கிறது. இதுவரை நாம் அறிந்திருக்கும் போர்களை நாவலில் சொல்லப்படும் அத்தனை குறிப்புகளோடும் ஒப்புமை செய்ய முடிகிறது. லட்சியங்களுடன் தொடங்கப்படும் போர்கள் அந்த லட்சியத்தை பின்பற்றும் மக்களுக்கு எதிரானதாகவே உருமாறும் புதிரும், அவர்களை எதிர்ப்பது ஒற்றை எதிரி அல்ல என்ற புரிதலும், மக்களின் மீது சர்வதேச அமைப்புகளின் வல்லாதிக்க மனப்பான்மையும், போரின் பெயரால் நிகழ்த்தப்படும் வன்கொடுமைகளும், அனைத்து லட்சியங்களாலும் கைவிடப்படும் மக்களின் எளிய வாழ்க்கையும், போருக்கு பின் சமூகம் கொடுக்கும் பேரமைதியும், சுய வாழ்க்கையில் ஏற்படும் பெருங்குழப்பமும் எல்லைகளுக்கு அப்பால் பேருண்மையாக நிலைத்து நிற்கிறது. லாரா ஃபெர்குஸின் மொழி அவ்வுண்மையை கேள்விக்குள்ளாக்கும் தருணங்களில் போர் மனிதர்களுக்கு எதிரானதன்று மானுடத்திற்கு எதிரானது எனும் தீர்வை நம்பகத்தன்மையுடன் அணுகுகிறது.

நாவல் மூன்று பகுதிகலாக பிரிக்கபட்டிருக்கிறது. முதல் பகுதியான நிலப்பரப்பு இருவரின் போர் நினைவுகளை விவரிக்கிறது. இருவரும் அனுபவித்த போரின் வடுக்களை வேறு வடிவங்களுக்குள் புகுத்த முனைகிறார்கள். அதில் நாயகியின் வரைபடம் யதார்த்தத்தை மீறிய ஒன்றாக சகோதரிக்கு தோற்றம் கொடுக்கிறது. அதற்கான விவாதத்தில் மேம்பட்ட யதார்த்தத்தை தன் வரைபடம் பிரதிபலிக்க முயலுவதாக நாயகி விவரிக்கிறாள். மொத்த நாட்டையும் இழந்துவிட்டு பின் தான் வசிக்கும் வீட்டை மட்டும் வரைபடத்தின் வழியே மீட்டுருவாக்க முனையும் தன்மையை சகோதரி கேள்விக்குள்ளாக்குகிறாள். வீட்டை நாடாக பாவிக்கும் குணத்தின் வழியே எல்லைகளையும், அவ்வெல்லைகளை முன்வைத்து நிகழ்த்தப்படும் போரையும் அதனூடாக விரிவடையும் ஆதிக்க அரசியலையும் விவரித்திருக்கும் பகுதிகள் போரை ஆயுதமாக எண்ணும் அரசுகளை கேலிக்குட்படுத்தும் கூற்றுகளாக அமைகின்றன. எல்லைகளை விரிவு செய்யும் நோக்கில் நிகழ்த்தப்படும் ஆதிக்கமும், எல்லைகள் அழிந்து கொண்டே இருப்பதில் இருக்கும் யதார்த்தமும் வரைபடங்களையும் வரலாற்றையும் காலாவதியாக்கிக் கொண்டேயிருக்கிறது. அதிலும் குறிப்பாக காலாவதியாகும் எல்லைகளை பதிவு செய்வதே வரைபடத்தின் நோக்கம் என்று நாயகி நம்புகிறாள்.

இரண்டாம் பகுததியில் வீட்டை துல்லியமாக பதிவு செய்வதை ஆசிரியர் விவரிக்கிறார். அந்த வரைபடத்திற்கு ஏதேனும் அர்த்தம் இருக்கக்கூடுமா எனும் சகோதரியுடைய சந்தேகத்தின் லயத்தில் அப்பகுதி நகர்கிறது. சகோதரி அவ்வீட்டில் கண்டுபிடிக்கும் நிலவறை நாயகிக்கு பேரதிர்ச்சியாய் அமைகிறது. அத்தனை நாட்கள் அவ்வீட்டை ஒவ்வொரு அங்குலமாக அறிந்தும் பதிவு செய்தும் தனக்கு தெரியாத ஒன்றை புதிதாய் வந்தவள் கண்டுபிடிக்கிறாள் என்பதை உணரும் தருணத்தில் வரைபடத்தின் மீதான நம்பிக்கையை இழக்கிறாள். சகோதரிகளுக்கு இடையேயான சண்டைகள் நேரிடையாக நிகழத் துவங்குகின்றன. அவ்வீட்டின் நிலவறைக்குள் சகோதரி தனித்து இருக்க விரும்புகிறாள். நாவல் அதன் நுண்படிம நிலைக்கு இப்பகுதியில் நகர்ந்துவிடுகிறது. மாபெரும் தாய் நாட்டிலிருந்து விலகி அகதியாக வாழ நேரும் நாயகியின் வாழ்க்கையும், அந்நாயகி மாபெரும் தேசமென கற்பனை கொள்ளும் அவ்வீட்டிலிருந்து விலகி அதன் நிலவறைக்குள் அகதியாக மாறிக் கொள்ளும் சகோதரியின் வாழ்க்கையும் ஒருவர் மற்றொருவரின் பிம்பம் எனும் நிலைக்கு கதை நகர்ந்துவிடுகிறது.

பௌதீக ரீதியாக ஒருவர் மற்றொருவரின் பிம்பமாக மாறினாலும் நாவலின் மூன்றாம் பகுதியில் கருத்தியல் ரீதியான பிம்பமாகின்றனர். தனித்து ஒதுங்கிக் கொள்ளும் சகோதரி அவளை அறியாமலேயே நாயகியின் வாழ்க்கையை வாழத் துவங்குகிறாள். தன் ஓவியத் திறமையையும் நாயகியின் வரைபடத்தையும் வைத்துக்கொண்டு தொலைத்த தன் காதலியை கண்டடைந்துவிடலாம் என்று நம்புகிறாள். இதன் மறுபுறம் நாயகி வரைபடத்தின் நம்பிக்கையிலிருந்து அவளை அறியாமல் விலகி யதார்த்தத்தை புரிந்துகொள்ள நகர்கிறாள். இருவரும் சந்தித்துக்கொள்ளும் புள்ளியில் நாவல் தன் முடிவை எய்துகிறது.

நாவலை வேறு வேறு விதமான வாசிப்புகளுக்கு உட்படுத்தும் வகையில் எழுதப்பட்டிருப்பது நாவலின் பெரும் பலம்.  நவீன கதையாடலின் அரசியலும், வடிவமும் சமகால எழுத்துகளுக்கு சவாலாக அமைகின்றன. ஒவ்வொரு அத்தியாயமும் எண்களில் தலைப்பை கொண்டிருக்கின்றன. அதில் வரும் சிறு சிறு மாற்றங்களும் கதையின் தன்மைக்கு ஏற்பவே அமையப்பெற்றிருக்கிறது. நாவலின் குலைந்த வடிவத்தை அது பேசும் அரசியலே தீர்மானிக்கிறது. ஒரே சமயத்தில் மாயப்புனைவாகவும், அரசியல் கதையாடலாகவும், அறிவியல் நுட்பங்களால் நிறைந்த வாழ்க்கையாகவும், தத்துவச் சமராகவும் இந்நாவல் காட்சியளிக்கிறது. நாயகியை மையப்படுத்தியே சொல்லப்படும் கதை  நாயகியின் உணர்ச்சியை, பதற்றத்தை வாசகரை சேர்ப்பிப்பதிலும் வெற்றியைக் காண்கிறது. ஒழுங்கிற்கும் ஒழுங்கின்மைக்கும் இடையில் நிகழும் பெரும் போரில் பேருண்மைகள் பொதிந்திருக்கின்றன. அவற்றின் முடிச்சுகளை ஒவ்வொன்றாக நாவல் கட்டவிழ்க்கிறது. ஒவ்வொன்றின் முடிவுலும் ஒழுங்கின்மை புன்னகைத்தபடி இருப்பது நாவலின் பாடுபொருளை வெளிச்சமிட்டு காட்டுகிறது.

- காலச்சுவடு,
செப்டம்பர் 2019

உரையாடலே எழுதுபவர்களுக்கான பெருந்தீனி. அவ்வகையில் அபிநயா ஸ்ரீகாந்தின் கேள்விகளும், அதை முன்வைத்து நிகழ்ந்த உரையாடலும் புதிய அனுபவமாய் அமைந்தது. உரையாடல்கள் எப்போது முடிவற்றவை. சக நண்பர்களிடம் புத்தகங்களை முன்வைத்து கதைத்த தருணங்கள் என்றும் அசைபோட ஏதுவானவை. அவ்வகையாகவே அபிநயாவுடனான உரையாடலையும் எண்ணுகிறேன். புதிய எழுத்தாளர்களுக்கான அடையாளத்தை அபிநயாவின் வாசிப்பு மேம்படுத்துகிறது. அவர்களின் குரலை பலரிடம் சென்றடையவைக்கிறது.

மதிமுகம் தொலைக்காட்சியில் வெளியான நேர்காணலை கீழுள்ள சுட்டியை க்ளிக்கி பார்க்கலாம்... உரையாடல்கள் தொடரட்டும்...

https://youtu.be/aLaZwCHxsZ0

நன்றி : அபிநயா ஸ்ரீகாந்த் & மதிமுகம்

ஒவ்வொரு கதையும் அதன் கதாபாத்திரத்தின் குண வார்ப்பில் மலேசிய மண்ணின் நிழலை சுமந்த வண்ணம் வாசகனிடம் அறிமுகம் கொள்கிறது. ஒவ்வொரு கதையும் வேறு வேறு காலகட்டத்தை பிரதிபலிப்பதாய் அமைந்திருக்கிறது. அக்காலகட்டத்தின் சமூகமும், மலேசிய மண்ணில் இருக்கும் தமிழ் மக்கள் மையப்படுத்திய அரசியலும், அதன் வழியே அவர்களின் சிக்குண்ட வாழ்க்கையையும் நுண்மையாக விவரிக்கிறார். “துர்க்காபாய்” எனும் சிறுகதை இத்தன்மைக்கு சிறந்த சான்றாக விளங்குகிறது. கர்ப்பமாகும் சிறுமி மருத்துவமனையில் சேர்க்கப்படுகிறாள். அவளுடைய பிரசவமும் அதற்கு பின்னான குறுகிய வாழ்க்கையையும் கதை விவரிக்கிறது. அதனூடே அச்சிறுமியை மையப்படுத்தி லாபமடிக்க விரும்பும்  அரசியல் விஷயங்கள் பகடியாக சொல்லப்படுகிறது. எல்லாவற்றையும் கடந்து மனிதர்களுக்குள் ஒளிந்து கொண்டிருக்கும் மானுடம் வெளிப்படும் இடங்கள் வாசிப்பிலும், வாழ்க்கை குறித்த புரிதலிலும் ஓர் ஆசுவாசத்தை அளிக்கிறது.

உடல் மீது செலுத்தப்படும் ஆதிக்கம், மாந்திரீக செயல்களை முன்வைத்து நிகழ்த்தப்படும் அதிகார வேட்கை, நம்பிக்கைகளின் மீது கட்டமைக்கப்படும் அரசியல் முதலிய பல நுட்பமான கதைகளை தனித்துவமான பார்வையில் முன்வைத்திருக்கிறார். அசோகமித்திரனின் “புலிக்கலைஞன்” சிறுகதைக்கு நிகரான தன்மையில் “ஒரு கூத்தனின் வருகை” சிறுகதையை ஒப்பிட முடிகிறது. தெருக்கூத்து வாழ்க்கையின் நினைவோடையும், அதன் அர்த்தமிழந்து இருக்கும் சமகாலத் தன்மையும், அதற்கு போட்டியாக முளைத்திருக்கும் திரை ஊடகம் குறித்த விமர்சனமும், தன் கலை அழிந்து போகிறது எனும் எண்ணம் கொடுக்கும் ஆற்றாமையும், கலைஞனாக மட்டுமே வாழ்வதில் இருக்கும் அசௌகரியமும், பணம் மதிப்பிழக்கும் கலையின் மீதான நம்பிக்கையும் என கதை நாயகனான கூத்தனின் வாழ்க்கை பதிவு செய்யப்பட வேண்டிய ஒன்றாக வாசிப்பில் நிலைகொள்கிறது.

மலேசிய மண்ணின் வாசனையை அதன் ஈரத்துடன் சேர்த்தே சுமந்து வருகிறது மா.சண்முகசிவாவின் சிறுகதைகள்.

- இந்து தமிழ் திசை

ஜூலை மாத கணையாழியில் "ஏன் எழுதினேன் ?" பகுதியில் வெளியான கட்டுரை.


இரண்டாயிரத்திற்கு பின் எழுத வந்த எனக்கு கதைகள் பெரும் சவாலாக அமைந்தன. எதை கதையாக்குவது எனும் கேள்வியில் சுழன்றடித்து, எது கதை எனும் அடிப்படைவாத பிரச்சினைகளில் உழன்றுகொண்டிருந்த தருணம். வாசிப்பே இலக்கியம் சார்ந்தும், வாழ்க்கைக் குறித்த புரிதல் சார்ந்தும் உதவும் பெருந்துணை. நவீன தமிழ் இலக்கியத்தின் வாசனை மேற்கூறிய கேள்விகளுக்கு பதில் அளிக்கும் வகையில் வேறுபல கிளைக்கேள்விகளை என்னுள் விதைத்தன. தேனிக்கூட்டின் உள்ளிருக்கும் சிறு சிறு அறைகளைப் போல பல்வேறு அடுக்குகளை அறிமுகப்படுத்தின. தமிழ் கதைகளின் அடிநாதம் என்ன எனும் சுனைக்குள் மூழ்கி மேலெழும் தருணத்தில் குடும்பம் எனும் சொல் அடர்வனமாக என்னுள் உருக்கொண்டது. எழுதிய கதைகளில் எத்தனை கதைகளை எதன் அடிப்படையில் நிராகரிப்பது என்பதற்கான வரையறையை இலக்கியம் அறிமுகம் செய்த ‘குடும்பம்’ அளவுகோலாக துணை நின்றது. 

நூற்றாண்டு கால சிறுகதை வரலாற்றில் பெரும் இடத்தை குடும்பம் ஆக்ரமித்திருக்கிறது. நவீன இலக்கியம் முன்வைக்கும் குடும்பம் எளிய வட்டங்களால் நிறைவடையும் தன்மைகளற்றது. பல்வேறு நுண்வட்டங்களால் ஆன புதிர்பாதை. ஒருவர் பயணிக்கும் வழியை பிறிதொருவர் அறிந்திருக்க வாய்ப்பற்ற வழித்தடம். ரகசியங்களால் நிறைந்த அமைப்பு. நன்மைகளும் தீமைகளும் இரண்டறக் கலந்து கிடக்கும் அரசியல் சட்டகம். அனைத்துவிதமான அடிப்படை உணர்ச்சிகளும் அதன் எல்லைகளைத் தீண்டிப் பின் விலகும் விளையாட்டுத் திடல். அதன் பலவிதமான வடிவங்களை, வண்ணங்களை தமிழ் இலக்கியம் வேறு வேறு வகைகளில் எழுதிப் பார்த்த வண்ணம் இருக்கின்றன. ஒருமுறை தோன்றும் வடிவங்களும் வண்ணங்களும் மறுமுறை தோன்றுவதில்லை. இந்த மாற்றங்களை, அல்லது பரிமாணங்களை காலம் மட்டுமே முடிவு செய்கிறது.

புதுமைபித்தனில் தொடங்கி சமகாலத்தில் எழுதி கொண்டிருக்கும் எஸ்.சுரேஷ் வரை குடும்பம் எனும் அமைப்பின்  தனித்துவமான பார்வையை முன்வைத்த வண்ணம் இருக்கின்றனர். குடும்பம் எனும் அமைப்பு சிதையாமல் பாதுகாக்க அதன் அங்கத்தினர் முன்னெடுக்கும் செயல்பாடுகளும், குடும்பம் சிதறும் தருணத்தில் வேறு ஓரிடத்தில் புதிதாக முளைக்கும் குடும்பத்தின் பரிணாம வளர்ச்சியும் முன்னேற்பாடுகளற்று சுயம்புவாக, அதே நேரம் உலக அசைவில் இடையறாத சுழற்சியாக நிகழ்ந்து கொண்டிருக்கிறது. இதற்கு பின்னிருக்கக்கூடிய காரண காரியங்களை காலமும், சமூகமும், அச்சமூகம் முன்வைக்ககும் காலத்திகேற்ற பண்பாடும் தீர்மானிக்கிறது.

கூட்டுக் குடும்பங்கள் சிதைவுற்று தனிக்குடும்பங்கள் ஆவதும், தனிக்குடும்பங்களின் அங்கத்தினர்கள் ஒவ்வொருவரும் ஓர் குடும்பம் ஆவதும் நவீனத்தின் சாயலாய் தொக்கி நிற்கிறது. அதிகாரம் பகிர்ந்தளிக்கப்பட்டதிலிருந்து குடும்பம் ஆதிக்கத்தின், தனிமனிதனின் நிறுவனமயமாக்கப்பட்ட அதிகார அமைப்பாக உருவெடுக்கத் துவங்குகிறது. குடும்பம் எனும் அமைப்பை சிதையாமல் காக்க ஒவ்வொருவரின் அன்றாடமும் அனைத்து காலகட்டங்களிலும் போராட்டமாக அமைகிறது. அதன் சவால்களைக் கடந்தே தனி மனிதனின் பார்வை சமூக பிரச்சினைகளின் மீது கசிகிறது. இப்போராட்டங்களிலிருந்து தப்பி ஓட விரும்பும் மனம் சாதியையும் மதத்தையும் குடும்ப அமைப்பின் அரணாக்கிக்கொள்கிறது. வீட்டின் ஜன்னல் வழியே ஊடுருவும் காற்றைப் போல அரசியல் குடும்ப அமைப்பிற்குள் மென்மையாக ஊடுருவுகிறது. குடும்பச் சவால்களுடன் சமர் புரிகிறது. மனிதனை அங்கிருந்து பிரித்தெடுத்து சமூகத்திற்கான மனிதனாக உருமாற்றுகிறது.

இந்த தன்மையை நூற்றாண்டு கால தமிழ் சிறுகதைகளில் பல இடங்களில் இனங்காணமுடிகிறது. நகரமயமாக்கலுக்கு பின்னான சமூகத்திலிருந்து எழுத வந்த எனக்கு சிதைவுற்ற குடும்ப அமைப்பே அறிமுகமானது. அதிலிருந்து தப்பித்து செல்ல முனையும் இளைய மனமும், பழைமையை போற்றியும், அதே நேரம் நவீன வாழ்க்கைக்கு தங்களை ஒப்புக்கொடுக்க முடியாமல் தவிக்கும் மனிதர்களுக்கும் இடையிலான சிந்தனைப்போராக சமகால வாழ்க்கை தன்னை கெக்கலியிட்டது. அரசியல் நெருக்கடிகளுக்கு இடையிலும், இயற்கை பேரிடர்களுக்கு இடையிலும், உரிமைகளை இழந்துவிட்டு கதறியழும் நொடியிலும் சிந்தனைகளை குடும்பம் சிறைபடுத்தி வைத்துக்கொள்கிறது. செல்லப்பிராணிகளின் மீது காட்டப்படும் ஜீவகாருண்யமும் விலங்குகளை வளர்க்கிறோம் எனும் பெயரில் மனிதத்தன்மையை விலங்குகளுக்கு கற்பிக்கும் செயலும் குடும்பம் வளர்த்தெடுக்கும் முரண்களின் சாயலாகிறது. உடைமை சமூகத்தின் அங்கீகரிக்கப்பட்ட பெயராக குடும்பம் அமையும் தருணத்திலிருந்தே உலகத்தின் அத்தனை விஷயங்களையும் தனதாக்கிக் கொள்ளும் முனைப்பில் அக்குடும்பத்தின் உறுப்பினர்களும் தங்களை தயார்படுத்திக்கொள்கின்றனர். தங்களது சந்ததிகளையும் அதற்கு பயிற்றுவிக்கின்றனர். எக்கணத்திலும் சிதைவுறாமல் இருக்க வேண்டிய அத்தனை பாலபாடங்களையும் ஒவ்வொரு தலைமுறைக்கும் கடத்திய வண்ணம் குடும்பம் தன்னை தற்காத்துக்கொள்கிறது. இருப்பினும் அதற்குள் இருக்கும் பயமும் அமைப்பினர்களுக்கு இடையிலான சந்தேகமும், அவர்களின் இடையில் நிலவும் இடைவெளிகளையும், ஒரே வீட்டில் இருக்கும் சிதறுண்ட ஒன்றுக்கொன்று அறிந்திராத உலகங்களும், அதன்வழியே கதைகளையும் காலத்திற்கு சாட்சியாக கசியவிட்டுக்கொண்டிருக்கிறது.

எந்த தருணத்தில் கதை எனும் சொல்லை நினைத்தாலும் அதன் இணைச்சொல்லாக குடும்பம் எனும் சொல் என்னுள் கிளைவிடுகிறது. சில நேரங்களில் சிறையாகவும் சில நேரங்களில் பூங்காவனமாகவும் மாயவித்தை காட்டும் நனவிலியாக, கதைசொல்லியாக எனக்குள் குடும்பம் உருவெடுக்கிறது. காணாமல்போனவர்கள் பற்றிய அறிவிப்பு எனும் தலைப்பையும் அதன் சாயலிலேயே அர்த்தப்படுத்திக்கொள்கிறேன். சிறிய, கட்டமைக்கப்பட்ட வட்டங்களுக்குள் இருந்துகொண்டு கண்டுகொள்ளாமல் விடப்படும் சமூகத்தின் உதிரிகளின் மீதான வெளிச்சமாக அதை உணர்கிறேன். இவ்வகைமையில் கதைகளை முன் தீர்மானம் செய்யும் போது நானும் சிறு வட்டங்களுக்குள் அடைந்துவிடுகிறேனோ எனும் அச்சம் சூல்கொள்கிறது. இருப்பினும் அவற்றினுள் குடைந்தவண்ணம் மேற்கொள்ளும் பயணம் என்னை காணாமலாக்குகிறது. அறியப்பட்ட கதைகளையும், தகவல்களுக்கிடையில் ஒளிந்துகொண்டிருக்கும் வாழ்க்கையையும் அவை குடும்பம் எனும் அமைப்பை சுற்றி புனைந்துகொண்டிருக்கும் சிலந்தி வலைக்குள்ளும்  சொற்களின் வழியே சிக்கிக்கொள்கிறேன். அவை எனக்கு வேறொரு பரிமாணத்தில் காலத்தை உணர்த்துகின்றன. அவற்றை கதைகளாக எழுத முனைகிறேன். எழுதிய கதைகளும் மற்றொரு பரிமாணத்தில் சவாலாகிவிடுகின்றன. 

காலத்தால் கைவிடப்பட்டு காணாமல்போகும் மனிதர்களுக்கு கதைகள் எப்போதும் அடைக்கலம் கொடுக்கின்றன. அவ்வகையில் என் கதைகளையும் அந்த தராசிலேயே எடையிட விரும்புகிறேன்!